[Play] ห้องสมุด

ไวฟ์คว้าหมับไปที่หนังสือ เธอเปิดอ่านอย่างเพลิดจิตโดยมิแคร์สายตาของใคร ผ่านไปราวเจ็ดชั่วโมง หญิงสาวปัดกระโปรงที่ฝุ่นเกาะเพราะนั่งท่าเดิมมาตลอดเจ็ดชั่วโมง เธอปรายตามองเด็กหน้าแปลกคนนึงกับศิษย์ของตน “การจะฝึกมวยอย่างแรกคือต้องมีกล้ามเนื้อที่แข็งแรง ก่อนอื่นก็” ร่างบางเดินออกไปจากห้องสมุด ราวๆสิบนาทีเธอก็กลับมาพร้อมกับหินก้อนใหญ่สิบก้อนแต่ดูเหมือนว่ามันจะมียันต์พันอยู่รอบๆด้วยแหะ จิ๊กมาจากศาลเจ้าชัวร์ =w=;; “การทดสอบนี้ เรียกว่าการทดสอบพลัง เธอต้องต่อยหินทั้งหมดสิบก้อน โดยการต่อยเพียงครั้งเดียว ดูตัวอย่างนะ” หญิงสาวบีบอัดเซลล์ในร่างกายเอาไว้ในมือขวา ตั้งขาขวาเป็นดั่งไกปืน ออร่าสีเหลืองทองพลุ่กพล่านออกมาจากร่างกายของเธอราวกับดวงอาทิตย์ “วิฬาร์พันกร” หญิงสาวปล่อยฝ่ามือจำนวนมหาศาลออกไปด้วยความเร็วสูง จนหินทั้งสิบก้อน ... ไม่เป็นอะไรเลย แม้แต่น้อย “=w=;; ดูเหมือนว่าจะเสียเลือดกับหนังสือมากไปหน่อย แรงเลยไม่พอ แต่ช่างเต๊อะหน่อ ลองทำดูจิศิษย์รัก”

โรเซเลียมองแล้วแทบจะร้องไห้เป็นสายเลือด

"มือโรส ฮือๆ"

แล้วเพ่งดูมือของตนเองที่ชนหินคงจะแหลกก่อนหินเป็นแน่เเท้ แต่เอาเป็นไงก็เป็นกัน! คิดแล้วกสวดขอขมาก้อนหินทั้งสอบก่อนเป็นอันดับแรก....

"สู้ตายค่ะ T[]T"

โรเซเลียคร่ำครวญก่อนจะพุ่งตัวไปยังหินก้อนแรกส่งพลังไปยังมือขวาก่อนจะตบป้าบอย่างแรงๆลงบนก้อนหินก้อนนั้น พร้อมกับดีดตัวออกห่างเพื่อรอดูผล

เปรี๊ยะ...รอด้วยใจลุ้นระทึก....รอ....รอ...สุดท้ายหินก็มีแค่รอยร้าวรอยเดียว

"แม่เจ้า =_=" ว่าแล้วทรุดตัวโซ้ยมาม่า

ปรายตามองศิษย์ด้วยจิตอนาถ “กรี้ด ทำไม๊ ศิษย์ฉันถึงไมได้ครึ่งของอาจาร์ยเพียงนี้ กระซิกๆ เศร้าใจอยากปาดนิ้วก้อยตัวเองตาย” ร่างของไวฟ์ทรุดลงกับพื้นในสภาพพับเพียบพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าลายดอกไม้ “อาจาร์ยพอจะรู้ จุดบอดของเธอแล้ว ฉันให้ฟาดฝ่ามือรัวนะยะ ไม่ใช่ฟาดก้นเด็ก เปรี๊ยะเดียวจบ เดี๋ยวไปเอาของแปป” หญิงสาวหายไปครู่หนึ่ง เธอกลับมาพร้อมกับตะกร้าขนนก “ฉันจะยืนโปรยขนนกจากชั้นสองของห้องสมุด ส่วนเธอจะต้องเก็บมันมาคืนฉันให้หมด ถ้าสามารถเก็บขนนกที่ตกลงไปได้หมด ก็เหมือนกับการฟาดฝ่ามือออกไปจำนวนมหาศาลเลยล่ะ” พูดจบหญิงสาวก็ให้รถแม็คโคเทขนนกสาดลงไปทันที (แล้วจะเอาตะกร้ามาทำไม =w=;

