[Play] ห้องสมุด

“เอ๋ เด็กคนที่เราจะต้องสอน อยู่ในที่แบบนี้งั้นเหรอ ท่าทางจะตั้งใจเรียนน่าดูเลยนะ ดีจัง” สาวสวยในชุดผ้าแพรสีขาวบริสุทธิ์ มาพร้อมกับหน้าอกที่แสนจะใหญ่สะบึ้ม หญิงสาวเดินแรดๆ พร้อมกับสอดส่ายสายตาไปตามมุมห้อง มองหาคนที่เธอต้องการจะพบ “อยู่ไหนกันน๊า” สายตาของเธอกวาดไปรอบๆห้องสมุด พลันปรากฏเด็กหญิงผมสีฟ้าแยงตาสุโค่ย “เจอแล้วๆ หลับอยู่เหรอเนี่ย” สาวสวยหยิบหนังสือเล่มโตของเธออกมา พร้อมกับออกแรงเขวี้ยงไปทางเด็กสาวที่หลับอยู่ จนพื้นที่เธอเขวี้ยงผ่านแยกออกเป็นสองทาง “ผั๊วะ!!!!” “ตื่นรึยังน๊า ^ ^~”

“คึก โครม!!” แรงกระแทกของหนังสือเล่มโตกับแรงดันอากาศให้พื้นของห้องสมุดรวมไปถึงห้องสุมดด้านหลังเด็กสาวพังพินาศย่อยยับ “อุ๊ย ตายแล้ว สงสัยจะหนักมือไปนิดนึง” สาวสวยเร่งฝีเท้าวิ่งเยาะๆไปเก็บหนังสือของตน ก่อนจะหันมายิ้มให้กับเด็กสาว แต่เธอก็ต้องสะดุ้งเมือ่ไดยิน คำบางคำจากปากเด็กสาว "แหะๆ ตื่นแล้วค่ะป้า ^^;;” ‘ห๊ะ ป้า ..’ “ฉันเหรอจ๊ะ ..” หญิงสาวทรุดร่างลงกับพื้น น้ำตาไหลอาบแก้มัท้งสองข้าง “ซิกๆ เธอก็คิดว่ามันแปลกใช่ไหมล่ะ ที่ผู้หญิงที่อายุขนาดฉันแล้ว ยังต้องมานั่งทำงานงกๆๆ ไม่ได้แต่งงานแต่งการไม่วะที ฉันอุตส่าห์ย้ายที่ทำงานไปที่ฝั่งเศสแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังหาแฟนไม่ได้ซักคน ไม่ว่าฉันจะรักเขาแค่ไหน เขาก็ทิ้งฉันไปทุกที ซิกๆ เอาล่ะ คราวนี้ ฉันจะต้องแต่งงานให้ได้” หญิงสาวสอดส่ายสายตาไปรอบๆ จนดวงตาคู่สวยของเธอไปหยุดตรงชักโครกภายในห้องน้ำในห้องสมุดที่เปิดประตูอ้าซ่าเอาไว้ “นี่ล่ะ เจ้าบ่าวของฉัน >^<”

หญิงสาวหันไปมองทางยัยเด็กผมฟ้า ทำดวงตาวิบวับ *0* “แล้วมันไม่ดี ตรงไหนเหรอ ไม่ว่าใครจะมีทุกข์อะไรมากมายแค่ไหน เขาก็เป็นคนรองรับเสมอ แถมยังช่วยชำระล้างให้อีกด้วยนะ *0*” หญิงสาววิ่งถลาเข้าไปในห้องน้ำ คลอเคลียกับชักโครกแบบหนุกหนาน “=w=,, เอ๊ะ ว่าแต่ฉันมาที่นี่ ทำไมเนี่ย ช่างมันเถอะ กรี้ดด ดาร์ลิ้ง” ลืมเป้าหมายไปแล้ว .. =w=;;

