[Play] เส้นทางสีขาว

ร่างสูงบางของพเยียเริ่มชาเล็กน้อย ตรงหน้าของเธอมีสิ่งมีชีวิตที่เธอไม่อาจทราบนามได้
มือบางลืมมีเหงื่ออกอย่างชื้นๆตามความหวาดกลัวเล็กๆที่เริ่มก่อ เปลือกตานวลหลุบตำลง
เมื่อเผยนัยน์ตาสีม่วงอีกครั้ง ความกลัวก็จางหายออกไป แต่ก็ยังคงหวั่นๆอยู่ดี

ฉันเริ่มหันซ้ายขวาอย่างรุกรี้รุกรน ไม่มีใครในที่นี่นอกจากคนตตรงหน้า ฉันและกรินทร์เท่านั้น
ฉันผละจากการกุมมือกรินทร์ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด

"คุณคือใคร?"

น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้น ไม่มีสั่นหรือมีแววหวาดกลัวแม้แต่น้อย

ฉันกวาดสายตามองไปยังสนามกว้าง แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับคนๆ คนหนึ่งที่ยืนกลางสนาม
ฉันเริ่มกังวลอีกครั้งหนึ่งว่า คนที่อยู่ตรงหน้านอกจากพเยียแล้วนั่นน่ะเป็นใคร
พอพเยียปล่อยมือฉัน ฉันก็มองไปที่เธอ ดูเหมือนเธอจะไม่กลัวเท่าไหร่นัก
ซึ่งนั่นทำให้ฉันสบายใจขึ้นมาก
' จะเป็นมิตรหรือศัตรูกันนะ ' .. ฉันคิดอยู่ในใจขณะรอคอยให้ฝ่ายนั้นหันมา
โดยยังไม่เริ่มพูดอะไรสักคำ เพราะคำพูดที่เหมาะสมพเยียก็พูดไปแล้ว

เมื่อฉันแน่ใจว่าคนตรงหน้าคือใคร เพศไหนมีท่าทางอย่างไร ฉนก้ขยับขาก้าวไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว
ถึงกระนั้นระยะห่างก็ยังมากอยู่ ถึงแม้จำเป็นผู้หญิงท่าทาง...คนนึง แต่ใช่ว่าจะไร้หนามซะหน่อย
ฉันหรี่ตามองสาวตรงหน้าอย่างจับผิด ทำไมอยู่ดีๆถึงมาโยงเรื่องมาม่านะ ก่อนจะมองมือทั้งสองข้างของหล่อน
ฉันถึงกับอ้อ ที่แท้ก็ไปขโมยมาม่าใครมานั่นเอง

"ฉันก็ไม่ได้มากล่าวหาเธอเรื่องนี้ซะหน่อย"

ฉันแค่นหัวเราะ ก่อนจะเหยียดยิ้มที่แสนจะเป็นมิตรออกมา ฉันเหลียวไปมองกรินทร์ด้านหลังเล็กน้อย
เพื่อดูว่าจะมีใครโผล่มาด้านหลังหรือไม่ .. ก่อนจะไปมองที่สาวขโมยมาม่าต่อ

"เธอบอกฉันได้ไหม ที่นี่คือที่ไหน ฉันมาทำไม ...ฉันรู้นะว่าเธอขโมยมันมา"

ฉันพูดพลางเหลือบตาไปมองถุงมาม่าที่ดูแล้วน่าจะเละเต็มที

ร่างของคนที่อยู่กลางสนามนั่นเป็นผู้หญิงงั้นเหรอ .. แถมดูจากท่าทางแล้ว ก็ดูไม่มีพิษมีภัยอะไรสักเท่าไหร่
ฉันพยายามมองโลกในแง่ดี ว่ามันช่วยทำให้บรรยากาศอึมครึมพวกนี้ลดลงไปเยอะ
"ถุงมาม่าคามืออยู่ไม่ใช่รึไงคะ"ฉันยิ้มขณะพูดเพราะถึงแม้เธอจะปฏิเสธแต่หลักฐานมันออกจะชัดเจน
ฉันยืนรอให้พเยียพูดจนจบก่อน ก่อนที่ตัวเองจะช่วยพูดเสริม
"ช่วยตอบคำถามพวกเราด้วยนะคะ เพื่อมาม่า"ฉันพูดแล้วชี้ไปที่มาม่าด้วยประกอบ
"ตามนั้นเลยค่ะ พอจะรู้ไหมคะว่า อัสนีบาติแห่งสวรรค์พาผู้คนมาที่นี่ทำไม"ฉันถามแบบตรงประเด็น
เรื่องอัสนีบาตแห่งสวรรค์เนี่ย ฉันจำได้ว่าคุณท้องรูเคยบอกว่า พวกเราถูกส่งมาที่นี่ด้วยสิ่งนี้
ฉันยืนนิ่งเพื่อรอคำตอบจากสาวแปลกหน้าที่เพิ่งจะพบเจอ

"แต่ก่อนมี ตอนนี้ไม่มี"

ฉันพูดน้ำเสียงเรียบก่อนจะเหยียดยิ้มอีกทีราวกับไม่รู้สึกสากับการที่หลักฐานหลุดมือไป
มือบางม้วนปอยผมพลางครุ่นคิดอะไรบางอย่าง จริงสิ ฉันยังไม่รู้จักหญิงด้านคนนี้เลย

"เธอชื่ออะไร?"

