[Play] จุดเริ่มต้น

ในอดีตเมื่อสี่ร้อยปีที่แล้ว มีเหตุการณ์ประหลาดอย่างหนึ่งที่เกิดขึ้นในเวลาเดียวกันหลายสถานที่พร้อมกับเรื่องประหลาดที่ตามมา พวกเขาบันทึกพวกมันเอาไว้ว่า
"สายฟ้าสีขาว"
สายฟ้าสีขาวนี้ หมายถึงเหตุการณ์ที่บุคคลใดบุคคลหนึ่งถูกสายฟ้าฟาดเข้าไปบนร่างแต่กลับไม่พบเศษซากหรือร่องรอยแต่อย่างใด ราวกับว่าถูกนำตัวไปยังที่ไหนซักแห่ง
แต่อย่างไรซะ พวกเขากลับคิดว่าเป็นเพียงมายากลหลอกเด็กก็เท่านั้น มีซักกี่คนที่จะรู้ว่ามันเป็นเหตุการณ์ที่หมายถึงลางร้ายที่กำลังย่างกรายเข้ามาใกล้ตัวพวกเขาเสียมากกว่า

SP [ตัวอย่างการเริ่มเรื่อง]

เงื่อนไข [ต้องถูกฟ้าผ่า]

ไม่ทราบด้วยว่าชะตากรรมอันใดทำให้ฉันต้องมานั่งถ่างขาขายโปรดักที่คันทรี่ขนาดนี้ ซึ่งมันก็ทำให้ฉันประจักษ์เป็นอย่างดีเลยว่าแดดของเมืองไทยนี่มันสามารถแผดเผาหนังหน้าของฉันให้เป็นจุณได้อย่างไม่ยากเย็นเลยทีเดียว

"เห๊ย พี่ เงาะอะ ตักไปเกินสามโลแล้วมั้งพี่ จะเอาไปถมที่เหรอคะ หนูบอกให้ตักเองแต่หนูมีที่ชั่งนะคะพี่อย่ามาเนียนเดี๋ยวหนูตบด้วยทุเรียน"
ไม่รู้กี่ล้านครั้งที่ต้องคอยตอกย้ำสิ่งมีชีวิตจำพวกเห็นแก่ตัวที่เห็นว่าเราเป็นร้านผลไม้รถกระบะแล้วคิดจะเอาเปรียบกันเต็มประตูซะขนาดนั้น
"พี่คะ ถ้าพี่จะชิมขนาดนั้น ก็หยิบใส่ถุงกลับบ้านไปกินเลยดีกว่าค่ะ หนูว่ามีค่าเท่ากัน"
ยัยลูกค้าชักสีหน้าใส่ฉันเหมือนว่าฉันจะพูดอะไรแทงใจหล่อนมาก แต่คนอย่างฉันรึจะสนใจยัยหนังหน้าปลวกหิมะแบบนังนี่กลับบ้านไปทากวนอิมก่อนแล้วค่อยมาซื้อใหม่ฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ

"เอิ่ม พี่คะ นั่นทุเรียนไม่ใช่กลอง ไม่มีกระเดื่องให้เหยียบ ไม่ต้องตีขนาดนั้นค่ะ ถ้าอยากเคาะมาก เชิญค่ะ ร้านตรงนู้น มีกลองยาว"
ฉันชี้ไปทางร้านเครื่อดนตรีสภาพคร่ำครึที่ดูเหมาะกับสภาพใบหน้าของนังนี่เป็นยิ่งนัก ถ้าไม่เห็นมันขี่รถมาฉันก็คงคิดว่านหล่อนเป็นผีตะเคียนที่ติดมากับไม้รางระนาด
"ส้มหวานค่ะพี่ ส้มโอก็ดีนะคะพี่ ทุเรียนก็มี เงาะก็อร่อย แตงโมก็แจ่มนะคะ เชิญเลือกค่ะ"
เอิ่มเห็นฉันมาขายแบบนี้ ฉันก็มีการศึกษานะคะ ดิฉันมีชื่อที่คุณบิดามารดาอุตส่าห์ตั้งให้ว่า สร้อยฟ้า และนามสกุลสุดหรูที่สืบทอดกันมา ณ เชียงแสน ปัจจุบันอายุได้ยี่สิบเอ็ดปี จบการศึกษาจากวัฒโนทัย พายัพ สคูล์ ถ้าจะบอกมากกว่านี้ ก็ไปดูกันที่อำเภอเลยเถอะค่ะ

"เห๊ย ไอ้สร้อยลงมาได้แล้ว เดี๋ยวพี่ไปแทนเอง"
เสียงสุดหล่อของพี่ชายหน้าเงือกที่เรียกฉันลงจากกระบะรถทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดในใจว่าทำไมคนเสียงหล่อเยี่ยงมันถึงได้มีหน้าตาที่เป็นอริกับน้ำเสียงเสียเหลือเกิน แต่ฉันหรือจะรีรอเมื่อมีโอกาสได้พัก สองขากระโจนลงจากรถกระบะทันทีเมื่อเห็นว่าพ่อของฉันเตรียมออกรถแล้ว
"เออ ไปซื้อกับข้าวด้วยนะเว้ย"
พี่ชายฉันตะโกนไล่หลังมาในขณะที่สองเท้ากำลังจะเหยียบเข้าไปในบ้าน ตกลงมันจะไม่ให้ฉันพักเลยสินะ ถึงกระนั้นก็คงจะขัดอะไรมันไม่ได้เพราะถ้าขืนฉันไม่ไปซื้อวันนี้คงได้กินทุเรียนเป็นข้าวเย็นอย่างแน่แท้ ฉันเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าผ้าที่วางเตรียมไว้หน้าบ้านที่คาดว่าคงมีตังค์พร้อมเอาไว้แล้ว แต่เนื่องจากทั้งบ้านฉันก็มีรถกระบะเพียงคันเดียวดังนั้น