โรเซเลียมองอาจารย์ตาปริบๆ ก่อนแทบจะร้องไห้เมื่อได้ยิน

“ฉันจะยืนโปรยขนนกจากชั้นสองของห้องสมุด ส่วนเธอจะต้องเก็บมันมาคืนฉันให้หมด ถ้าสามารถเก็บขนนกที่ตกลงไปได้หมด ก็เหมือนกับการฟาดฝ่ามือออกไปจำนวนมหาศาลเลยล่ะ”

ฮึกฮือ...ฆ่ากันเถอะ T_T แต่ก่อนจะได้โวยวาย เด็กสาวก็ต้องรีบวิ่งจ้าละหวั่นเพื่อนตามเก็บขนนก พร้อมกับเต้นบัลเลต์ไปเก็บไปสลับกับเต้นลีลาศและเเทงโก้ พร้อมด้วยท่าสะต้นหอมอย่างอลังการ

"กรีดร้อง!! ขนนก อย่าเพิ่งลงมาสิคะ ม่ายยยยยยยยยย"

อาจาร์ยสาวยืนทำพิธีศพล่วงหน้าให้แก่ศิษย์ตน ไวฟ์นั่งเคาะกะลาโปร่งอย่างสนุกสนาน มองเด็กสาวที่วิ่งจ้าละหวั่นเพื่อเก็บขนนก เธอปรายตามองรถแม็คโคคันที่ 12 เล็กน้อย “อะๆ พอละ แค่นี้เธอก็คงจะมีความเร็วพอแล้วล่ะ ไหนลองฟาดหินอีกซักครึ่งนะ”

"แฮ่ๆ ขอพักก่อนไม่ได้หรอคะ ไอ้วิ่งขนนกเนี่ยมันเหนื่อยนะคะป้าไวฟ์ขา =[]="

โรเซเลียพูดแล้วก็นั่งแหมะลงบนพื้นอย่างหมดอาลัยตายอยาก

ร่างบางเหล่มองศิษย์สาวแสร้งทำตัวไร้เรี่ยวแรงไวฟ์เดินไปยังร่างของศิษย์อย่างสงบนิ่ง และเหวี่ยงหนังสือเล่มหนาเท่าฝาบ้านเหนี่ยวใส่หัวกบาลสิษย์จนเลือดอาบ “ขยันหน่อยสิยะ หึ ดูเหมือนว่า เธอจะไปไม่รอดกับวิชานี้ซะแล้วมั้ง นั้นลองอีกวิชาดูแล้วกัน” หญิงสาววิ่งไปยังกำแพงสูงภายในห้องสมุด เท้าของเธอเปล่งออร่าสีเหลืองทอง ร่างบางเหยียบขึ้นไปตามกำแพงอย่าง่ายดาย เพียงพริบตาไวฟ์ก็ห้อยหัวอยู่บนเพดานเสียแล้ว “นี่คือวิชา สี่เท้าทะยานของมวยวิฬาร์ เธอก็ลองเลือกดูแล้วกัน ระหว่าง วิฬาร์พันกร กับ สี่เท้าทะยาน ถ้าอยากจะเรียนวิชาไหนก็มาบอกฉันแล้วกัน” ร่างบางเดินฮูแคร์ไปหยิบขนมตรงโต๊ะบรรณารักษ์มากินรอศิษย์ตอบ

