[Play] รอยเท้าสีเลือด

หญิงสาวร่างเล็กที่เดินเตาะเแตะมาเพียงลำพัง ไม่ใช่เรื่องง่ายนักที่จะสะกัดกั้นความหวั่นเกรงเอาไว้ แต่ถึงแม้ว่าบรรยากาศโดยรอบจะน่าสยดสยองเพียงใด แต่เมื่อเหยียดสายตามองออกไป ก็จะไปพบกับตัวอาคารที่พอจะมีแสงไฟอยู่บ้าง ลิบๆ เหลือเพียงแต่จะต้องตัดสินใจว่าจะเลือกเดินไปตามทางเบื้องหน้าต่อไปหรือไม่

ตุบ ตุบ ตุบ

เสียงฝีเท้าที่ค่อยๆผ่อนน้ำหนักหลังจากเดินมาซักพักจนเจอกับอาคารที่อยู่ไกลลิบๆ
ตากลมโตของเธอกวาดมองไปรอบๆอย่างหวั่นๆ มือถูกยกขึ้นมาลูกแขนไปมาเบาๆเพื่อไล่อากาศและอาการบางอย่างออกไปจากใจ
"ฮ่วย ไกลแทนแถมบรรยากาศยังกับหนังสยองขวัญอีก ฮี่ๆ ผู้ชายเถื่อนๆกำลังรออั๊วอยู่ละซิ"
ขาเล็กๆย่ำไปมาอยู่กับที่อย่างรวดเร็วแล้วเริ่มวิ่งไปที่แสงสว่างเพียงเล็กน้อยตรงหน้า
'ขออย่าให้มีอาคุงผีโผล่มาจับอั๊วกินเลยเน้อ'

แม้ในใจจะภาวนาแต่สองขาก็ไม่ได้ลดละแต่อย่างใด
จนกระทั่งร่างเล็กมาถึงตัวอาคารที่ดูจะประหยัดไฟเสียเหลือเกิน
เธอยื่นหน้าเข้าไปในตัวอาคารก่อนจะเริ่มกวาดตามองหาคนไปด้วย
"สวัสดีค่ะ มีใครอยู่ไหม"
เธอตะโกนด้วยเสียงที่ไม่ดังมากนักแต่ก็น่าจะพอให้ใครซักคนรับรู้ถึงความเป็นอยู่ของเธอ

'อั๊วมาเลี้ยวนะ'

สุดเส้นทาง เบื้องหน้าเป็นประตูไม้สักหรูหราขนาดใหญ่ื อาคารนี้ดูเหมือนจะเป็นอาคารสองชั้นที่เพิ่งสร้างได้ ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงอาคารสองชั้นแต่กลับกลายเป็นว่าแม้จะแหงนหน้ามองไปไกลซักเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถมองเห็นจุดยอดสุดของอาคารแห่งนี้ได้

[center]. . .

เมื่อเวลาผ่านไปเพียงแว่บเดียว ไม่มีเสียงตอบ ไม่มีเสียงของสิ่งมีชีวิตเลย นอกจาก...ตัวฉัน
เด็กสาวถอนหายใจออกมานิดหน่อยเมื่อคิดได้เช่นนั้น ก่อนจะก้าวขาเข้ามาภายในตัวอาคารซึ่งอาคาร
ที่ไม่ว่าจะดูยังไงเธอก็ยังนับไม่ได้ว่ามันอาคารกี่ชั้น
เด็กสาวตัดสินใจเดินสำรวจไปทั่วก่อนจะมองไปยังประตูเบื้องหลังที่เธอวิสาสะก้าวเข้ามา สิ่งที่เธอเห็นไม่น่าจะมาอยู่ในที่แบบนี้
"อาคาร..กับ ประตูไม้สักงั้นหรอ"