"เห๊ย ไอ้เป๊ปไปตลาดหน่อยดิ"
ฉันจึงจำใจต้องเรียกซี้ข้างบ้านที่ค่อนข้างมีฐานะดีกว่า(มาก) เพื่อให้มันไปส่งตามปกติ ฉันมองดูอิเป๊ปที่กำลังเข็นมอเตอร์ไซด์รุ่นใหม่ของมันออกมา แม้นจะอยากเอาเหรียญไปขูดซักแค่ไหน แต่ก็คงทำแบบนั้นไม่ได้เพราะฉันก็พึ่งใบบุญมันอยู่
"ขึ้นดิ"
เมื่อมันออกปากแล้ว ฉันก็ขออนุญาติไม่เกรงกระโดดชึ้นคร่อมตามถนัดโดยไม่ลืมกระชากหมวกกันน็อคของมันขึ้นมาใส่กันตายให้ตัวเองไว้ก่อน
"เห๊ย นั่งเหมือนผู้หญิงหน่อยดิ นั่งแบบนี้เดี๋ยวกรูขึ้นหรอก"
เสียงยียวนของมันชวนปวดตับไม่น้อย ถึงอยากจะออกปากไปว่าถ้ากรูไม่เกรงใจมึงกรูนั่งตักแล้วก็ตาม แต่ก็ต้องทนเก็บกริยาสงบเสงี่ยมเอาไว้เสียก่อน

"รุ่นแกปี่แขกปี่ชวาก็เอาไม่ขึ้นหรอกว่ะ"
ฉันเอ่ยตอบโต้มันตามที่เห็นว่าเหมาะขณะที่มันก็เริ่มออกรถมาเรียบร้อยแล้ว ด้วยระยะทางที่ไม่ไกลนักแค่ 15 นาทีก็ถึงตลาดเสียแล้ว
"เป๊ป รอกรูตรงนี้นะเว้ยเดี๋ยวมา โห" ฉันต้องชะงักเมื่อแหงนมองดูฟ้าแล้วเห็นความมืดสลัวของมันคาดว่าพายุคงกำลงัจะมาเป็นแน่แท้
"เออ เออ สงสัยงานนี้แฉะแน่เลยว่ะ ไอ้เป๊ป" ถึงจะกลัวฝนอยู่บ้าง แต่ความกลัวหิวมันมากกว่า ฉันเร่งรุดออกตัวเพื่อไปให้ถึงร้านหมูอย่างเร็วที่สุด
"เฮียๆ เอาหมูชิ้นที่ฉีดสารแดงเยอะๆอะมาชิ้นดิ๊" แม้ว่าจะมีอาการหอบอยู่บ้าง แต่มันก็ทุเลาลงเมื่อได้นึกถึงเมนูอาหารเย็นนี้ แต่กับฟ้าฝนนั้นมันช่างไม่เป็นใจเสียเหลือเกิน เมื่อฝนเริ่มเทลงมา ฉันจึงทำอะไรไม่ได้อีกแล้วนอกจากให้มันสาดซะ

"จะตกมาหาพ่อมึงเหรอวะเวลานี้" ฉันบ่นขระมือสองข้างแบกของพะรุงพะรัง เสียงฟ้าผ่าแปล๊บๆดังออกมาเป็นระยะ ก็ทำให้ขนลุกได้ไม่น้อยเลยที่เดียว
"เห๊บ เป๊ป มาล่ะ" ฉันโบกมือให้สัญยาณเพื่อนหนุ่มของฉัน ทว่าขระที่ฉันกำลังวิ่งเข้าที่ร่มเหมือนกับถูกอะไรบางอย่างหยุดเอาไว้ พร้อมสายฟ้าสีฟ้าที่ฟาดเปรี้ยงลงมาบนร่างฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกถึงความมืดที่ค่อยๆมืดลงไปเหมือนกับหยุดชีวิตฉันเอาไว้เพียงเท่านั้น . . . ทิ้งไว้แต่เพียงข้าวของและร่างเพื่อนหนุ่มที่ยืนอึ้งราวกับไม่ได้สติ

"อาพระพลอย เมื่อไหร่ลื้อจะไปขนไม้จากโรงไม้มาซํกทีว๊า อั๊วใช้ลื้อมาตั้งกะเช้าเลี้ยวนะ"
เสียงบ่นของอาเตี่ยที่ชวนระรื่นหู ลอยเข้าหูซ้ายและวิ่งทะลุหูขวาอย่างรวดเร็ว
"โอ๊ย เตี่ย อั๊วบอกเตี่ยแล้วไงว่าบ้านเราอะไทยแท้ เพราะเตี่ยพูดหยั่งเงี่ย อั๊วเลยติดมาล้วยเลย"
ฉันบ่นพึมพำก่อนจะยันขาสั้นๆของตัวเองขึ้นจากหน้าจอโน๊ตบุ๊คที่ยังเปิดหน้าจอเกมค้างอยู่
"เตี่ยไปนอนรออั๊วได้เลย เดียวพระพลอยวิ่งไปแปปเลี่ยว เดียวมา"
ฉันพูดกับอาเตี่ยแล้วจึงวิ่ง ตึกๆ ลงมาจากชั้น 2 ของบ้าน ...
ร่างเล็กพาตัวเองวิ่งทั่กๆมายังโรงไม้ซึ่งเป็นกิจการเก่าแก่คร่ำครึกของบ้าน ซึ่งเธอเองก็ตั้งใจจะสืบต่ออยู่แล้ว

"อาเฮียยยยยยย !!!! เตี่ยให้อั๊วมาขนไม้ไปให้ลูกค้า"
ร่างเล็กกระโกนแหกปากอยู่ด้านหน้าโดยไม่ได้ก้าวขาเข้าไปแต่อย่างใด
ก่อนจะยืนชะเง้อแลดู จนร่างสูงๆที่เดินดุ๊กๆมาหยุดลงตรงหน้าเธอ
"เพราะแกเอาแต่ขนของหนักเนีั่ย ตัวมันเลยเตี้ย"
เสียงทุ้ม นุ่ม ลึก ลึกเสียงจนมองอะไรไม่เห็นของพี่ชายดังมาพร้อมคำด่ากระแทกโสตประสาท
"อั๊วจะเตี้ยไม่เตี้ย ก็ยังดีกว่าคนที่สูงชะลูดดดแต่..."เล็ก" อย่างลื้ออะนะ ฮี่ๆ"
เสียงแหลมเล็กพูดแจ้วๆตามภาพติดตาที่เมื่อสองวันก่อนเธอบังเอิญเดินไปเจอคุณพี่ชายกำลังชาลาลาในห้องพอดี
"อีกอย่างน่า ถ้าลื้อขาดแคลนผู้สาวจนต้องชาลาลากับตัวเองขนาดนั้น อั๊วว่า ลือเป็งเกย์ไปเถอะ ในโรงไม้อ่า เยอะแยะ หล่อ ล่ำ ดำ ถึก สูง เตี้ย ก็มีหมกเลยน่า" ฉันตอกย้ำด้วยเสียงอันดังซึ่งก้องกังวานไปทั้งโรงเก็บไม้ ก่อนจะหนีอย่างรวดเร็ว

