ห้องเรียนลับของ อ.ฮันน่า

กฏห้องนี้(ปัจจุบัน):ผู้สามารถโรลได้
1.ฮันน่า
2.เซปเป้

ณ ห้องเรียนลับ เป็นเขตหวงห้ามที่ต้องได้รับอนุญาติจากเจ้าของ หรือเบื้องบนเท่านั้นที่จะเข้าได้

ห้องเรียนกว้างขาวโล่งโพลน จนไม่น่าจะเป็นห้องฝึกได้
แต่ถึงเช่นนั้นทุกสิ่งก็สามารถเนรมิตได้ ณ ห้องนี้ โดยเจ้าของห้อง

ฮันน่าย่างก้าวเข้าไปกลางห้องขาวโพลน ใหญ่จนดูเหมือนไล่จุดสิ้นสุดนั้น

"เอาล่ะ เรามารู้จักกันมากกว่านี้หน่อยดีกว่า"

"เจ้าคิดว่าเจ้าถนัดอาวุธแบบไหนรึ?? " สายตาแน่นิ่งหันมาสบหน้าเซปเป้

"เอาล่ะ เรามารู้จักกันมากกว่านี้หน่อยดีกว่า"

"เจ้าคิดว่าเจ้าถนัดอาวุธแบบไหนรึ?? "
"อาวุธที่เน้นการโจมตีระยะไกล เป้ไม่ไช่พวกปะทะแรงๆแบบตาต่อตาฟันต่อฟัน
ยิ่งเป็นสายลอบโจมตียิ่งดี"
เด็กสาวยิ้มหวานเมื่อเอ่ยจบ

สายตามองการแนะนำตัวของเด็กสาวตรงหน้าอย่างนิ่งเฉย ยากที่จะคาดเดาว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ฮันน่าหยืบไม้เล็กๆออกมากำนึง ยื่นให้ศิษย์ของตน ก่อนกล่าวตอบตัดความคาดหวังของศิษย์ไปว่า
"ถึงเธอจะถนัดอะไร แต่ในที่นี้เธอจะเป็นคนเลือกเองไม่ได้" แน่นอนว่าการที่เข้ามาในสถาบันแห่งนี้ทุกคนล้วนแต่โดนลบความทรงจำ การที่จะมีพื้นฐานอาุวุธอะไรก่อนอยู่แล้วก็ย่อมจะเป็นศูนย์

"หยิบมา1ไม้ แล้วส่งให้ข้าดู แล้วข้าจะบอกว่าเจ้าจะได้ใช้อาุวุธชนิดใด"

"ถึงเธอจะถนัดอะไร แต่ในที่นี้เธอจะเป็นคนเลือกเองไม่ได้"
- - แล้วจะถามหาสวรรค์วิมานอะไรฟร่ะ

"หยิบมา1ไม้ แล้วส่งให้ข้าดู แล้วข้าจะบอกว่าเจ้าจะได้ใช้อาุวุธชนิดใด"
เซปเป้เลือกหยิบไม้มาสักอันแบบเซ็งๆ แล้วยื่นให้อาจารย์บังเกิดเกล้าดู

(- - ) :: ชาตินี้เราจะได้โรลเหมือนชาวบ้านเค้าไหมค่ะ จารย์!!

"อืม..." ฮันน่ามองสิ่งที่ศิษย์จับได้ แต่ไม่ได้เฉลยออกมา

มือเรียวเนรมิตก้อนหินขนาดใหญ่ขึ้นมาบนฝ่ามือ สร้างความงุนงงต่ออีกฝ่ายไม่น้อย
ก่อนจะโยนก้อนหินนั้นไว้หน้าของเซปเป้

ด้วยน้ำหนักของมัน ทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนไปทั่วห้องเบาๆ จากแรงกระแทกที่โยนไป

"ขั้นตอนแรกของนักรบสายอาุวุธ ที่สร้างความเสียหายต่อศัตรูโดยตรง คือความสามารถในการถือของที่มีน้ำหนักมากเป็นเวลานานๆได้ และควบคุมมันได้อิสระ"

"พยายามยกมันให้ได้ละ ถ้ายกได้ก็ยกให้ชินเข้าละกัน จนกว่า..." คนกล่าวตาปรือลงผิดสังเกต แพขนตาหรี่ลงจนปิดสนิท นิ่งเงียบ แต่ร่างกายนั้นยังคงยืนอยุ่

Z Z Z Z Z Z ...