แรงจากหนังสือที่ลงบนหัวไม่ใช่น้อยๆทำให้เด็กสาวต้องยกมือไปคลำหัวสีฟ้าๆที่โดนทำร้ายเมื่อกี้

"เจ็บจังค่ะ T^T"

“ขยันหน่อยสิยะ หึ ดูเหมือนว่า เธอจะไปไม่รอดกับวิชานี้ซะแล้วมั้ง นั้นลองอีกวิชาดูแล้วกัน”

เสียงอาจารย์พูดขึ้นทำให้โรเซเลียรีบหันไปมอง ทำท่าตื่นเต้นสุดชีพกับวิชาใหม่...หวังว่ามันคงไม่หนักกว่าวิชาก่อนหรอกนะ...

“นี่คือวิชา สี่เท้าทะยานของมวยวิฬาร์ เธอก็ลองเลือกดูแล้วกัน ระหว่าง วิฬาร์พันกร กับ สี่เท้าทะยาน ถ้าอยากจะเรียนวิชาไหนก็มาบอกฉันแล้วกัน”

สีเท้าทะยาน...แลดูจะดีกว่าต่อยหินนั่นนะ...

"งั้นเอาวิชานี้แหละค่ะป้าไวฟ์ขา รบกวนด้วยนะคะ *0*"

ร่างบางเหล่มองศิษย์รักเป็นการไว้อาลัยสิบวิ ก่อนจะออกแรงลากร่างเล็กๆ ไปยังประตุลับหลังตู้หนังสือ ภายในห้อง มีกำแพงหน้าผาหินจำลองสูงเสียฟ้าเท่านั้น และก็ดูเหมือนนี่จะเป็นการฝึกของเธอ ไวฟ์ไม่พูดพร่ำทำเพลง จัดแจงเครื่องมือปีนเขาให้กับศิษย์ หากแต่มือทั้งสองข้างของศิษย์รักกลับถูกไขว้เอาไว้โดยการมัดด้วยเชือกอย่างแน่นหนา ไวฟ์กระโดดเหยียบกำแพงและค่อยๆเดินขึ้นไปบนยอดสูงอย่างง่ายดาย หญิงสาวตะโกนผ่านม่านเมฆลงมา “นี่คือการฝึกเธอต้องใช้เท้าทั้งข้างเหยียบขึ้นมาตามแนวหิน จนถึงยอดนะ แต่ไม่ต้องห่วงถ้าเธอพลั้งเผลอ เหยียบพลาดไป สลิงที่คล้องเอาไว้กับตัวเธอจ้เซฟให้เธอเอง แต่ถ้าขาของเธอหลุดออกจากกำแพงหิน ฉันนี่ล่ะจะตัดสลิงนั่น 55+” (และจะใส่สลิงมาเพื่ออะไร) “ฉันมีเวลาจำกัดนะ รีบๆขึ้นมาซะละ”

โรเซเลียหันไปมองมือที่โดนมัดไว้ข้างหลังเมื่อไรไม่ทราบอย่างเหวอ ก่อนจะอ้าปากกว้างกับคำพูดของอารจารย์สุดแสนจะเคารพรัก ก่อนจะเงยหน้ามองกำแพงสูงเสียดฟ้าอย่างอยากจะอธิบายด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ฮือ...อย่างแรกมันปลอดภัยต่อชีวิตน้อยๆมากกว่าไหมนะ T_T ก่อนจะสำเหนียกได้ว่า บ่นไปก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมาเด็กสาวกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ก่อนจะรวบรวมสมาธิไว้ที่เท้าพร้อมสะกดจิต โอม...จงเดินบนกำแพงเหมือนเดินบนพื้น อย่าหล่น อย่าร่วง อย่าหล่น อย่าร่วง... พร้อมก้าวเดินไปอย่างระมัดระวัง โอม...ร่วงตาย ร่วงตาย ร่วงตาย

"T[]T"