ขาสั้นๆทั้งสองขารีบซอยหนี ตีน มาอย่างรวดเร็ว ร่างบางๆวิ่งกลับมาที่บ้านก่อนจะชนเข้ากับอะไรหยุ่นๆเข้าอย่างจัง
"อ๋อย"
ตาทั้งสองชำเลืองขึ้นไปมองสิ่งกีดขวางอย่างฉงน ก่อนจะเบะปากออกมา
"อาเตี่ย !! อาเตี่ยจะเอาพุงมาขวางอั๊วทำไม"
ฉันบ่นกระปอดกระแปดก่อนจะลุกแล้วเตรียมวิ่งเข้าบ้านแต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขา มือยาวๆของผู้เป็นพ่อก็คว้าหมับเข้าที่คอเสื้อของฉันเอาไว้
"ไม้ของอัี๊วละ"
"ไม้ลื้อก็อยู่ที่โรงไม้เซ๊!!"
ฉันตะโกนพลางดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมา ไม่เข้าใจ... บ้านฉันก็สูงๆกันทุกคน ทำไม กูเตี้ยละวะ !!
"ลื้อไปเอามาเลย"
เตี่ยว่าพลางปล่อยฉันลงแล้วยืนทมึงทึงขวางหน้าประตูเป็นยักปักหลันไม่ยอมไปไหน

ฉันเบะปากพลางค่อยๆเดินหันหลังกลับไปยังโรงไม้ ขาสั้นๆทำเป็นเดินมายังที่หมายแต่เมื่อพ้นสายตาของคนเป็นพ่อ
ร่างบางก็รีบซอยเท้าออกมาจากตัวบ้าน ร่างเล็กๆมุ่งตรงไปสู่ บึงเล็กๆหลังโรงไม้ซึ่งเป็นที่ที่เธอมักมานั่งเล่นบ่อยๆ

"ออนนี่ลูกแม่ อร๊าง"
เมื่อมาถึงร่างเล็กก็ตรงดิ่งไปกอด ออนนี่ น้องควายที่น่ารักของเธอทันที ร่างเล็กกอดรัดฟัดเหวี่ยงและถามสารทุกดิบกับมันอยู่พักหนึ่งก่อนจะเดินออกมานั่งห้อยขาอยู่ที่ใต้ต้นมะเขือ
สายตาทั้งสองกวาดมองไปรอบๆอย่างรักใคร่ เธอรักที่นี้และเธอก็รู้ว่าที่นี้รักเธอ
ลมเย็นๆพัดผ่านร่างบางไปอย่างสงบก่อนทุกอย่างจะถูกทำลายด้วยเสียงของอาเตี่ยที่เคารพรัก
"อาพระพลอย !!"
ฉันหันไปมองอย่าตกใจ อย่างทุกทีที่แอบหนีมาอู้งาน ขาสั้นๆรีบพาร่างเล็กๆลุกอย่างรู้งานแล้ววิ่งอ้อมไปอีกฝากของบึงเล็กๆหลังโรงไม้เหมือนอย่างเคยยที่เวลาพ่อจะมาตามตัวเธอและเธอจะวิ่งหนีมาอย่างทุกครั้ง
แต่ใครจะรู้ว่าอะไรที่มันเกิดขึ้นซ่ำไปซ้ำมา วันหนึ่ง...มันถึงคราวเปลี่ยนแปลง
ไม่ทันที่เธอจะได้เอื้อนเอ่ยคำอะไรกับพ่อของเธอ อยู่ดีๆแสงสีขาวก่อนลั่นลงมาใส่ตัวของเธออย่างแรง
ภาพสุดท้ายที่เห็นคือ อาเตี่ยยืนเบิ่งตากว้างมองฉันแล้วจากนั้น...ทุกอย่างก็ขาวโพลนไปหมด

ท้องฟ้าที่มืดครึ้มบ่งบอกถึงสภาพอากาศที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า
ท่ามกลางถนนที่หนาแหน่ไปด้วยรถยนต์มากมาย ...

" ยัยณิษา แกโทรไปบอกพ่อรึยัง? เรื่องค่าเทอมหน่ะ "
เสียงของพี่ชายฉันที่เอ่ยปากถาม หลังจากที่ฉันเพิ่งขึ้นรถมาจากหน้าโรงเรียนได้สักพัก
" บอกแล้ว ป่านนี้คงจะโอนมาให้แล้วมั้ง "
ฉันตอบพี่ชายหวนๆ ก่อนมือเล็กๆ จะหยิบชอคโกแลตในกระเป๋ามากินอย่างเคย

วันนี้ก็เหมือนทุกวันที่ฉันและพี่ชายกลับบ้านด้วยกัน ตั้งแต่พ่อแม่ของฉันย้ายไปอยู่เมืองนอก
เราอยู่ด้วยกันตั้งแต่ฉันอยู่ม.ต้น จนตอนนี้ฉันอยู่ม.ปลายแล้ว เมื่อไหร่พวกเราจะได้อยู่พร้อมกันอีกนะ ..

" นั่งเหม่อคิดอะไรอยู่หน่ะ ? วันนี้รถติดชะมัด ! "
พี่ชายฉันสถบออกมา พลางทำร่างเล็กๆ สะดุ้งหลังจากที่ตกอยู่ในภวังค์อยู่นาน
" แค่คิดถึงพ่อกับแม่หน่ะ วันนี้เราจะกินอะไรกันดีล่ะ พี่ภู ? "
ฉันหันไปถามพี่ชายที่เหมือนเริ่มจะเริ่มอารมณ์เสีย ก่อนมือใหญ่ ๆ จะมาขยี้ที่หัวฉัน แล้วส่งยิ้มให้อย่างอบอุ่น
" เดี๋ยวสิ้นปีพ่อกับแม่ก็จะแวะมาเยี่ยมล่ะ ส่วนเรื่องอาหารวันนี้พี่แวะซื้อกับข้าวมาเรียบร้อยแล้ว "
" ว๊าวว สุดยอดไปเลยอะ ! " ฉันยิ้มให้กับพี่ชาย ที่วันนี้เราไม่ต้องกินข้าวมันไก่หน้าปากซอยอย่างทุกๆวัน
เพราะเป็นอาหารร้านเดียวที่อยู่ก่อนจะถึงบ้านฉัน ถ้าวันนี้ได้กินอีก ฉันคงได้เป็นเก๊าสมใจแน่ๆ