ปล.บังคับโรลให้มากกว่า 5บรรทัด (ไม่นับการโรลที่เกิดจากการก๊อบข้อความเบื้องต้น
)

ก้อนหินขนาดไซส์พี่บิ๊กปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ ดึจากขนาดของมันแทบทำให้เธออยากร้องไห้
"ขั้นตอนแรกของนักรบสายอาุวุธ ที่สร้างความเสียหายต่อศัตรูโดยตรง คือความสามารถในการถือของที่มีน้ำหนักมากเป็นเวลานานๆได้ และควบคุมมันได้อิสระ....พยายามยกมันให้ได้ละ ถ้ายกได้ก็ยกให้ชินเข้าละกัน จนกว่า..." เซปเป้อ้าปากค้าง กับคำพูดที่ยืดยาวที่สุดที่เธอเคยฟังจากอาจารย์ แถมยัยอาจารย์ก็ดันหลับแบบไม่แคร์สื่อ

"จนกว่าไรฟร่ะยัยอาจารย =[]="
มันคงหมายความว่า -_- จงทำไปซะ จนกระทั้งฉันตื่น!!
ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสายที่ท่านเรียก หญิงสาวก้มหน้าก้มตารับชะตากรรมอันโหดร้าย
ร่างบางกลั้นใจออกแรงยกเหมือนนักก๊ฬาไทยยกน้ำหนัก แล้วแหกปากบอกว่า "สู้โว้ยยย!!!"
ออกแรงยกอย่างรันทดยิ่งกว่าโอ่งไม่ต้องซดมาม่า

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ =_= ไม่มีทีท่าว่าไอ้ก้อนหินจัญไรนี้จะขยับสักนิด เซปเป้เลยเอาตรีนเขี่ยๆแล้วลองยันมันดู
"อ๊ะ เคลื่อนได้นี้หว่า" สายตาเธอจับจ้องมองไปรอบๆ เหลือบแลยัยอาจารย์ที่ยืนหลับน้ำลายไหลเป็นทางแบบไม่เเคร์สื่อ

ความสามารถในการถือของที่มีน้ำหนักมากเป็นเวลานานๆได้

-___,- แต่ไม่ได้บอกนิว่าห้ามใช้อุปกรณ์ช่วย ว่ะฮ่าๆๆๆๆๆ
เธอหันมองห้องอีกทีจึงนึกขึ้นได้ - - ห้องเวรนี้มัน...ห้องว่างเปลานี้หว่า โอ๊ยยยยย ตรูจะบ้าตาย

เธอเลยกลั้นใจแปลงร่างเป็นนักกีฬาทีมชาติแห่งประเทศไทยต่อ พยายามอุ้มไอ้ก้อนหินหนักนรกแดกขึ้นมาอย่างลำบากยากเย็น
T T แม่มมมม แขนกุจะขึ้นกล้ามไหมว่ะ ... เอาเถอะ พยายามต่อไปไอ้เป้ สู้โว้ยยยยยยยยย!!!

Z Z Z Z Z Z ...

ห้วงนิทรายังคงครอบงำอาจารย์สาว ไม่มีวี่แวว ว่าจะตื่นเมื่อใด

โรลจนกว่าจะหาหนทางแบกได้ (เริ่มแบกได้)มากกว่า5บรรทัด

- - เซปเป้มองท่าทีอาจารย์ไม่มีวี่แววว่าจะตื่นหลังจากเธอยืนอุ้มไอ้ก้อนหินเฮงซวยนี้มานานนับชั่วโมงกาล
"=___= โอ้ยยยยย กุปวดหลัง "
หนอยยย ตื่นเมื่อไหร่นะ แม่จะเอาก้อนหินฟาดหัวยัยป้านี้ให้แบะไปเลย แต่ตอนนี้..
โอ้ยยยย ปวดหลังชิหายเลยเจ้าค่ะ