เธอยักไหล่พลางมองหาอะไรซักอย่างต่อไป

เบื้องหลังบานประตูไม้สักหรูหราขนาดใหญ่ คือห้องทึบไร้ซึ่งแสงใดจากโลกภายนอก จะมีก็เพียงแต่เปลวเพลิงสีฉานจากเชิงเทียนคร่ำคราที่ไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานสักเพียงใดก็ไม่มีทีท่าว่าจะมอดดับลงแม้แต่น้อย

แว่วเสียงฝีเท้าดังแผ่ว ฉุดรั้งให้นิ้วมือเรียวยาวทั้งห้าที่กำลังลากไล้ไปตามเรือนกายนวลเนียนของสิ่งที่อยู่ใต้ร่างหยุดชะงัก ดวงเนตรสีไพลินค่อยๆโผล่พ้นเปลือกตาบางก่อนเคลื่อนตัวไปด้านข้างเพื่อเหล่มองผู้ที่กล้ามาขัดช่วงเวลาอันแสนหวานของตนเองอย่างเชื่องช้า
"ใคร?" คำถามสั้นๆถูกเปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงอู้อี้ฟังไม่ค่อยได้ศัพท์ นั่นเพราะเจ้าของน้ำเสียงยังคงไม่เลิกฝังใบหน้าลงกับซอกคอระหงของร่างบอบบางในกำมือ

. . .
เสียงเหมือนกานับร้อยนับพันบินตีกันยุ่งอยู่ในสมองของฉัน ข้างหน้ามันผู้ชายนี้
จะเป็นกรัเทยอีกไหม แต่ดูจากการกระทำ ไม่น่าใช่ เอ๊ะ รึจะใช่ ตาโตเบิ่งกว้างพลางจ้องไปที่บุคคลทั้ง2ตรงหน้าก่อนจะ
ค่อยๆเลื่อนไปมองบรรยากาศเก่าๆจรงหน้าแทน
'กรี๊ดดดดด ผู้ชาย อร๊าย ผู้ชาย หนูอยากได้ อยากได้ อยากได้'
แต่แม้เสียงในใจจะดูแรด กระซู่ กระทิงป่า ประการใดแต่เธอก็เอ่ยตอบกลับไปแค่
"พระพลอย เป็นแค่ใครซักคนที่หลงเข้ามา อาคุงพี่เป็นใคร"
ฉันถามพลางมองไปทางหนังกำลังสดตรงหน้า ก่อนจะเบะปากเล็กน้อย
"อั๊วไม่กวนอาคุงพี่ดีกว่า เอาเป็นว่า มีผู้ชายอีกไหมอั๊วอยากไล้ ฮี่ๆ"

คำตอบที่ได้รับกลับมา เรียกให้ใบหน้าเรียวผละออกจากผิวกายเย็นชืดของคนใต้ร่างแล้วเบี่ยงไปทางร่างเล็กเจ้าของชื่อพระพลอย "ชื่อไม่คุ้นหู" และเมื่อยิ่งหรี่ตาลงมองเพื่อพิจารณาใบหน้าของฝ่ายตรงข้าม ก็พบว่าไม่เคยเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มแบบนี้ที่ไหนมาก่อน ความสงสัยบางอย่างจึงก่อตัวขึ้นในห้วงความคิด นั้นทำให้วงแขนเรียวที่เคยโอบพยุงรอบเอวบางอย่างอ่อนโยนชักกลับเข้าหาตัวทันควัน โดยไม่นึกใส่ใจกับบุคคลที่เคยแนบชิดกายว่าตอนนี้จะล้มลงไปกองกับพื้นด้วยสภาพไหน นัยน์เนตรีสีไพลินสบเข้ากับดวงตาเลื่อนลอยสีมรกตเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหมุนตัวหันหลัง พาร่างย่างเข้าใกล้เด็กสาวแปลกหน้าอย่างอ้อยอิ่ง
"หลงเข้ามา...ได้ยังไงกัน?"ใบหน้าโน้มเข้าใกล้เพื่อลดระยะห่างระหว่างความสูงที่มีอยู่มากโข กลิ่นอายของสิ่งมีชีวตลอยแตะจมูกช่วยให้แววตามัวหมองดูมีชีวิตชีวามากกว่าเก่า แม้เพียงเล็กน้อยก็ตามที