หญิงสาวหันไปทางเด็กหญิงที่โวยวาย และแหกปากตาม >{}< “ก็พวกปู้จ้ายมีกระปู๋มันเลว มันเควี้ย!! กระซิกๆ จาร์ยเศร้า” วิ่งไปเอานมกระแทกหน้าเด็กสาว “ว่าแต่ตกลงอันตัวเรามาที่นี่ทำพรือ?” หญิงสาวพูดโดยไม่แคร์ว่าเด็กสาวที่ตนเองถลาเข้าไปกอดนั้น จะจมนมตายหรือไม่

หญิงสาวยังคงทำหน้างุนงงตอ่ไปแบบมิสิ้นสุด ก่อนเธอจะหันหลังเดินไปนั่งบนเก้าอี้ตัวนึง ในมุมมืด นั่งส่องผู้ชายที่เดินเพ่นพ่านบนโลกมนุษย์จนน้ำตาหกติ๋งๆ โดยมิได้แคร์ศษย์ตนเลยแม้แต่น้อย ก็ดันเป็นชะนีนิ มิสำคัญพอหร๊อก แหมะๆ

หญิงสาวมองปู้จ้ายผ่านไปผ่านมาจนเวลาล่วงเลยไปเกือบจะวันครึ่ง เธอจึงเริ่มเอะใจเล็กน้อยมาก มาก “ตกลงเรามาที่นี่ทำไมกันน๊า” หญิงสาวครุ่นคิดหนักหน่วง “กินขนมฟรี =w=b” เธอคว้าขนมมากินอย่างเอร็ดอร่อย และนั่งมองผู้ชายต่อไป สองชม.ต่อมา “เรามาที่นี่ทำไมกันน๊า” “อ่านหนังสือ A man” เธอคว้าหนังสือมาอ่านอย่างไม่รีรอ สี่ชม.ต่อมา “เรามาที่นี่ ทำไมกันละเนี่ย” “คุยโทรศัพท์” หญิงสาวคว้าโทรศัพท์มากดเบอร์สหายและนั่งเม้าส์เพลิดปาก สิบชั่วโมงต่อมา “อุ๊ย ตายแล้ว เรามาเป็นครูนิน่า” หญิงสาวกวาดสายตาของหาเด็กในสังกัดของเธอ มือถือในมือพุ่งไปเร็วปานจรวดทะลุชั้นหนังสือที่วางเรียงรายนับสิบชั้นไปแบบชิลๆ เป้าหมายของมันคือกบาลของเด็กสาว “ตื่นได้แล้วน๊ะ ฉันมารอเธอตั้งนานรู้ไหม ไปไหนมายะ”

ร่างบางก้าวช้าๆไปหาเด็กสาว เธอกระชับถุงมือพยาบาลสีขาวของเธอ “อาจาร์ยชื่อไวฟ์นะ มาจากสาขาฝรั่งเศส ถูกวานมาให้สอนเธอ ในฐานะของเสาหลักแห่งวิกาล อย่างแรกก็คงต้องอธิบายให้เธอรู้ถึงหน้าที่ของเสาหลักแห่งวิกาลซะก่อน หน้าที่ของวิกาลก็คือการทำให้ฝ่ายของตนนั้นได้เปรียบหรือเรียกๆง่ายคือเป็นตัวพลิกเกมส์นั่นแหล่ะ ผู้ที่ถูกรับเลือกให้เป็นราตรี จะมีเซนส์ค่อนข้างสูง ดังนั้น วิชาที่ฉันจะสอนเธอคือการใช้มือเปล่าในการรบ ก่อนอื่น ก็ต้องขอให้เธอแสดงฝีมือเท่าที่มีออกมาก่อน บุกเข้ามาเต็มกำลังเลยนะ” ไวฟ์ยืนสงบนิ่ง เธอเอามือไขว่หลังเอาไว้ รอศิษย์บุกเข้ามา