ไวฟ์นอนกินถั่วเหลืองทอดกรอบรอศิษย์สาวขึ้นมาถึง คิ้วของเธอยึกยักไปมา รู้สึกเหมือนมีอะไรกำลังจะมา ไวฟ์แหกปากบอกศิษย์สาวด้วยความห่วงใยนิดๆว่า “ระวังนะ ที่นี่น่ะ มันเป็นทะเลจำลอง=w= ถ้าไม่รีบขึ้นมาละก็ได้จมน้ำตายแน่ๆ การเดินคือการรวมพลังเซลล์ไว้ที่ใต้เท้าอย่างพอเหมาะพอเจาะ ไม่มกาหรือน้อยเกินไป ซึ่งไม่น่าจะใช่เรื่องยาก แต่ถ้ายังเดินอิดออดแบบนั้นมีหวังน้ำท่วมคอหอยแน่ ฉันจะสอนิวิธีการวิ่งและกระโดดให้ด้วย การกระโดดคือการรวมพลังเซลล์ไว้ที่เท้าให้มากที่สุดและปลดทันที โดยการทำแบบนี้ คือการใช้แรงดันออกพลังให้เป็นประโยชน์ พลังที่ถูกรวมเอาไว้เป็นกำลังมาก พอถูกปลดและปล่อยลงพื้นอย่างฉับพลัน จะทำให้แรงดีดตัวของมันส่งตัวเธอให้ลอยขึ้นมาได้ ต่อไปก็การวิ่งการวิ่งคือการควบคุมพลังในรูปแบบ หนักและเบาอย่างสม่ำเสมอ พอเราก้าวเท้าไปสัมผัสให้รวมพลังไว้เป็นจำนวนมาก แต่ระหว่างที่กำลังะจเปลี่ยนเท้าเป็นอีกข้างนึงนั้นให้ควบคุมไว้อย่างเบาบาง เพื่อไม่ให้เสียการทรงตัว ถ้าเข้าใจดีแล้ว ก็รีบๆวิ่งแนอส์กระโดขึ้นมาได้แล้วนะ เพราะตอนนี้น้ำจะถึงคอเธอแล้ว” อาจาร์ยสาวยังคงมองศิษย์ผ่านจอมอนิเตอร์แบบชิลๆต่อไป

หลังจากได้ยินคำว่าทะเลจำลอง เด็กสาวก็รีบหันไปดูข้างล่างทันที

"กรีดร้อง ไม่จริง ทำไมเพิ่งบอกละคะป้าขา ม่ายยยยยยยยT[]T!!!!"

ขณะที่คร่ำครวญเสียงอาจารย์ก็ลอยผ่านโสตประสาทแว่วๆ กระโดด...กับวิ่ง...ฟังแล้วแลดูกระโดดง่ายกว่า! คิดได้ดังนั้นไม่ต้องอะไรมากให้เสียเวลาจมน้ำ กระโดดๆมันไปก่อนแล้วค่อยวิ่งทีหลังก็ได้ เป็นไงเป็นกัน ตกลงไปได้ไปว่ายน้ำเป็นเพื่อนน้องฉลามน้อยๆเป็นแน่ และไม่เอา! แบบนั้นศพมันไม่สวย มันเละ ม่ายยยยยยยย~~~~ โรเซเลียรวบรวมเซลล์และสมาธิจดจ่อไปที่เท้าให้มากที่ที่สุดเท่าที่จะทำได้พร้อมกับย่อเข่าลงเล็กน้อยก่อนจะ ปลดพลัง!