ว่าแล้วก็ค่อยๆเปลี่ยนจากท่าอุ้มเป็นท่าแบบข้าวสารแทน
T T ค่อยยังชั่วขึ้นมานิดนึง อู้ว! หลังฉ้านนน
แต่ตอนนี้ไหล่ฉันมันกำลังจะหลุด กรี๊ดดดดดด

ผ่านไปราวๆครึ่งชั่วโมง เซปเป้ก็เริ่มเปลี่ยนจากไหล่ซ้ายเป็นไหล่ขวาด้วยความชำนาญ - -
(ประมาณว่ากล้ามเริ่มขึ้น)

- -+ ชิ้งงงงง ต่อไปต้องขยับให้ได้ดังใจ แล้วเมื่อไหร่ยัยจารย์นี้จะตื่นฟร่ะ =[]=

"งื้ม" ฮันน่าสัปหงกก่อนสะดุ้งตืี่นขึ้นมา
ตาปรือมองศิษย์ข้างหน้าอย่างงุนงง
อ่อ ที่เราเผลอหลับไปหรือนี่
"ยกได้แล้วสินะ ว่าแต่จำได้หรือไม่ว่าเจ้ายกมาแล้วล่วงกี่นาทีหรือกี่ชั่วโมง" ผู้ตื่นถาม

พลางทำท่าครุ้นคิดถึงแบบฝึกต่อไป

"ยกได้แล้วสินะ ว่าแต่จำได้หรือไม่ว่าเจ้ายกมาแล้วล่วงกี่นาทีหรือกี่ชั่วโมง"
เสียงหนึ่งดังทำให้เซปเป้ต้องเงยหน้ามองด้วยความซาบซึ้งใจ T T
"ตื่นแล้วเหรอค่ะ อาจารย์ที่รักยิ่ง ที่หนูแบกไปก็เกือบจะห้าชั่วโมงแล้วละค่ะ =[]=!!!"
เซปเป้ขยับก้อนหินบนบ่า "แล้วเมื่อไหร่ หนูจะวางไอ้หินนี้ได้ค่ะ"

(- - ) :: จะกลับมาโรลต่อตอนกลางคืนค่ะ

ห้าชั่วโมงในการแบกของหนักขนาดนี้สำหรับเด็กฝึกหัดนั้นถือว่ายอดเยี่ยมมาก
แต่นั้นก็แค่การแบกรับน้ำหนักมากเท่านั้น ขั้นตอนต่อไปก็คือ...

"ต่อไปจะเป็นการควบคุมน้ำหนัก ด้วยมือ" อาจารย์สาวเหล่มองคนตรงหน้าที่แบกหินไว้บนบ่า

"เอาละ"

ป๊อก!!

นิ้วเรียวดีดเสียงดัง เนรมิตหุ่นไม้ขึ้นมา อยู่6ตัว แต่ละตัวอยู่ห่างกันประมาณ50เมตร ทอดยาวตามความกว้างของห้องอันไร้สิ้นสุดนี้ไป

ฮันน่าแปะกระดาษไว้ที่หุ่นตัวแรกไว้

ข้อความในกระดาษคือ

3ตัวแรกให้ทำลายด้วยก้อนหินที่จับด้วยมือสองข้าง 3ตัวหลังให้ทำลายด้วยมือที่จับด้วยเพียงข้างเดียว

จากนั้นเธอก็มานั่งจิบชาร้อนหวังดูความสำเร็จ(?)ของศิษย์

"ต่อไปจะเป็นการควบคุมน้ำหนัก ด้วยมือ"หญิงสาวหันมองมองหุ่นไม้ทั้ง6ตัวด้วยความรัก(?)
เธอแบกก้อนหินไปหาหุ่นตัวเเรกที่อยู่ใกล้ที่สุด

ข้อความในกระดาษคือ
3ตัวแรกให้ทำลายด้วยก้อนหินที่จับด้วยมือสองข้าง
3ตัวหลังให้ทำลายด้วยมือที่จับด้วยเพียงข้างเดียว