แปะ แปะ แปะ เสียงฝนที่หล่นมากระทบกับตัวรถ ทำให้ฉันต้องหันมองหาร่มในรถ ก่อนจะถึงตัวบ้าน
เมื่อเช้าก็ดูไม่เหมือนจะตกเลยนี่น่า ไม่งั้นฉันคงเอาร่มติดตัวมาด้วยหรอก

" พี่ภู ไม่ได้เอาร่มมาหรอ ? แล้วณิษาจะไปเปิดประตูยังไงอะ ? "
เด็กสาวขมวดคิ้วก่อนเอ่ยปากถามพี่ชาย

" เออ สงสัยพี่ลืมหยิบมาหน่ะ วิ่งไปเปิดแปปเดียวเอง ไม่เปียกมากหรอก "
ให้ตายเถอะ! ทำไมต้องมาตกตอนนี้ด้วย? นี่มันฤดูหนาวนี่ ฝนมาไงวะ ?

ขาเรียวค่อยๆเปิดประตูรถ ก่อนจะวิ่งๆไปเปิดประตู พลางจะเอามือล้วงกระเป๋าเพื่อหยิบกุญแจบ้านออกมา
บ้าชิบ! เด็กสาวหันตัวกลับอย่างรวดเร็ว ราวกับลืมสิ่งของที่ตัวเองหาอยู่ ..

" พี่ภู ณิษาลืม .. "
ยังไม่ทันที่เด็กสาวจะพูดจบประโยค มีบางอย่างมาพรากคำพูดของเด็กสาว
แสงสีขาวที่พุ่งเข้าใส่ตัวเธอราวกับสายฟ้า ทำให้ร่างเล็กทรุดตัวลง ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลง ..

"ณิษา !!!! "

ดิฉันค่อยๆก้าวออกจากสนามบินของเมืองหลวงแห่งประเทศไทย
สัมผัสกับอากาศของประเทศบ้านเกิดที่ไม่ได้สัมผัสมานาน
ดิฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะรีบพ่นลมหายใจที่หายใจเข้าไปเมื่อกี้ออกอย่างรวดเร็ว
ไอ้ชิบหาค่ะ กลิ่นเน่ามาก
ร่างบางคลี่ยิ้มสวยให้คนที่หันมามอง ในใจสบถด่าคนที่ทำให้อากาศเหม็นเน่าทั้งหลาย
สาปแช่งให้แม่งตายคากองขยะ หรือคลองแสนแสบซะ

หลังจากยืนสาปแช่งเหล่าผู้ทำลายล้างประเทศและโลกด้วยการทำให้มันเหม็นเน่าเป็นเวลา 10กว่านาทีเห็นจะได้ เธอก็เริ่มก้าวออกจากจุดเดิมไป

ดิฉันกวาดสายตามองสถานที่ที่ไม่ได้เห็นมาหลายปี
หลังจากที่ไปอยู่ที่ประเทศอังกฤษมานาน
ทันใดนั้นร่างอันงดงามที่เปล่งประกายด้วยรัศมีก็ถูกบดบังด้วยเงามืดจากก้อนเมฆบนท้องฟ้าบ่งบอกว่าอีกไม่นานคงจะมีพายุเข้า
ดิฉันเงยใบหน้าอันงดงามของตนมองนภากว้าง ก่อนจะเผยยิ้มสวยออกมาอีกครั้ง

"จะช่วยต้อนรับดิฉันดีๆหน่อยไม่ได้กันหรือคะเมืองไทย"

ซ่า!!!!!!

ราวกับฟ้ากลั่นแกล้งสิ้นเสียงหยาดฝนก็เทซ่ารดใบหน้าอันงดงามราวกับเทพธิดานั้นทันที

แม่งต้อนรับกุจัง....

เกิดเส้นเลือดปูดขึ้นจากขมับของเธอทันที ดิฉันยกมือขึ้นปาดนํ้าจากใบหน้าออกถึงแม้จะไม่ค่อยช่วยอะไร ก่อนจะเอ่ยคำโกหกคำโตออกมา..

"ดิฉันรักเมืองไทยค่ะ"

เปรี๊ยง!!!!!!

สิ้นเสียงสายฟ้าฟาดสีขาวก็ฟาดเปรี้ยงลงมาใส่
สิ่งสุดท้ายที่ดิฉันได้เห็นคือลำแสงสีขาวก่อนที่สติจะดับวูบ

ดิฉันพลาดเองที่ลืมคำที่คนเขาชอบพูดบ่อยๆมายืนยันคำพูดตัวเอง...

.

.

.

.

ถ้าโกหกขอให้สายฟ้าฟาดตาย...

'พเยีย' หรือฉันที่เพิ่งถึงเมืองไทยหมาด ๆ กำลังสะพายกระเป๋าเป้ใบโตกับเสื้อผ้าที่แสนจะไม่เข้ากับอากาศของประเทศไทย ให้ตายสิ! แท็กซี่ก็ไม่ว่างเต็มไปหมด ไม่โผล่มาสักคัน หายไปไหนกันหรือวันนี้วันภัยพิบัติโลก?

เมื่อฉันก้าวออกนอกประตูไปนั้น ฝนก็เริ่มตกพรำๆมาทันที จะมีอะไรที่แย่กว่าการที่เพิ่งถึงบ้านเกิดและฝนตกอย่างไม่น่าให้อภัยไหมนะ ฉันค้นกระเป๋าเป้สักพักก่อนจะหยิบหมาฝรั่งมาเคี้ยวแก้เครียด ตามที่คุณพ่อบอกไว้ว่าจะมีคนมารับนี่นา จะให้กลับเองก็คงแปลกๆอยู่

"เธอน่ะ!"

เสียงทุ้มๆของคนสักคนดังขึ้น ฉันถอดแว่นกันแดดออกก่อนจะหันไปมองว่าเขาคนนั้นเรียกฉันหรือเปล่า
บางทีอาจจะเป็นคนที่คุณพ่อให้มารับก็เป็นได้

"หือ?"