โรเซเลียเด้งตัวรับฟังคำของอาจารย์ตรงหน้า ก็จะเกิดอาการช็อคโลกค้างไปหลายนาที แล้วพลันรำลึกได้...ได้เวลาฝึกแล้วสินะคะ? หลังจากไร้สาระมานานแสนนาน เด็กสาวนับเลขในใจ 3...2...1 สูดลมหายใจลึกแล้วก็พุ่งตัวเข้าไปประชิดผู้เป็นอาจารย์ทันที

“ถ้าไม่คิดจะโจมตีก่อน ฉันจะเริ่มเองนะ” หญิงสาวสะบัดข้อมือเตรียมพร้อม เธอหมอบตัวลงฟาดฝ่ามือเข้าที่ท้องน้อย ดีดตัวขึ้นเหนือกว่าพื้นเล็กน้อย กระโจนตัวขึ้นทิ้งน้ำหนักทั้งตัวลงบนศรีษะของศิษย์ ก่อนใช้เท้าทั้งสองข้างยันร่างบางลงไปกระแทกกับพื้น “นี่คือมวยวิฬาร์ที่ฉันจะสอนเธอ การเลียนท่าทางของแมว ใช้ความเร็วเป็นหลักในการโจมตี ถ้าเข้าใจแล้วก็บุกเข้ามาอีกครั้ง”

"แว้กกก"

โรเซเลียกระแทกพื้นอย่างเอ๋อๆ แต่ด้วยความอึด(ไม่เอาถึก)ดั้งเดิมเลยไม่ค่อยไปอะไรมาก เด็กสาวคลำหัวป้อยๆแล้วคำนวนท่าเมื่อกี้ของอาจารย์อย่างรวดเร็ว หมอบ...ฟาด...ดีดตัว...ทิ้งน้ำหนัก...และเตะ! ประมาณนี้ละมั้ง...? เด็กสาวคิดในใจแล้วยืดขึ้นอีกครั้ง

"มวยวิฬารสินะคะ? ชื่อพิสดารจังค่ะ =[]=!"

และก่อนที่จะโดนไปมากกว่านี้เด็กสาวก็ทำท่าตามอาจารย์ พุ่งเข้าไปหมอบตัวแล้วฟาดมือเข้าที่ท้องของหญิงสาวตรงหน้าจากนั้นก็ดีดตัวขึ้นแล้วกระโจนตัวไปยังอาจารย์และทิ้งน้ำหนักพร้อมยันเท้าทั้งสองข้างไว้ที่เป้าหมาย

หญิงสาวมองร่างของศิษย์ที่พุ่งเข้ามาในกระบวนท่าเดียวกัน เธอเตรียมตัวตั้งรับ หมอบตัวลงใช้ขาขวายกสูงพอดีกับมือที่ฟาดขารับการโจมตีเอาไว้ บิดตัวใช้ส้นเท้าซ้ายที่เหลืออีกข้างฟาดเข้าไปที่ใบหน้าของศิษย์ ทำให้ร่างบางกระเด็นออกไป หากแต่เด็กสาวยังไม่ยอมแพ้ โผตัวกระโจนเข้ามาตามแบบกระบวนท่าที่แล้ว หญิงสาวใช้มือทั้งข้างยันร่างที่หมอบอยู่ ตีลังกาใช้ขาทั้งสองข้างหนีบที่ลำตัวของศิษย์ที่กระโจนอยู่บนฟ้ากระแทกลงกับพื้นอีกครั้ง “ลองอีกครั้งนะ”

"แว้กกก T[]T"

โรเซเลียหล่นลงพื้นดังตุ้บ ก่อนจะลูบก้นป้อยๆ แล้วลุกยืนอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงอาจารย์ เด็กสาวตั้งท่าใหม่แล้วเพิ่มสปีดก่อนจะหมอบตัวแล้วรวมแรงไว้ที่ฝ่ามือพร้อมกับฟาดมันลงที่เป้าหมายเดิมจากนั้นกดีดตัวจากพื้นด้วยความรวดเร็วก่อนจะทิ้งตัวลงบนหลังของอาจารย์สาวโดยรวมแรงไว้ที่ฝ่าเท้าด้วยจะให้ร่างอาจารย์ลงไปกระแทกกับพื้นตามกระบวนท่า

"=[]=!"