=[]= ห๊ะ!!! แค่แบกก็เหนื่อยแล้วว่ะคร๊ะ แล้วนี้ให้ยกขึ้น
แม่เจ้า แค่คิดก็แทบอยากจะแดดิ้นลงทันที
เซปเป้ยกหินด้วยมือสองข้างอย่างยากเย็น เดินเซแท่ดๆๆๆ ไปหาหุ่นตัวแรก
แล้วจับหินทุ่มโครมใสหุ่นไม้เสร็งเคร็งลงไปด้วยความสะสะใจ
"ว่ะฮาๆๆๆๆ =[]=)v ฟู่~ โอ้ยย หลังฉ้าน T T"

-_- ... แต่ว่า... ทุ่มลงแล้วก็แบกใหม่อีกนี้หว่า

โอ๊ยยยยย!!! หลังฉันหลักใครมันรับผิดชอบว่ะ TT___TT
เซปเป้แบกหินขึ้นบ่ามาอีกครั้ง มองไอ้หุ่นหรรษาที่อยู่ห่างเป็นวา 50เมตร =[]=!!!! เอ็งจะไปอยู่ทำไม๊ตั้งไกล
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
เซปเป้ลากสังขารอันไม่บ่ายไม่เช้าไม่ดึกไม่ค่ำไปหาหุ่นซังกะบ๊วยอันที่สองด้วยน้ำตาไหลพราก
"สุดๆ ซวยที่สุด ฉุดดวงที่สุด เซโรงังตั้งแต่เช้า เซ็งจังซวยอย่างเว่อร์ คิดแล้วมันสะเหล่อ แสบกว่าทิงเจอร์
" ปากก็แหกปากร้องเพลงของพี่เป้สุดที่รักที่ทิ่มแทงใจ ...จนกระทั่งมาเจอหุ่นตัวที่สอง
เซปเป้ไม่รอช้า จับหินฟาดใส่หุ่นตัวที่สองปลิวไปกระทบหันตัวที่สามแบบโบลลิ่ง อย่างไฮโซวว
"กร๊าสสสส สไตท์"

-__- เธอมองหุ่มสามตัวสุดท้ายแบบชีช้ำ แต่ด้วยการฝึกแบบอดทนมาข้ามวัน ทำให้เธอมีกล้าม =[]=+++
เซปเป้ไม่รอช้าหยิบหินขึ้นมาด้วยมือข้างเดียว
ป๊อก !!! << เสียงข้อมืดซ้น
Q[]Q !!! กรี๊สสสสสสสสสสสสส มือฉ้าน มือฉ้าน (ขว้างก้อนหินทิ้งแล้วสะบัดมือไปทั่ว)

สามนาทีผ่านไป Q_Q ฮือๆๆ เซปเป้กลับมาพร้อมผ้าพันแผลรอบข้อมือด้านขวามองไอ้หินเสร็งเคร็งอย่างแค้นเคือง
พยายามเอาตรีนแงะหินด้วยความทรมาน

(ผ่านไปสองชั่วโมง .....ก๊า ก๊า ก๊า)

=[]=+++ "ย๊ากกกกก" หมอกควันฝุ่นหินกระจายคละคลุ้ง...จนกระทั่งเบาบางลง เงาตะคุ่มของหญิงสาวยืนอยู่บนซากหุ่นอย่างอลังการ ข้างๆเธอมีก้อนหินอันเท่าควายตั้งอยู่ รอยยิ้มหวานเฉียบ กับน้ำตาที่ไหลพรากอาบแก้มทั้งสอง
เธอหันมาหาอาจารย์พร้อมชูมือข้างซ้ายขึ้น
...Q~Q ....

"อาจารย์ค่ะ มือหนูส้นอีกแล้ว แง๊ๆๆๆๆ Q[]Q+++"

อาจารย์มองศิษย์ที่กล้ามเริ่มขึ้น = =
ก่อนจะจับมือของเซปเป้ที่เต็มไปด้วยบาดแผลขึ้นมาดู

นัยน์ตาอัมพันมองนิ่งไปที่มือนั้นอย่างมีเลิศนัย

ป๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!!