ชายตรงหน้าหอบแหกๆ วิ่งมาเรอะ!? เห็นฉันเป็นดารา เซเลบฯหรือไงวะ วิ่งตาม ? แสดงว่าฉันต้องสวยพอตัวสินะ ถึงจะมีคนเข้าใจผิดแบบนี้ ฮิฮิ

"คุณท่านให้มารับ"

ช่วยเข้าใจผิดก็ดีนะ กำลังชมตัวเองได้ที่เลย... ฉันใส่แว่นกันแดดสีชาให้เข้าที่เหมือนเดิม ฉันต้องดูเคร่งขรึมสิ!

"อ่า เข้าใจละ นายคือคนใช้สินะ"

ใบหน้าหล่อที่เกินคำว่าคนใช้แสดงสีหน้างงงวย ก่อนจะทำปรับเป็นทำหน้าเหมือนเข้าใจว่าฉันหมายถึงอะไร
ฉันมองหมากฝรั่งสีชมพูดที่ถูกฉันเป่า นายคนตรงหน้าดูไม่พอใจกับพฤติกรรมของฉันเท่าไรนัก แต่ไม่พอใจจะทำอะไรได้ ในเมื่อเขาก็แค่คนใช้

"เปล่า ฉันเป็นลูกของเพื่อนพ่อเธอ พ่อเธอวานให้ฉันมารับ"

...แถไงดีวะเนี่ย

"อะ...อ้อ ฉันแค่เห็นนายวิ่งน่ะ เลยแซวว่าเป็นคนใช้ ไม่โกรธหรอกนะ"

ฉันตอบก่อนจะยิ้มแพรวพราว พยายามให้คนตรงหน้าชื่อว่าฉันแซวจริงๆ ลูกเพื่อนพ่อ เพื่อนพ่อก็คงระดับบิ๊กไม่น้อยอยู่แหละ ขืนพูดจาร้ายแรงไป ฉันถูกสั่งฆ่าจะทำยังไง

"หึ! ไปกันเถอะ"

หมอนั่นก็หยิบแว่นกันแดดที่เหน็บไว้ตรงกระเป๋าเสื้อออกมาใส่เช่นกัน ก่อนจะหันหลังไป แต่ฉันก็คว้าไหล่เขาไว้ก่อน ฉันยังไม่รู้ชื่อแซ่เขาเลย จะให้ขึ้นรถไปได้ยังไงกันยะ อย่างน้อยถ้าโดนพาไปขายจะได้บอกชื่อถูก!

"ชื่ออะไร?"

คนตรงหน้าทำหน้ายียยวน เอากันเข้าไป ชาตินี้จะคุยกันรู้เรื่องไหมเนี่ย!

"ฉัน... อิลิส"

ฉันคุ้นๆชื่อเขาอยู่นะ แต่ชื่อแบบนี้คงมีคนเดียวในประเทศไทย ถ้าโดนเอาไปขายจริงๆก็น่าจะตามเจออยู่นะ
เขาสะบัดมือฉันออกจากไหล่ของเขา ก่อนจะชูนิ้วกลางและกระดิก...เชิงว่าให้ตามเขาไป กรี๊ดดด ไร้มารยาทที่สุดค่ะ! แจ้งจับได้ไหมเนี่ย!?

"บ้าเอ๊ย!"

แต่พอฉันก้าวออกจากที่ร่ม ไปเจอะกับฝนพอดีแทนที่นายนั่นจะรอฉัน... เขากลับ กลับ เดินกางร่มสีดำออกไปเลย สุภาพบุรุษเป็นที่สุด!!! เอาละวะ ฉันถอดเสื้อโค้ตบ้าๆนี่ออกมาบังฝนก็ได้

ครืด! เปรี๊ยะ!

แสงสีประหลาดพุ่งเข้ามาและแน่นอนว่าตัวฉันเปรียนเสมือนเครื่องหมาย x ให้มันลงจอด ..
สติสุดท้าย คำสุดท้ายที่ได้ยินดังก้องไปทั่วสมองสีขาวโพลนของฉัน .. คำนั้นคือคำว่า

"เชี่ย!!!!!"

...ความทรงจำสุดท้ายที่โคตรดีของฉัน

ตึ๊กๆๆๆๆ

เสียงจิ้มกดโทรศัพท์ชนิดสะบั้นหั่นแหลกที่แทบจะทำให้โทรศัพท์แตกคามือ
เด็กสาวในชุดสบายๆกำลังนั่งส่งเมสเสจหาใครบางคนในขณะที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งในสวนสาธารณะอันร่วมรื่นแห่งนี้
ก่อนที่ใบหน้านั้นจะถูกแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มแทนที่หน้าบูดบึ้ง

"ช้านะคะ"
ฉันเงยหน้าเอ่ยกับบุรุษในชุดสูทสีดำใส่แว่นดำรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว หน้าตาดี...มั้ง?

"ก็ลูกเล่นหนีออกมาเที่ยวเล่นแบบนี้พ่อก็เหนื่อยหาแย่น่ะสิ"
"ก็ป๊าไม่เคยให้หนูเล่น......โอเค ให้ก็ได้ค่ะ แต่น้อย น้อย น้อยยย"

ฉันตอบกลับไปพร้อมกับทำสีหน้าน้อยใจ ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้วที่ฉันไม่ค่อยมีโอกาสได้เที่ยวเล่นเหมือนเด็กคนอื่นเขา
ฉันก็เป็นเด็กคนหนึ่งที่อยากหาเรื่องสนุกๆทำในช่วงวัยเด็กและวุยรุ่นเมหือนกันนะ
เพียงแต่พ่อและแม่ของฉันไม่ค่อยมีเวลาให้ คริบครัวเราเปิดร้านอาหารเล็กๆที่ต่อมากิจการก็ขยายมากขึ้น
จนพ่อและแม่ต้องคอยควบคุมดูแลกิจการรวมถึงเป็นเชฟให้กับร้านอาหารของตน
ไอดีมันก้ดีอยู่หรอก แต่งานแบบนี้ถ้าหยุดๆบ่อยๆจะเสียลูกค้า ครั้นจะฝากงานไว้กับใครก็ไม่ไว้ใจ
กลัวมีปัญหากับลูกค้าแล้วต้องตามแก้ยุ่งยาก แต่วันนี้เป็นวันหยุดที่เวียนมาในรอบสองเดือนฉันจึงออกมาเล่นสบายใจ!