ฟิ้ววววววว~~~~~

เกิดแรงดันมหาศาลจากการที่เด็กสาวอัดแรงมากไปทำให้มันลอยละล่องในอากาศ แต่เดี๋ยวก่อนนะ! ตั้งสมาธิ ขืนลอยงี้มีหวังตอนตกก็หล่น ตู้ม! ลงน้ำน่ะเซ่ T[]T! เด็กสาวคิดเเล้วพยายามบังคำตัวเข้าหากำแพงก่อนจะกะพลังแบบพอเหมาะพร้อมปลดมันส่งผลให้เริ่มกระโดดอย่างเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น หางตาเหลือบไปเห็นว่าห่างจากน้ำมากแล้วจึงเริ่มฝึกวิ่งต่อ ตกลงไปสลิงขาด ชะตาจบ ชีวิตแหลก ศพไม่สย แล้วก็ยังไม่รว แถมยังดูหัวเราะ อดกินมาม่า พิซซ่าอีกถาด สินะ...เด็กสาวรวมเซลล์ไปยังเท้าที่ออกวิ่งช่วงที่สลับเท้าก็คลายลงสลับกันไปมาช่วงก็แรกๆก็ออกจะเกือบหล่นเหล่มิหล่นเหล่ แต่เหมือนวิ่งไปซักพักก็พอจะช่วยได้ละนะ...

"แว้กกกกกกกก ทำไมน้ำมันขึ้นเร็ว ม่ายยยยยยยยยยยย~~~~" วิ่ง วิ่ง กระโดด!!

ร่างบางเหลือบตามองสิษย์ด้วยความภูมิใจ พร้อมกรรไกรเล่มงามในมือ ตัดฉัวะไปที่สลิง “การฝึกต่อไปคือการเดินบนน้ำ ฟังให้ดีนะ การเดินบนน้ำ เริ่มจากการรวบรวมเซลล์ไว้ที่กลางฝ่าเท้า และควบคุมให้เซลล์หมุนเป็นวงกลมไปในทิศทางตามแรงทวนกระแสน้ำ เพื่อไม่ให้ไหลไปตามกระแส ถ้าเธอทำไม่ได้ละก็มีจมแน่ และก็อีกอย่างถ้าขืนจมลงไปละก็ฉันจะปล่อยน้องหลามในกรงข้างล่างออกมาไล่งับตูดเธอด้วยนะเออ อ๋อแล้วก็อีกอย่าง เสาแห่งวิกาลต้องมีเซนส์ที่ดีเยี่ยมดังนั้น ..” หญิงสาวกระตุกเชือกเล็กๆข้างๆตัว ทำให้ทั่วทั้งห้องมืดสนิท “เสาหลักแห่งวิกาลจะมีดวงตาที่สามารถมองเห็นในที่มืดได้ดี ฉันอยากให้เธอฝึกใช้ให้คล่อง ในน้ำนั้น มีปลาทองทั้งหมด 7 ตัว แฝงอยู่ในหมู่ปลานับพันในน้ำนั่นแหล่ะ ฉันให้เวลาเธอ 15 นาที จับพวกมันและวิ่งเอาขึ้นมาให้ฉัน เข้าใจนะ เริ่ม!!”

"ไม่จริงน่า...ป้าไวฟ์คะ ปลาทอง 7 ตัวในที่มืดจั้งซี่ ตกลงโรสต้องว่ายน้ำหรือว่ายืนบนน้ำแล้วใช้กระชอนตักปลากันหรือเจ้าคะ T_T;;"

โรเซเลียพูดพลางพยายามรวบรวมเซลล์ไปที่เท้าแล้วหมุนๆให้มันทวนกระแสน้ำ อืม.... อัตรเร็วทวนน้ำ....

"อัตราเร็วทวนน้ำ = อัตรราเร็วเรือในน้ำนิ่ง - อัตราเร็วกระแสน้ำ อืมๆ....
ถ้าอัตราเร็วกระแสน้ำก็คือ อัตราเร็วในน้ำนิ่ง-อัตราเร็วทวนน้ำ แล้วหาร 2 เอ...ใช่อันนี้รึเปล่านะ @_@"