ฮันน่ากำมือทุบไปที่ข้อมือของศิษย์รัก(?)อย่างรุนแรง

แสบกว่าทิงเจอร์(เซโรงัง)

แต่ผลของมันคือกระดูกที่ส่นเข้าที่พอดีเดะ
ฮันน่าควักยาแผนของเธอ(?) ออกมาจากผ้าคลุม

นั้นคือ แอลกอฮอล์กับ เกลือ!
โม่ไปที่มือลูกศิษย์อย่างเมามันส์

"เดี๋ยวก็หาย"ฮันน่าพูดนิ่งๆ ก่อนจะให้เซปเป้พักผ่อนตามอัธยาศัย

แต่ถึงอย่างงั้นในห้องนี่ก็ไม่มีอะไรเลยนั้นแหละ

Q_Q;; เซปเป้เงยหน้ามองอาจารย์ที่ยิ้มเหี้ยม?
ป๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!!
"กร๊าสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส"
ฮันน่ากำมือทุบไปที่ข้อมือของศิษย์รัก(?)อย่างรุนแรง เสียงโหยหวนของเซปเป้ดังลั่น
แต่ผลของมันคือกระดูกที่ส่นเข้าที่พอดีเดะ ฮันน่าควักยาแผนของเธอ(?) ออกมาจากผ้าคลุม
นั้นคือ แอลกอฮอล์กับ เกลือ!
โม่ไปที่มือลูกศิษย์อย่างเมามันส์
Q~Q อาจารย์จะทำลูกศิษย์เผาเกลือเหรอค่ะ
"เดี๋ยวก็หาย"ฮันน่าพูดนิ่งๆ ก่อนจะให้เซปเป้พักผ่อนตามอัธยาศัย
หายไปจากโลกนี้สินะ T T'
แต่ถึงอย่างงั้นในห้องนี่ก็ไม่มีอะไรเลยนั้นแหละ
T T เพิ่งรู้เหรอค่ะว่ามันไม่มีอะไรเลย

ในระหว่างการพักซ้อม

เธอก็เปิดเพลงดังออกมาจากผ้าคลุม(ข้างในต้องมีอุปกรณ์ล้านแปดซ่อนไว้แน่ๆ)

YARANAIKA YARARARAIKA YARA YARAKAIKAI
kono omoi wa TOMERARENAI!! ~

จังหวะเพลงของศาสดาอาเบะ ดังขึ้น
ฮันน่าฟังไปพลางฮัมเพลงตามไปด้วย ซดชาร้อนสบายใจเฉิบ

(หลังๆ เริ่มโรลบ้าๆ บอๆแล้ว= =)

YARANAIKA YARARARAIKA YARA YARAKAIKAI
kono omoi wa TOMERARENAI!! ~

เพลงคุ้นหูดังก้องในห้องเรียน เซปเป้หันมองอาจารย์ทีกำลังซดชาร้อนสบายใจ =__=
คือ....เปิดแล้วมัน สบายใจตรงไหนฟร่ะ
แต่เธอก็เริ่มโบกหัวตามเพลง ฮัมๆ..~

"หมดเวลายาราไนก้าแล้ว" อาจารย์สาวลุกขึ้นพรวด ก่อนคุ้ยหาบางสิ่งในผ้าคลุม
ดาบโลหะถูกดึงออกมาจากผ้าคลุมหนานั้น มันดูเป็นดาบแสนธรรมดาไร้การตกแต่ง ซึ่งแน่นอนว่าต้องสำหรับผู้ฝึกหัด

อาจารย์ฮันน่าโยนดาบโลหะนั้นไปยังหัวของเซปเป้ หากรับไม่ได้คงน็อคไปหายชั่วโมง

"เธอบอกเธอถนัดอาวุธโจมตีไกลสินะ...."

"ขอแสดงความเสียใจด้วย..." ฮันน่ายิ้มมุมปาก

(อาวุธที่อาจารย์ถนัดมันน่าสงสัยไปไม่ได้เลย ว่าเธอนั้นเขียนคำว่า ดาบ ไปกี่อันในไม้สั้นไม้ยาว)

=_= เซปเป้ลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้า... ดาบโลหะแบบเซ็งๆ
ริมฝีปากบางพึมพำเป็นคำว่า

กุ ว่า แระ