"ลื้อหยุดเอาหน้าเข้ามาใกล้อั๊วเสียที เดียวเลือดกำดาวอั๊วไหล"
เธอว่าพลางถอยหน้าบุคคลตรงหน้าออกมาเสียสองสามก้าว
"อั๊วไม่รู้ เดินมาเรื่อยๆแล้วก็มาเจอลื้อเนี่ยแหละแล้ว อาคุงพี่อีกคนหนึ่ง.. เขาเป็นอะไร"
ฉันถามพลางชี้นิ้วไปยังบุลคลที่โดนปล่อยลงไปกองกลับพื้น ตายรึยังนะ...
ขาสั้นๆพยายามชะเง้อไปดูสุดความสามารถก่อนจะกลับมายืนมองผู้ชายตรงหนเาเหมือนอย่างเคย
ตากลมโตจ้องไปยังดวงตาสีไพลินอย่างสงสัย
"ตกลงลื้อเป็นใคร ชื่ออะไร ทำอะไรอยู่ แล้ว อั๊วต้องทำอะไรต่อไป"
ฉันถามด้วยความสับสน แล้วจึงถอยออกมาอีกก้าวใหญ่
"ลื้อจะไม่จับอั๊วกินใช่ไหม"

เอียงคออย่างนึกฉงนเมื่อคนตรงหน้าก้าวถอยหลังเพิ่มระยะห่าง เสียงเล็กแหลมที่เปล่งออกมาทุกครั้งที่ขยับปาก จึงอดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปที่ริมฝีปากเล็กเจื้อยแจ่วอย่างไม่หยุดหย่อน กระทั่งรู้ตัวอีกทีก็เมื่อโน้มตัวเข้าใกล้อีกฝ่ายจนทำให้ตอนนี้ใบหน้าของคนทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบ พร้อมกับคำถามทำให้ร่างกายหยุดชะงัก
"อั๊วไม่รู้ เดินมาเรื่อยๆแล้วก็มาเจอลื้อเนี่ยแหละแล้ว อาคุงพี่อีกคนหนึ่ง.. เขาเป็นอะไร"
"เขาเป็นแค่.."เว้นจังหวะชั่วอึดใจ แล้วตอบออกไปโดยไม้แม้แต่จะเหลียวมองทิศทางนิ้วของพระพลอย "ของเล่นน่ะ"
คราวนี้เป็นฝ่ายร่างสูงผอมที่ก้าวถอยออกมาบ้าง เพราะดูจากท่าทางร่างเล็กตรงหน้าคงไม่ชอบความใกล้ชิดที่หยิบยื่นให้อย่างไม่ได้ตั้งใจนี้นัก ดวงตาเรียวสบเข้ากับนัยน์ตากลมโตเต็มเปี่ยมไปด้วยความสงสัย แล้วคิดหาคำตอบตามคำถามของพระพลอยที่ละคำถาม
"ฉันชื่อแพนโดร่า"แต่ที่ตอบได้มีเพียงแค่หนึ่งคำถาม "และฉันก็ไม่คิดจะจับเธอกินหรอกนะ" ฝ่ามือเย็นชืดยกขึ้นทาบบนศีรษะที่ถูกปกคลุมด้วยกลุ่มผมสีเขียวสว่างตาอย่างเบามือ "ไม่ต้องกลัว"

ถึงแม้เวลาจะผ่านไปหลายนาที แต่คำตอบของพระพลอยก็ไม่ช่วยให้ความสงสัยของแพนโดร่ากระจ่าง เพราะดูเหมือนว่าเจ้าตัวก็คงไม่รู้ที่มาที่ไปของตัวเองแน่ชัด และความเป็นไปได้ที่จะมีคนหลุดเข้ามาภายในอาคารนี้ยิ่งเป็นไปได้ยาก เรียกได้ว่าแทบไม่มีทาง คงไม่ใช่เพราะความบังเอิญ. .อะไรบางอย่างบอกว่า ต้องมีใครสักคนจัดฉากนี่ขึ้นอย่างแน่นอน

"เธอมาคนเดียวหรือมีใครคนอื่นด้วย?"