เด็กสาวคำนวนสูตรคณิตบ้าบอในใจเพื่อหาความเร็วกระแสและอัตราเร็วในการทวนน้ำ เพื่ออะไรก็ไม่ทราบแต่คงเพื่อความแนวและเมามันในชีวิต อารมณ์ จิตใจเบิกบาน สมองปวดตุบๆเพราะเลขและสูตรที่ไม่เคยจำ ก่อนจะค่อยๆย่างเท้าเรียวลงบนพื้นที่คาดว่าเป็นผิ้วน้ำ ตกลงไปศพไม่สวยแหงๆ แล้วรวบรวมสมาธิพร้อมสะกดเท้าตัวเองเช่นเดิม ต้องไม่ตก ไม่ตก ไม่จม ไม่ตก ไม่จม ไม่ตก ไม่ตก ไม่จม โอม มะลึกมะลึกมะลึกกึ๊กๆ มะลึกมะลึกมะลึกกึ๊กกึ๊ย มะลึกมะหลึ๊ยอึ๋ยๆจมตาย @_@ พร้อมกับความเอากระชอนปลาปานกลางๆแถวนั้นพร้อมถ้วยขั้นหนึ่งใบ เด็กสาวตักน้ำด้านใต้ใส่ขั้นจนเต็มก่อนจะถือด้วยมือข้างหนึ่ง สายตาพยายามปรับให้ชินกับความมืด ก่อนจะมองเห็นปลาหลากพันธุ์ว่ายอย่างด้านใต้ เท้าเดินอย่างระมัดระวัง และนั่น!! สีทองๆสองตัว! โอ้ ขายต้อิงใต้ราคาแน่ๆ ยามนี้เห็นปลาทองสองตัวกลายเป็นทองไปแล้ว ไม่รอช้าเด็กสาวตวัดกระชอนอย่างรวดเร็วแล้วชอนปลาทั้งสองตัวมาใส่ขันทันที

"ฮี่ๆ เสร็จโรสละค่ะ ทองจ๋า~~ โอ๊ะนั่น!! ปลาทองอีก 1"

เด็กสาวตวัดกระชอนไปยังปลามาใส่ขันทันที และด้วยความที่นี่คือการฝึกครั้งแรก เท้าทองเท้าเริ่มที่จะจมลงน้ำเรื่อยๆ ไม่ได้การ...เพลินไปหน่อยลืมการปรับเซลล์ คิดได้ดังนั้นก็เริ่มตั้งสมาธิรวมเซลล์อีกครั้งเท้าจึงลอยผิวน้ำเช่นเดิม ก่อนจะจับปลาทองต่อไปเรื่อยๆ......

"ครบ! ป้าไวฟ์คะ หนูหาครยบแล้ว คิดว่าปลาทองหมด หนูแถมปลาปักเป้าให้ป้าด้วยนา~~~"

[quote="rosemeller"]"ไม่จริงน่า...ป้าไวฟ์คะ ปลาทอง 7 ตัวในที่มืดจั้งซี่ ตกลงโรสต้องว่ายน้ำหรือว่ายืนบนน้ำแล้วใช้กระชอนตักปลากันหรือเจ้าคะ T_T;;"

โรเซเลียพูดพลางพยายามรวบรวมเซลล์ไปที่เท้าแล้วหมุนๆให้มันทวนกระแสน้ำ อืม.... อัตรเร็วทวนน้ำ....

"อัตราเร็วทวนน้ำ = อัตรราเร็วเรือในน้ำนิ่ง - อัตราเร็วกระแสน้ำ อืมๆ....
ถ้าอัตราเร็วกระแสน้ำก็คือ อัตราเร็วในน้ำนิ่ง-อัตราเร็วทวนน้ำ แล้วหาร 2 เอ...ใช่อันนี้รึเปล่านะ @_@"

