[Play] ห้องแนะแนว

"ไม่ได้มาเป็นอาจารย์ แค่มาส่อง อุคิอุคิ"
"ห้องนี้มันโสโครกจังเลยนะเคอะ นังเดือนนี่ก็ไม่รู้จักมาทำความสะอาดเลย"
เอเดไลน์เหลือบมองหญิงสาวเปือนน้ำแดงที่กลายเป็นผ้าขี้ริ้วไปแล้ว
ก่อนจะหันกลับมาหาสองคน
"-_-" ไร้คำพูดใดใด
'ตรูจะได้เรียนอะไรมั้ยคะ ไม่ได้เรียนก็ดีนะ แต่ปล่อยตรูไปนอนสักที' คิดคิด

หญิงสาวเหลือบมองเด็กสาวที่คิดดังมาก
"อืม.. ในขณะที่อิเดือนมันหลับในอยู่อ่ะนะเคอะ หญิงแม่จะสอนการเข้าใกล้ศัตรูให้ เพราะพลังของเอลนั้น ต้องสัมผัสตัวของศัตรูก่อนถึงจะใช้ได้ ส่วนรายละเอียด เดี๋ยวหญิงเดือนมันจะร่ายให้ฟังอีกทีนะคะ"
หญิงสาวว่าพลางสาวเท้าไปยืนกลางห้องแนะแนว ยกมือขึ้นจรดริมผีปากเข้ากับอัญมณี
'ปลดพันธนาการ' หญิงสาวหน้าตาไม่เอ๋อปรากฏขึ้นแทนที่หญิงสาวคนเดิม

"เอาล่ะ เอล ไปกระทืบป้าคนนั้นสิ"
นีแอลชี้ไปยังหญิงเปื้อนเฮบลูบอยที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่กับแบคทีเรียบนพื้น

เอเดไลน์ยืนหาว
"อืม.. ในขณะที่อิเดือนมันหลับในอยู่อ่ะนะเคอะ หญิงแม่จะสอนการเข้าใกล้ศัตรูให้ เพราะพลังของเอลนั้น ต้องสัมผัสตัวของศัตรูก่อนถึงจะใช้ได้ ส่วนรายละเอียด เดี๋ยวหญิงเดือนมันจะร่ายให้ฟังอีกทีนะคะ"
หญิงสาวว่าพลางสาวเท้าไปยืนกลางห้องแนะแนว ยกมือขึ้นจรดริมผีปากเข้ากับอัญมณี
'ปลดพันธนาการ' หญิงสาวหน้าตาไม่เอ๋อปรากฏขึ้นแทนที่หญิงสาวคนเดิม
'โอ้ว แจ่มจริง' มองอย่างทึ่งๆ
"เอาล่ะ เอล ไปกระทืบป้าคนนั้นสิ"
นีแอลชี้ไปยังหญิงเปื้อนเฮบลูบอยที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่กับแบคทีเรียบนพื้น
เอเดไลน์เหล่ตาไปมองก่อนจะหันกลับมา
"=_=" เด็กสาวเดินลากขาไปยังหญิงสาวที่นอนจูบแบคทีเรียอยู่บนพื้นก่อนจะยกมือไหว้
"อโหสิหนูด้วย อย่าตามมาหลอกหลอนกันเลยนะคะ" ว่าจบก็กระทืบด้วยขาขวาแรงๆประมาณ 7 ทีครึ่ง
"แบบนี้พอได้ไหมคะ" หันกลับไปถามขณะที่ยกเท้าค้าง บนแผ่นหลังป้าที่นอนเหมือดอยู่กับพื้นมีรอยรองเท้าเปื้อนฝุ่นเป็นจิตรกรรม 5 วินาทีครึ่งอย่างงดงาม

นีแอลวิ่งไปกระทืบซ้ำเล็กน้อยถึงปานกลาง แล้วยืนหัวเราะด้วยความสะใจอยู่สามวิเศษ
"ต่อไปก็รอหญิงเดือนมาร่ายนะเคอะ แม่ของีบก่อน อุคิๆ"
ว่าแล้วก็ล้มตัวลงนอนตรงพื้นที่สะอาดที่สุด

เอเดไลน์มองแม่หญิงแอลหลับไปแล้ว ก่อนเธอจะมองหาที่นอนบ้าง ก่อนจะลากป้าแบคทีเรียไปไถพื้นอีกครั้ง โดยไถบริเวณติดผนัง แล้วเอาขาเขี่ยร่างนั้นไปไกลๆอย่างสุภาพปนขยะแขยง...เล็กน้อย
นั่งลงหลับพิงผนัง