"โอเค...งั้นป๊าสัญญาว่าจะพยายามหาเวลาพาลูกมาเที่ยวบ่อยๆ"

พ่อทำท่ายอมแพ้ในขณะที่ฉันชูสามนิ้วอย่างเป็นต่อ

"สามคนค่ะ"
"โอเคมากันสามคน ทีนี้กลับได้หรือยังลูกรัก? ป๊าว่าฝนมันกำลังจะเทลงมาแล้วนะ"

ครืนนน
เรากำลังเดินกลับไปที่รถไม่ทันใด เสียงฟ้าก็คำรามร้องราวกับจะพังทลายลงมายังไงยังงั้น
ฉันกับพ่อรีบวิ่งไปให้ถึงที่หมายให้เราที่สุดเพื่อจะได้ไม่เปียกไปมากกว่านี้(นี่ก็เปียกแล้วนะ)

แต่ทว่า...

ตุบ

"โอ๊ยย..."

ฉันลื่นล้มลงแต่ก่อนที่พ่อจะทันได้มาพยุง สายฟ้าสีขาวก็ฟาดลงมาใส่ฉันทันที
จำได้แค่ว่าฉันช็อกจนหมดสติ...ท่ามกลางแสงจ้าจนแทบทนดูไม่ไหว
กับเสียงเสียงหนึ่งก่อนที่ภาพจะดับไป

"รสริน!"

ในที่สุด ! ในที่สุดเวลาที่รอคอยก็มาถึง คาบสุดท้ายของวันนี้จบลงซะที ฉันรอเวลานี้มาตั้งนานแล้ว
ฉันเดินลงจากอาคารเรียนมาพร้อมกับเพื่อนสาวคนสนิทของตัวเอง
"เออ กรินทร์ วันนี้พาไปซื้อนมสดแปปหน่อยสิ"ฉันแอบส่งสายตาสื่อความหมายให้เพื่อนแทนคำพูด
แค่นั้นแหละเพื่อนฉันก็รีบพูดตอบกลับมาว่า
ฉันลืมไปว่าเธอจะให้ตาเนกษ์เลี้ยงเค้กเย็นวันนี้นี่"
นี่แหละคือเหตุผลที่ฉันรอเวลาเลิกเรียนอยู่ เพราะของฟรีเนี่ยแหละ !
ลูกพี่ลูกน้องของฉันหรือคนที่ชื่อเนกษ์ ที่ฉันสนิทมากซะจนฉันไม่นับถือแบบญาติ
แต่นับถือในฐานะเพื่อนคนหนึ่งไปเลยล่ะแถมเรายังอายุพอๆกัน เกิดปีเดียวกันอีกด้วย
ส่วนชื่อของฉันก็คือ 'กรินทร์' ที่ยัยเพื่อนฉันเรียก เป็นชื่อจริงเลย เพราะชื่อแค่พยางค์เดียวเลยไม่มีชื่อเล่น ใครๆเขาก็เรียกฉันแบบนี้แหละ
"จะไม่ไปกินกับเค้าจริงๆเหรอ ไม่ต้องเกรงใจหรอก เค้าจะบังคับเนกษ์ให้เลี้ยงตัวเองด้วย นะนะ ไปนะ"
ฉันออดอ้อนเพื่อนรัก ขณะเอาหน้าถูไถแขนของเธอคนนี้
"ไม่ล่ะๆ วันนี้ติดธุระ ว่าแต่หล่อนเถอะ ฝนตกขนาดนี้ไปไหวเหรอ"
"จะฝนตกฟ้าผ่ายังไงก็ต้องไป ไม่งั้นเนกษ์เบี้ยวเค้าอีก!"นี่หมอนั่นก็เบี้ยวฉันมาเกือบอาทิตย์แล้ว อ้างแต่ว่าไม่ว่างอยู่ได้
ยัยเพื่อนรักของฉันหัวเราะขำๆ ยัยนี่รู้เรื่องนิสัยของเนกษ์พอๆกับฉันนั่นแหละ ราวกับเป็นลูกพี่ลูกน้องคนที่สองของตาเนกษ์
"ฮ่าๆ งั้นฉันไปนะเว้ย"
"อื้ม บ้ายบาย"ฉันโบกมือให้เพื่อน พลางมองหลังเพื่อนสาวที่กำลังจะเดินจากไป หล่อนหยิบร่มพับขึ้นมากาง
แล้วเดินออกนอกอาคารท่ามกลางสายฝน

เฮ้อ ดูสิตอนนี้ฝกตกหนักชะมัด มันตกลงมาตั้งแต่ก่อนที่ฉันจะเลิกเรียนซะอีก
สาดเทลงมาอย่างกับพายุเข้า ฟ้าก็ร้องระงมไม่ขาดสายเชียว
ฉันยืนรอเนกษ์อยู่ที่หน้าอาคารเรียนคาบสุดท้ายของฉัน หมอนั่นจะมารับฉันที่นี่แหละ แล้วฉันก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิดในใจ

ฉันว่าวันนี้ฉันเลิกช้ากว่าปกติตั้งสิบกว่านาทีนะ ทำไมถึงยังไม่มาอีกล่ะ
ฉันคิดอะไรไปต่างๆอย่างกระวนกระวายใจ ก็แหม ฉันรอให้มันมาเลี้ยงฉันตั้งนานแล้วนี่นา หรือว่าจะเลิกเร็วกว่าฉัน
แล้วแอบชิ่งกลับบ้านไปเลยนะ อาจจะเป็นไปได้ก็ได้ เพื่อความชัวร์ ฉันยกโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา
กดเบอร์ของเนกษ์อย่างว่องไว แล้วโทรออก
'เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สา..'ฉันไม่ทนฟังต่อจนจบประโยคหรอก รีบกดสีแดงปิดหนีทันที

"ช้าจังเลยนะ .."ฉันพยายามเข้าข้างตัวเองว่าเขาอาจจะสายก็ได้
แต่รอแล้วรอเล่า เนกษ์มันก็ยังไม่มา ฉันนึกหวั่นว่าความคิดของฉันมันจะจริง
ฉันแอบนึกชื่นชมตัวเองว่าอดทนรอเพื่อของฟรีได้ถึงขนาดนี้