เด็กสาวคำนวนสูตรคณิตบ้าบอในใจเพื่อหาความเร็วกระแสและอัตราเร็วในการทวนน้ำ เพื่ออะไรก็ไม่ทราบแต่คงเพื่อความแนวและเมามันในชีวิต อารมณ์ จิตใจเบิกบาน สมองปวดตุบๆเพราะเลขและสูตรที่ไม่เคยจำ ก่อนจะค่อยๆย่างเท้าเรียวลงบนพื้นที่คาดว่าเป็นผิ้วน้ำ ตกลงไปศพไม่สวยแหงๆ แล้วรวบรวมสมาธิพร้อมสะกดเท้าตัวเองเช่นเดิม ต้องไม่ตก ไม่ตก ไม่จม ไม่ตก ไม่จม ไม่ตก ไม่ตก ไม่จม โอม มะลึกมะลึกมะลึกกึ๊กๆ มะลึกมะลึกมะลึกกึ๊กกึ๊ย มะลึกมะหลึ๊ยอึ๋ยๆจมตาย @_@ พร้อมกับเอากระชอนปลาปานกลางแถวนั้นพร้อมถ้วยขั้นหนึ่งใบ เด็กสาวเหยียบขั้นตักน้ำด้านใต้ใส่ขั้นจนเต็มก่อนจะใช้แรงถีบไปขึ้นฝั่งดดยระวังไม่ให้น้ำหก สายตาพยายามปรับให้ชินกับความมืด ก่อนจะมองเห็นปลาหลากพันธุ์ว่ายอย่างด้านใต้ เท้าเดินอย่างระมัดระวัง และนั่น!! สีทองๆสองตัว! โอ้ ขายต้องได้ราคาแน่ๆ ยามนี้เห็นปลาทองสองตัวกลายเป็นทองไปแล้ว ไม่รอช้าเด็กสาวเท้าอย่างรวดเร็วแล้วแตะปลาทั้งสองตัวมาใส่ขันทันทีอย่างอนาถา

"ฮี่ๆ เสร็จโรสละค่ะ ทองจ๋า~~ โอ๊ะนั่น!! ปลาทองอีก 1"

เด็กสาวขาเตะปลาทองอีกตัวมาใส่ขันทันที และด้วยความที่นี่คือการฝึกครั้งแรก เท้าทองเท้าเริ่มที่จะจมลงน้ำเรื่อยๆ ไม่ได้การ...เพลินไปหน่อยลืมการปรับเซลล์ คิดได้ดังนั้นก็เริ่มตั้งสมาธิรวมเซลล์อีกครั้งเท้าจึงลอยผิวน้ำเช่นเดิม เตะปลาทองใส่ขันอาศัยความแม่นยำต่อไปเรื่อยไ

"ครบ! ป้าไวฟ์คะ หนูเตะปลาทอง เอ้ย! จับปลาทอง 7 ตัวเรียบร้อยแล้วค่ะ"

ไวฟ์มองศิษย์ด้วยความภาคภูมิใจอยู่พักหนึ่ง เสียงโทรศัพท์เจ้ากรรมก็ดังขึ้น “อุ๊บส์ ผัวมา” หญิงสาวถีบประตูออกไปห้องสมุด ทำให้น้ำไหลออกไปจากห้อง แต่ชีฮูแคร์ “เก็บกวาดด้วยนะยะ ยัยศิษย์”
Lv.29
เปิดแน่บ 7
ถึกทน 6
สะบัดหางตา 4
แรงตบ 3

โรเซเลียอ้าปากค้างมองอาจารย์ไปหาผัวอย่างตกตะลึง
"งะ...ไหงตอนแรกเข้ามาบอกว่าหาไม่ได้ละ??"

ก่อนจะเป็นลมเพราะคำพูดสุดท้ายของอาจารย์
“เก็บกวาดด้วยนะยะ ยัยศิษย์”

แล้วเหลือบไปมองสภาพห้อง พระเจ้า...นี่มันห้องสมุดเหรอ แต่เอ๊ะ!!?

"ป้าไวฟ์ขา งั้นช่วยแก้มัดโรสก่อนสิคะ จั้งซี่โรสจะเก็บกวาดได้เยี่ยงไร T[]T!!!"

ก่อนลงไปดิ้นแด่วๆแข่งกับปลา