เธอสะบัดหัวนิดๆเมื่อคนตรงหน้าเอามือมาทาบบนศรีษะเธอ ตากลมมองจ้องไปอย่างสงสัยในบางอย่าง
ทั้งคนที่คนตรงหน้าบอกว่าเป็นของเล่น.. ไหนจะร่างกายแสนจะซีดนี้อีก
"อั๊วไม่รุ้ ตอนอั๊วเดินมา..มาคนเดียว แต่จะมีใครมาอีกรึเปล่าก็ไม่แน่ใจ"

เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่จับเธอกินความหวาดระแวงก็ลดลงไปหน่อย.. แค่นิดหน่อยเท่านั้น
ร่างบางเลยขยับเข้าไปเกาะขาคนตรงหน้าก่อนจะมองแพนโดรา
"แล้วลื้อจะทำยังไงกับอั๊วต่อ"

ปากเล็กอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความอยากรู้ ตอนนี้เธอกำลังสนใจบุคคลตรงหน้าจนลืมไปว่า สิ่งที่ควรจะทำคือการ
หาเสื้อผ้ามาใส่และต้องหาทางไปต่อให้ได้
"แต่มีผู้ชาย... ไม่ใช่ซิ กระเทยที่ท้องเป็นรู บอกใ้ห้อั๊วตามเขามาแล้วอีก็หายไป หายไปไหนก็ไม่รู้"
เธอเรียบเรียงเรื่องราวก่อนจะชั่งใจว่า ควรจะบอกให้หมดดีไหม รึว่าควรจะรอใครซักคนที่อาจจะตามเธอมา
พวกอั๊วเจอทางสามทาง อั๊วเลือกมาทางนี้ ตอนนี้มีแค่อั๊วต่อไปอาจจะมีใครอีกหลายคนตามมา อั๊วก็ไม่แน่ใจ"

"ท้องเป็นรู?"
คำให้การณ์จากจำเลยร่างเล็กเรียกให้หัวคิ้วเรียวข้างหนึ่งเลิกขึ้นสูงด้วยความแปลกใจ ใบหน้าของนักเรียนนับร้อยวนเวียนอยู่ภายในหัวสมองแล้วเริ่มค้นหาผู้ที่มีลักษณะตามที่พระพลอยบอกออกมา l ผู้ชาย ไม่ใช่สิ กระเทย ท้องเป็นรู l

"...เจ้าชิราซากิสินะ"
กระทั่งหวนนึกถึงนักเรียนปีสามคนหนึ่ง แม้ว่าปกติแล้วแพนโดร่ามักจะคลุกตัวอยู่แ่ต่ในห้องแต่ก็พอเห็นหน้าค่าตาเด็กนักเรียนผ่านทางเอกสารจากฝ่ายต่างๆบ้าง และนอกจากนี้ คำพูดของพระพลอยแสดงว่ายังมีคนอื่นนอกจากเธอด้วย
อาจเพราะความสงสัยในผู้มาใหม่เสียจนทำให้แพนโดร่าไม่นึกสนใจสิ่งที่ควรจะสนใจ อาทิเช่นว่า เด็กหญิงตรงหน้าที่ยืนสนทนาสอบถามกันไปมานานสองนานคนนี้ไม่ได้สวมอาภรณ์ปกปิดร่างกายสักชิ้นเดียว