"สี่โมง สิบหกนาทีแล้ว .."นี่มันก็ครึ่งชั่วโมงแล้วนะ แถมฉันก็เหนื่อยมากที่จะรอ
ไม่รู้ความรู้สึกตอนนี้ฉันหงุดหงิด โกรธ หรือเสียใจกันแน่ ฉันรอฝนที่เคยตกหนักเริ่มจะซาลง
จนออกไปเดินข้างนอกก็ยังได้เพราะตกแค่ปรอยๆแล้ว ถึงแม้ว่าฟ้าจะยังคงมืดอึมครึม และคอยส่งเสียงกับแสงแลบแปลบปลาบก็ตาม

"เฮ้อ"ฉันถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจล้มเลิกด้วยความเซ็ง ความอดทนฉันมีอยู่แค่นี้เท่านั้นแหละ
ฉันเดินออกมานอกอาคาร ฝนเม็ดเล็กๆหยดแหมะลงมา แต่ก็ไม่มากเกินกว่าจะเดินไหว
แต่ฉันยังเดินไม่ทันจะถึงสามเก้า ก็มีเสียงร้องตะโกนตามด้วยเสียงฝีเท้าที่วิ่งมาอย่างเร็วดังขึ้นข้างหลังฉัน

"เฮ้ยย เดี๋ยวก่อน โทษทีมาช้าไปนิดด !"

ไม่ต้องหันไปมองฉันก็รู้ได้เลยว่าใคร ตาบ้านี่ มีอยู่แค่คนเดียวนั่นแหละ ฉันหยุดเดิน ก่อนที่ฉันจะตั้งท่า เพื่อหมุนตัวอย่างงดงาม
แวบหนึ่งที่ตาของฉันแอบร้อนผ่าวราว แต่แวบเดียวเท่านั้นที่ดวงตาฉันเห็นหน้าลูกพี่ลูกน้องตัวเอง
แสงอะไรบางอย่างก็ลั่นลงมาที่ตัวฉันอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าจนแทบไม่ทันจะได้ตั้งตัว ก่อนที่สติของฉันจะดับวูบลง
ด้วยความคิดเสียดายที่ยังไม่ได้กินของฟรี ..

.
.

ตาบ้า ทำไมเพิ่งจะมาเอาป่านนี้ยะ ..

ณ ร้านเกมส์ในจังหวัดจังหวัดหนึ่งในประเทศไทย มีหญิงสาวคนนึงกำลังนั่งเล่นเกมส์เกมส์หนึ่งกับเพื่อนชายอีก 4 คนอย่างเมามันส์ เส้นผมที่ไม่สั้นและไม่ยาวของเธอยุ่งฟูเหมือนกับผ่านศึกออกรบอะไรมาสักอย่างมา มือเรียวเล็กยกขึ้นมายีผมที่ฟูฟองเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจนยุ่งมากขึ้นไปอีก คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ลิมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรงด้วยอารมณ์เครียดของเธอในขณะนี้..

"ไอ้ปลื้ม แกอย่าสไนดิว่ะ กูไม่ได้มาเป็นไก่ให้มึงสอยนะ!! เวนเอ้ย! " ศรัณ หรือ รัณ แทบหัวทะลุเมื่อไอ้เพื่อนตัวดีมันส่องปืนดักรอเธออยู่ตรงทางออก
ฉันนึกวิธีที่จะเก็บมันทันทีเมื่อฉันแอบเหล่ไปมองจอคอมของปลื้มเพื่อนชายที่นั่งข้างๆฉัน ไม่นานสมองที่มีไม่เยอะของเธอก็คิดแผนออก เธอกดเลิกใช้ระเบิดควันแล้วปาไปใส่ตัวของเพื่อนทันที แล้วรีบวิ่งอ้อมไปอีกทางพร้อมเปลี่ยนอาวุธเป็นมีดพกทันที เธอวิ่งไปข้างหลังของตัวปลื้มแล้วใช้มีดปาดคอจนตัวของปลื้มจนคอขาดทันทีในมีดเดียว นั้นก็เป็นจังหวะเดียวที่เวลาของเกมส์หมดพอดี ใช่เธอฆ่าเพื่อนได้ก่อนหมดรอบแต่ว่าสถิติของเธอก็ยังแพ้เจ้าเพื่อนตัวดีอยู่ดี
"เฮ้ย รัณจะกลับบ้านเลยแงะไม่เล่นต่ออีกสักชั่วโมงรึไง"
ต๊ะ เพื่อนชายอีกคนเอ่ยปากขึ้นถามฉัน เมื่อมันเห็นฉันในตอนนี้กำลังลุกออกจากคอมและสะพายเป้พอดี
"อืม นี้มันก็เย็นแล้วล่ะ ฟ้าก็ดูมืดๆด้วยว่ะ ฝนตกแล้วมันจะซวย"
หญิงสาวพูดพร้อมกับโบกมือลาพวกเพื่อนๆที่ยังนั่งเล่นกันอยู่

สองเท้าเดินก้าวออกจากร้านเกมส์เอื่อยๆ ท้องฟ้าในยามนี้มีันค่อนข้างจะมืดไปหน่อยถ้าเทียบกับวันอื่นๆ ก้อนเมฆสีดำทะมึนแผ่ปกคลุมไปยังทั่วบริเวณ หญิงสาวถึงกับสะดุ้งขนลุกทันทีเมื่อมีลมเย็นๆพัดผ่านร่างกายของเธอ แต่ก็มีอะไรบางอย่างมาแตะที่ไหล่ของเธอทำให้เธอต้องสะบัดหน้าหันกลับมาทันที

"!!!!!!!!!!!!!!!!"
"เชี่ย เล่นเหี้ยไรกันว่ะตกใจหมด" ฉันอุทานอย่างอารมณ์เสียเมื่อเห็นพวกเพื่อนที่อยู่ในร้านเกมส์อีก 4 คนเดินตามออกมา

"เอาน่า พวกเราจะกลับบ้านแล้วดูท่าฝนตกแน่ๆ พวกกูไปล่ะ"
หญิงสาวมองเพื่อนเชี่ยๆของตัวเองพร้อมกับส่ายศีรษะตัวเองอย่างระอาแล้วเดินมุ่งหน้าต่อไป

ระหว่างทางเดินเธอมองรอบๆอย่างสนอกสนใจ แต่เธอก็เอะใจอยู่บางอย่าง 'ทำไม คนมันไม่ค่อย..จะมีว่ะ'
เธอสั่นหัวพรางขับไล่ความคิดรกๆออกแล้วรีบสาวเท้าเดินทันที

