ห้องพยาบาล

ร่างเล็กของหญิงสาว เดินเรี่ยไปตามทางเดินที่เต็มไปด้วย กลิ่นหอมจางของดอกซากุระ เหล่ากลีบบุปผากรีดกรายไปตามสายลมบังคับ นัยน์ตาสีดำขลับจ้องมองไปตามการเคลื่อนไหวของสายลม ร่างเล็กเอื้อมมือคว้ากลีบดอกไม้เอาไว้ สายตาของเธอยังคงจ้องมองไปที่มัน เปลือกตาของเธอเลื่อนลงปิดดวงตากลมโตจนมิด ร่างเล็กของผู้อำนวยการสาวหยุดนิ่ง “เธอเอง ก็กลุ้มใจเหมือนกันสินะ” ร่างเล็กเอ่ยเบาๆทำให้หญิงสาวร่างสูงที่ยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ถึงกลับสะดุ้ง “อืม ..” เสียงตอบรับแผ่วเบาจากร่างสูง เธอยังคงยืนนิ่งอยู่ใต้ต้นซากุระที่หมู่ดอกไม้บานสะพรั่งอยู่ตลอด “พวกมันต้องกลับมาอีกแน่ …” เสียงหวานของร่างเล็กเปรยออกมาเบาๆ “เพราะของสิ่งนั้นสินะ” ร่างใหญ่แทรกขึ้นมาระหว่างบทสนทนา ทั้งสองเพียงแต่สบตากันครั้งสุดท้าย “กลับไปดูพวกนั้นกันเถอะ” คนทั้งสองเดินกลับไปตามทางเดินเก่า สิ่งที่กำลังรอพวกเขาอยู่ คืออะไรกันนะ ?

" ไม่ได้แอบฟังอะไรเลยค๊ะ " ส่องสวยในกระจก

" หิวเฉ้ยๆๆ . . " เวอตอบไปแบบไม่ได้คิด แล้วหันไปมองหาแวน มองหาถุงเลย์

หวีผม ฉึกๆเพื่อฟามดูดี - -

เงาสลัวถลาเข้ามาทางหน้าต่าง “ผั๊วะ!!” ส้นของอะไรบางอย่างกระทบเข้ากับหน้าของหญิงสาวเนื้อย่างอย่างรุนแรง จนร่างบางเอ๋อหมุนควงสว่านทะลุผนังของพยาบาลออกไป “ใครบอกให้หล่อนเอาของแบบนี้ เข้ามาในห้องพยาบาลยะ” ร่างเล็กยืนเท้าส่ายเอว อยู่บนเตียงของผู้ป่วย “ฉันละเบื่อจริงจัง ที่มีเสาหลักแบบหล่อนเนี่ย” หญิงสาวถอนหายใจยาว ลงนั่งขัดสมาธิและกินเนื้อย่างกระทะแทนเจ้าของเดิมแบบมิแคร์สื่อ

ร่างบางเหลือบตามองหญิงสาวตรงหน้า "อร๊าย!! ผีชะนี =[]=!!" สร้อยฟ้ากระชากร่างบางบนคอของตน ก่อนจับทุ่มลงกระแทกหม้อเนื้อย่างที่กำลังเดือดพล่าน "แฮ่ก ๆ" หญิงสาวพยายามตั้งสติ ก่อนเหลือบตามองศพอนาถบนเตาย่างอีกครั้ง "อินี =^= การี้ด เพื่อน(ตาย)ยากเป็นอันหยังบ่" ร่างเล็กเขย่าร่าง(เกือบ)ไร้วิญญาณของเพื่อนสาว สร้อยฟ้าง้างมือตบซ้ายขวาหวังให้นีแอลฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง

นัยน์ตาคมกริบของหญิงสาวเหลือบมองใบหน้าที่ปรากฏเครื่องหมาย (?) อยู่บนหน้าผากของเหล่าเด็กๆ

เธอค่อยลุกขึ้นแล้วลากเท้าออกมาจากมุมมืด
โดยไม่ลืมเก็บรูปสามีในอนาคตอันแสนยาวไกลและเผลอๆอาจจะเป็นชาติของชาติของชาติหน้าลงกระเป๋า

ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนอนเตียงหนึ่งที่ว่างเปล่า
ก่อนจะขยับริมฝีปากเพื่อเอื้อนเอ่ยบางประโยคออกมา

"ถ้าเธอหมายถึงเอมุน ผู้หญิงที่ใช้ดังโงะลูกใหญ่ๆเป็นอาวุธล่ะก็
มันคือ หนึ่งใน 7 บาปจอมปีศาจแห่งนรก ตัวแทนบาปแห่งความตะกละ
ตามบันทึกหน้าที่หนึ่งพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้า (เล่มไหนก็ไม่ทราบเพราะเจ้าตัวก็ลืมไปแล้ว) ได้กล่าวเอาไว้ว่า
มันมีความตะกละที่ไม่มีวันสิ้นสุด กินอย่างไม่หยุดหย่อน กินแต่อาหารที่ดีที่สุด
นั่นรวมไปถึงจิตวิญญาณของมนุษย์ด้วยเช่นกัน" เธอเว้นช่วงเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

"เป็นศัตรูที่น่าหวาดกลัวของพวกเราเลยก็ว่าได้ และไม่ใช่แค่เอมุนอย่างเดียว
แต่ยังรวมไปถึงบาปคนอื่นๆด้วยเช่นกัน ฉันคิดว่าพวกเธอคนใดสักคนหนึ่ง
ก็คงจะเคยเจอมากับตัวเองแล้วไม่มากก็น้อย"

"...และอีกไม่นานพวกมันต้องกลับมาพร้อมกับนำภัยพิบัติครั้งใหญ่มาให้พวกเราอย่างแน่นอน
...ทั้งหมดก็เพราะของสิ่งนั้นแท้ๆ"ประโยคหลังเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน แพนโดร่าเงยหน้าขึ้นแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ

"แบบนี้แล้ว พวกเราจึงจะอยู่นิ่งเฉยต่อไปไม่ได้อีก ต่อจากนี้ไป พวกเธอทุกคนจะต้องได้รับการฝึกหนัก!
เอาล่ะ พร้อมกันหรือยังล่ะเด็กๆทั้งหลาย"



[;หลังไมค์ โอเมก้า เอ็มจีโอ (โอเอ็มจีไม่ใช่เหรอ) ตรุสามารถพูดจามีสาระได้ยาวขนาดนี้ กรี๊ด ดีใจฮร่ะ
ตบมือ แปะ แปะ ]