คำถามที่ดูจะเป็นมารยาทที่สุดในตอนนี้ก็ถูกเอ่ยออกไปเบาๆ
ฉันเสียดายมาม่านะ อุตส่าห์ขโมยมาได้แล้วเชียว กลับโยนทิ้งไปเสียอย่างนั้น

ฉันมองผู้หญิงคนนั้นที่จู่ๆก็โยนถุงมาม่าทิ้งอย่างหน้าตาเฉย พร้อมกับแว๊ดใส่พวกฉันซะเสียงดัง
"เล่นงี้เลยเหรอคะ .."ฉันพึมพำกับตัวเองเสียงเบาพร้อมกับยิ้มแหยๆ
พอพเยียถามคำถามใหม่อีกครั้งให้ดูมีมารยาทมากขึ้น ฉันถึงช่วยถามบ้าง

ฉันหลับตาลงพักหนึ่งแล้วหันหน้าไปอีกทาง จากนั้นลืมตา แล้วกวาดสายตามาหยุดที่หญิงสาวผมบ็อบ
ที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลไปจากฉันกับพเยีย
"อ่ะ .. คุณเป็นใครเหรอคะ รบกวนช่วยพวกเราหน่อย พอจะได้ไหมคะ"ฉันลองถามคำถามใหม่
แล้วทำเป็นเหมือนว่าที่ฉันถามเมื่อไม่นานมานี้มันไม่เคยเกิดขึ้น

ฉันมองร่างเตี้ยๆเล็กๆของสาวผมสีอ่อนตรงหน้า กำลังจะก้าวเข้าไปแต่ก็ต้องชะงัก
เพราะสาวตรงหน้าทำเหมือนกรินทร์และฉันกำลังจะไปคุกคามทางเพศของหล่อน
...เอ่อ ถ้าฉันไม่เมาหรือโดนวางยาก็ไม่มีวันไปทำอย่างนั้นกับหล่อนหรอกนะ!
คิ้วสีเดียวกับผมขมวดเข้ากันกับพฤติกรรมของยัยตรงหน้า ถอยหลังไปเองแต่ดันมาบอกว่าไม่ได้ยิน
หล่อนมีปัญหาทางจิตหรือเปล่านะ? ...ช่างเถอะ ยังไงก็ตาม หล่อนยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลย!

ขายาวๆก้าวไปข้างหน้า เพียงไม่กี่ก้าวฉันก็ห่างจากหล่อนเพียงเมตรกว่าๆ จากที่คนละฝากสนาม
ด้วยระยะห่างเท่านี้ ถ้าฉันพูดอีกหล่อนจะได้ยินไหมนะ .. คงได้ยินแหละ ถ้าไม่ได้ยินคงเป็นหญิงหูหนวก

"เธอชื่ออะไร?"

ยัยนี่หูหนวกหรือไม่ก็เป็นพวกเตี้ยจัดเลยความรู้สึกช้าแน่ๆ เพราะว่าหล่อนไม่ตอบคำถามของฉัน
มันทำให้ฉันอดไม่ไหว จึงยืนมือไปจับไปจับหน้าของหล่อน ก่อนจะเชยขึ้นมา จับหันซ้ายหันขวา
แล้วค่อยๆปล่อยอย่างเบามือ เห็นว่าน่าทะนุถนอมและตัวเล็กหรอกนะ

"มีสติหน่อยสิ อย่าเพิ่งคิดไปไกล ฉันตื่นขึ้นมาก็เห็นฉัน เธอคนนั้นและหญิงสาวอีกหลายๆคนเปลือยเปล่า"

ไม่รู้เพราะอะไร ฉันจับผมที่ปิดอกของตัวเองแน่นทำเหมือนว่ามันจะยาวลงมาถึงเอวกระไรอย่างนั้นแหละ
มือบางเอื้อมไปบีบคางของร่างเล็กตรงหน้าอย่างเบามือและระมัดระวัง
ก่อนจะปล่อยออกเพราะเห็นว่าทำไปดู้เป็นการทำร้ายร่างกายเปล่าๆ

"ฉันอยากจะถามเธอว่าเธอชื่ออะไรและช่วยพวกฉันหน่อยได้ไหมคะ?"

เมื่อพูดจบประโยคก็พบว่าการเติม คะ ลงไปในประโยคนั้นดูไม่ใช่ 'พเยีย' เลย
แต่ช่างเถอะ พูดไปแล้วนี่นา .. ฉันก้มมองนัยน์ตาสีประหลาดนั่นเพื่อแสดงว่าฉันจริงจังและรอคำตอบ
ฉันค่อยๆคลี่ยิ้มหวานออกมา เพื่อแสดงถึงความเป็นมิตรลงไป ถึงแม้จะน้อยนิดก็ตามที

"พเยีย"

ฉันบอกสั้นๆกับประโยคแสนยาวเหมือนคนแก่ๆเขาบ่นกันของสาวตัวเล็กที่เพิ่งหยิบผ้าขี้ริ้วขึ้นมาเช็ด
ก่อนจะเลิกคิ้วข้างเดียวเมื่อได้ยินชื่อที่แสนจะอินเตอร์ นอกจากจะเปลือยแล้ว มาอยู่ที่ที่สูงกว่าพื้นดินแล้ว
...ฉันยังหลงเข้ามาในยุคร.๕ อีกหรือเนี่ย ว่าแต่ประโยคหลังบอกสัดส่วนด้วยหรอ ยัยนี่ซ่อนรูปหรือนี่ หรือมันเป็นเพลง

"สัดส่วน... หุ่นแบบนี้เนี้ยนะ? แต่ส่วนสูงน่าจะใช่"

ฉันพึมพำออกมาคนเดียว ก่อยจะหันมามองหญิงตัวเล็กนี่อีกครั้ง
เธอชื่อะไรนะ? สร้อยๆ สร้อย... สร้อยปลอม? ...สร้อยสร้อยอะไรสักย่าง!?

"ฉันขอความช่วยเหลือจากเธอหน่อยสิ เธอหาเสื้อผ้าให้ฉันและเธอคนนั้นหน่อยได้ไหม?"