ศรัณเดินต่อไปเรื่อยๆได้ไม่นานละอองฝนหยดน้ำค่อยๆตกลงมาจนรัณต้องยกกระเป๋าเป้มาบังหัวทันที
น้ำฝนสีใสที่ตอนแรกตกกระปริบกระปรอยไม่มากนักค่อยๆทวีความแรงขึ้นเรื่อยๆ

"ซวยๆๆๆ อะไรมันจะซวยขนาดนี้" ฉันวิ่งไปบ่นไปตลอดทางอย่างอารมณ์เสีย อีกนิดเดียวๆ ใกล้ถึงรถเมล์แล้ว

หญิงสาวรีบวิ่งอย่างสุดฝีเท้าจนไม่ได้สังเกตว่าพื้นข้างหน้ามันเป็นหลุม เท้าเรียวย่างก้าวตกลงไปจนทำให้ร่างบางเซตกคะมำไถลลงกับพื้นทันที

"อ๊ากกกกกกกก นี้มันวันระยำอะไรว่ะเนี้ย" รัณทึ้งหัวไปมาอย่างอารมณ์เสียพร้อมกับพลิกตัวนอนราบมองท้องฟ้าในขณะนี้ที่มีฟ้าแลบแปลบปลาบให้เห็นอยู่ประปราย

"จะตกอะไรนักหนาแค่นี้น้ำก็ท่วมยังไม่พออีกรึไง ไอ้.."
ไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรบางอย่างจบ ดวงตากลมโตก็เบิกกว้างขึ้นอย่าง อะไรบางอย่างทนั้นคือสายฟ้าสว่างวาบสีขาว แหวกอากาศลงมายังบริเวณตัวของเธอด้วยความเร็วสูง

"แม่จ๋าาาาาาาาาาาาาา หูหนี.....................~"

ร่างสูงมองตัวเองในกระจกที่ร้านขายเสื้อผ้าแล้วหันหน้ามาถามครขาย
"กระโปรงลายนี้ มียาวกว่านี่มั้ยคะ ?"
"เอ่อ .. ไม่มีแล้วค่ะน้อง มีแต่ตัวนี้แหละ พี่ว่า .. น้องใส่แบบนี้ก็สวยนะคะ"
สายตาของวายมองไปทางคนขายที่บอกว่ากระโปรงตัวนี้เหมาะกับเธอที่สุด แม้ปากจะบอกว่าดูเหมาะ แต่น้ำเสียงและสายตากับบ่งบอกว่าไม่ได้คิดอย่างนั้นเลยแม้แต่น้อย
"ไม่มีจริง ๆ หรอคะ ?" วายถามไปอีกครั้งหนึ่ง เพราะก่อนเข้าร้านเธอเหมือนจะเห็นแว๊บ ๆ ว่ามันมีตัวที่ยาวกว่านี้
"ไม่มีจริง ๆ ค่ะน้อง ตัวนี้แหละ สวยมาก เหมาะกัยน้องด้วย"
การทำมาค้าขายมีความจริงจังบ้างไหม ? คนขายก็แค่อยากให้ลูกค้าซื้อไป เอาเงิน ก็แค่นั้นแหละ
"อยากได้ตัวยาว ๆ อ่ะค่ะ เดี๊ยวเขาหาว่าเป็นกระหรี่"

วายตอบไปแล้วยิ้มช้า ๆ ให้กับคนขาย ที่หน้าตาราวกับถูกคนเอามือไปตบหน้ายังไงอย่างนั้น แล้วแคร์ไหมละ ? สองขาพาเดินไปห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่พึ่งออกมาเมื่อครู่นี้แล้วถอดกระโปรงที่ลองไปเมื่อครู่ออกก่อนจะหยิบตัวเดิมที่ใส่เข้ามาในร้าน สายตามองเห็นคนขายที่ยืนต่อรองราคากับลูกค้า ไม่ชักช้า วายรีบเดินเข้าไปแล้วเอ่ยปากขอบคุณ
"ขอบคุณที่ให้ลองกระโปรงนะคะ แต่คงจะไม่ซื้อล่ะค่ะ เห็นตอนหนูลองพี่บอกว่าสวยดี ว่าง ๆ ก็เอาตัวนี้ไปใส่แล้วเลิกขายเสื้อผ้าไปเป็นกระหรี่แทนนะคะ เงินท่าจะคล่องตัวกว่า"

พอเดินออกมาได้สักพัก สายตาก็มองไปทางถนนที่มีการขายของกันอย่างขมักเขม้น เหมือนจะมีร้านขายผลไม้ด้วย วายมองไปทางซ้านก่อนจะก้าวเท้าออกไปดูผลไม้ต่้าง ๆ แต่ก็ต้องอมยิ้มแล้วเดินออกมา เมื่อแม่ค้าพูดจาร้ายลึกยิ่งกว่าเอาทุเรียนตบหน้าคนที่ชิม

สภาพอากาศตอนนี้ก็เหมือนเย็น ๆ แลดูเหมือนฝนจะตก คิดไม่ทันไร ก็ดูเหมือนจะต้องเปียกซะแล้วสิ วายค่อย ๆ เดินหลบฝนที่เริ่มไหลลินลงมาก่อนจะเป็นตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ร่มคันใหญ่ที่กางอยู่หน้าร้านขายกาแฟก็ดูเหมือนจะใหญ่ไม่พอเมื่อคนมากมายยืนเบียดเสียดกันอยู่ วายมองอย่างรำคาญก่อนจะเดินออกจากบริเวณนั้น ถึงจะหลบฝนแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เปียก สายตามองเห็นหน้าร้านแห่งหนึ่งที่เหมือนจะร้างและไม่มีคนไปหลบ ว่าแล้วก็เดินออกมาจากร่ม ไม่ทันที่จะถึงเป้าหมายเธอก็ต้องอุทานออกมาไม่เป็นภาษาเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรมาผ่าที่กลางหัวเธอ
"เหี้ยยยย !! ฟ้าผ่าแม่งง !!"

» [Play] ห้องน้ำชาย
» [Play] การมาถึง
» [Play] เส้นทางสีขาว
» [Play] รอยเท้าสีเลือด
» [Play] ห้องแนะแนว