“ยังไม่พอ” หญิงสาวหลับตาลง ยืนตัวตรงขนาบกับแนวดิ่งโลก เธอบิดมือขวาใช้ฝ่ามือรับฝ่ามือของศิษย์ เลื่อนฝ่ามือลงไปตามลำแขนพร้อมกับร่างที่โน้มตามไปฝ่ามือตั้งท่าเอาไว้ซัดไปที่หัวใจแรงกระแทกอย่างรุนแรงในจุดตาย ทำให้ร่างบางสั่นเทา “เธอมีความตั้งใจดีอยู่แล้ว ฉันจะสอนเธอให้เอง” ไวฟ์เดินไปยังร่างของหญิงสาว ช้อนกาแฟถูกออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเธอ ไฟสีเหลืองทองอ่อนๆปรากฏอยู่บนปลายช้อน หญิงสาวนำช้อนมาอังบริเวณหัวใจของศิษย์ เด็กสาวรู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายของเธอที่บอบช้ำกำลังถูกฟื้นฟูขึ้นเรื่อยๆ

[HP 550/550]

[แรงตบ 3] [หนีหนี้ 1]

โรเซเลียที่โดนอัดแบบไม่ยั้งได้แต่ทำปากแบะ ก่อนที่จะรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ค่อยๆหายไป หญิงสาวเหลือบมองลงไปก็พบกับช้อนกาแฟที่กำลังเอ่อ...รักษาเธออยู่

"ขอบคุณค่ะป้า คิดว่าตายแล้ว T[]T"
"ว่าแต่จะสอนอะไรหรอคะ???"

โรเซเลียหันไปขอบคุณอาจารย์ก่อนจะจ้องป้าตาปริบๆ แล้วก็นึกใจใน ไอ้หนีหนี้มันคืออะไร =_=

“กรี้ด *{}* เหนื่อยค่ะ สอนเด็กมันเหนื่อย หาปู้จ้ายมาเซ่นอาจาร์ยเดี๋ยวนี้นะ” ไวฟ์สะบัดหัวไปมาอย่างบ้าคลั่ง เธอกรีดนิ้วเฉดหัวศิษย์สาวผู้กระจอกงอกงอย “ปู้จ้ายยยย” เสียงหายใจฟืดฟาดของไวฟ์ส่งไปถึงหูน้อยๆของศิษย์สาว “ไม่มีปู้จ้าย เก๊าไม่สอน!!!”

โรเซเลียมองอาจารย์สาวอย่างงงๆ โรคเกลับมาแล้วสินะคะ...หญิงสาวผงหัวเบาๆให้กับความคิดของตัวเองแล้วส่ายหน้าอย่างปลงๆ ก่อนจะลงมือหาหนังสือในห้องสมุด

"อ๊ะ! เจอแล้ว!"

ก่อนเด็กสาวจะเอาหนังสือที่เจอมาเปิดดู อืมใช้ได้ๆ ว่าแล้วเอาหนังสือ 'รวมรูปดาราเกาหลีในท่าทางเซ็กซี่' ไปยื่นให้กับอาจารย์

"ป้าไวฟ์คะ นี่เลยค่ะนี่เลย! แต่ไม่ยักรู้ว่าห้องสมุดจะมีหนังสือแบบนี้ด้วยนะคะนี่"

ก่อนตาสีเขียวฟ้าจะเหลือไปเห็นสิ่งมีชีวิตมาเปิดเปิดตูห้องสมุด

"โอ๊ะ สวัสดีค่ะเซปเป้"

โรเซเลียพูดพลางฉวยเสื้อเซปเป้เอาไว้

"มาอยู่ดูความรั่วเป็นเพื่นโรสก่อนสิคะ~"