จนเมื่อสายลมจากภายนอกลอดผ่านม่านสีหม่นเข้ามาภายใน พัดเอาเปลวไฟบนเชิงเทียนสั่นไหว และนั่นทำให้แสงสีฉ่านเปลี่ยนทิศทางการให้แสงสว่าง หางตาเรียวเหลือบเห็นถึงบางสิ่ง นั้นทำให้แพนโดร่าหรุบตาลงต่ำ
และสิ่งที่ไม่ควรเห็นก็ปรากฏอยู่ในสายตา อืม... นั้นทำให้ดวงตากรอกขึ้นด้านบนอย่างรวดเร็วราวกับมีสปริงติดตั้งไว้
"เธอ ไม่หนาวเหรอ"

คำพูดของคนตรงหน้าทำให้หญิงสาวนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ได้สวมอะไรติดกายเลยแม้แต่ชิ้นเดียว ตากลมๆของหล่อนเบิ่งกว้างก่อนจะอุทานออกมาเบาๆ
"ไอ๊หย๋า อั๊วลืมไป ลื้อมีอะไรให้อั๊วใส่ไหม.. ถ้าจะให้ดีเตียมเผื่อไว้ซักสองสามสี่ชุดจะดีมาก อั๊วเกรงว่าเดียวจะมีพวกที่ไม่ได้แบนเหมือนอั๊วตามมา แล้วลื้อจะเลือดกำดาวพุ่ง ฮี่ๆ"
ฉันพูดเจื้อยแจ้วก่อนจะเล่นไต่ตัวคนตรงหน้าอย่างสนุกสนาน
"อั๊วว่าจะถามลื้อเสียหน่อย ว่าที่นี้มันที่ไหน ?"
เธอถามก่อนจะผละออกมายืนบิดขี้เกียจไปมา นัยตาสีแดงฉานถูกเจ้าตัวบังคับให้มองนั้นมองนี่ไปเสียทุกอย่าง
ห้องที่บรรยากาศชวนจะขนลุกอยู่เสียน้อยในตอนแรกที่เข้ามา ตอนนี้ก็เริ่มดูสบายๆอยู่มากโข

ร่างเล็กเริ่มอยากจะวิ่งไปวิ่งมาเพื่อสำรวญอาคารที่ตั้งอยู่อย่างโดดเดียวนี้เสียแล้ว ความอยากรู้อยากเห็น..มันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ
"แล้วที่นี้ไม่มีใครแล้วหรอ ?"

หลังจากที่ฉันก้าวเท้าเข้ามาทางซ้ายก็พบกับเด็กสาวตัวเตี้ย
เลือกทางนี้เหมือนกันสินะ ฉันยิ้มที่มุมปากแล้วมองหาเพื่อนคนอื่นที่เลือกเหมือนกัน
หรือมียัยนี้คนเดียว ? ว่าแล้ว ฉันก้าวขายาว ๆ ไปหาพระพลอยทันที
พลางมองบุคคลอีกคนหนึ่งที่คุยอยู่กับเธอ คล้ายกับว่า กำลังพูดถึงเรื่องเสื้อผ้าอยู่พอดี

" นั่นสิคะ ไม่มีอะไรให้พวกเราใส่เลยหรอ ? "

ฉันเอ่ยปากถามทันที ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับพระพลอยที่ดูเหมือนว่า
กำลังหาเพื่อนที่เลือกทางเดียวกันอยู่

ฉันเดินเข้ามาในที่นี้
เอ๋ ???
ที่ไหนกันน่ะ ?
แต่แล้วฉันก็เหลือบไปเห็เพื่อนสาวสองคน กับอีก...เอ่อหนึ่งสาวละมั้ง ??

"อ๊ะ พระรพลอย ณิษา??? พี่สาวคนสวย? สวัสดีค่ะ?"

ฉันบอกออกไปก่อนจะโบกมือเซย์ไฮ

» [Play] เส้นทางสีขาว
» [Play] ห้องแนะแนว
» [Play] ห้องน้ำชาย
» [Play] จุดเริ่มต้น
» [Play] การมาถึง