หญิงสาวปรายตามองร่างบางของผู้เป็นศิษย์เล็กน้อย ก่อนเธอจะเอ่ยปากบอกอะไรบางอย่างแก่เขา "ล้างจานเย็นตาโฟให้หน่อย >^<" ร่างเล็กของสร้อยฟ้า กระโดดไปมาต่อหน้าศิษย์พร้อมกับชามกาไก่เก่าคร่ำครึ รอยแตกร้าวยาวเป็นแถบ ดูเหมือนว่านี่จะเป็นเรื่องเล่นๆ แต่เพียงครู่ สีหน้าหวานของร่างเล็กกลับเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม เธอเตรียมใจพร้อมแล้วที่จะบอกอะไรบางอย่าง ริมฝีปากบางเปิดออก พร้อมกับบอกเล่าสิ่งที่หญิงสาวควรจะรู้“พลังไฟของโลกานั้น แตกต่างจากธาตุอื่น โลกามีพลังไฟที่เรียกได้ว่าไฟจริงๆ เพราะมันไม่ใช่ทั้งพลังแฝงหรือพลังในรูปแบบพิเศษ แต่มันคือเพลิงที่พร้อมจะเผาผลาญทุกสิ่ง เธอยังจุดไฟแห่งโลกาไม่ได้ ก็ยังไม่นับว่าเป็นเสาหลักแห่งโลกาหรอกนะ การจะจุดไฟโลกา มันก็ไม่ได้ยากอะไร เพียงแต่นึกถึงสิ่งที่ตั้งมั่นก็เท่านั้น ชามใบนี้ ฉันยกให้เธอ เธอจะใช้มันจุดเพลิงภายในถ้วยเป็นเหมือนกับเชิงเทียน หรือจะเผาผลาญทำลายมันด้วยเพลิงร้อนแรงที่พร้อมจะทำลายทุกสิ่ง มันก็แล้วแต่ทางที่เธอเลือกแล้วล่ะนะ” ร่างเล็กวางชามกาไก่ไว้บนหัวของนีแอล เธอยืนสงบจ้องมองการฝึกฝนของศิษย์

กฏงับ > <
1.โรลบอกด้วยจ้า ว่าสิ่งที่สิ่งมั่นคืออะหยังก่อ
2.บอกด้วยว่าตัวเองนั้นจุดไฟแบบไหนออกมา นอกเหนือจากโจทย์ที่มีให้ก็ได้
3.ขอซัก 6 บรรทัดเป็นอย่างต่ำ

“พลังไฟของโลกานั้น แตกต่างจากธาตุอื่น โลกามีพลังไฟที่เรียกได้ว่าไฟจริงๆ เพราะมันไม่ใช่ทั้งพลังแฝงหรือพลังในรูปแบบพิเศษ แต่มันคือเพลิงที่พร้อมจะเผาผลาญทุกสิ่ง เธอยังจุดไฟแห่งโลกาไม่ได้ ก็ยังไม่นับว่าเป็นเสาหลักแห่งโลกาหรอกนะ การจะจุดไฟโลกา มันก็ไม่ได้ยากอะไร เพียงแต่นึกถึงสิ่งที่ตั้งมั่นก็เท่านั้น ชามใบนี้ ฉันยกให้เธอ เธอจะใช้มันจุดเพลิงภายในถ้วยเป็นเหมือนกับเชิงเทียน หรือจะเผาผลาญทำลายมันด้วยเพลิงร้อนแรงที่พร้อมจะทำลายทุกสิ่ง มันก็แล้วแต่ทางที่เธอเลือกแล้วล่ะนะ”

เอเดไลน์ปรือตาฟังสิ่งที่สร้อยฟ้าพรืด ก่อนจะมองชามตราไก่ที่วางอยู่บนหัวนีแอล

"...." เด็กสาวขยับตัวไปเอาชามมาถือไว้ พิจารณาชามเก่าๆ มีรอยร้าวยาวเป็นแถบๆ

'สิ่งตั้งมั่น... งั้นเหรอ' ดวงตาสีทองหลุบมองที่รอยร้าวอย่างเหม่อๆ สมองว่างโล่งให้ความรู้สึกมึนๆ แต่สบายตัวอย่างประหลาดเธอนิ่งอยู่อย่างนั้นนานเสียจนคนอื่นคิดว่าเธอคงหลับในอยู่

แล้วภาพก็แววบเข้ามา สิ่งต่างๆที่เธอได้ประสบพบเจอตั้งแต่จำความได้ เหตุการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายต่างๆนานา แต่สิ่งที่ชัดเจนในความทรงจำที่สุดคือ เพื่อนๆทุกคนที่ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กันมาตลอด

ความรู้สึกถูกเติมเต็ม เธอค้นพบสิ่งตั้งมั้นของตัวเอง คำว่ามิตรภาพนั่นแหละ.. คือพลังที่จะผลักดัันให้เธอทำทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่เคยทำได้

แล้วหัวสมองที่เคยคิดวิเคราะห์เรื่องต่างๆว่างเปล่า ร่างบางหยุดนิ่ง... นิ่งเสียจนเหมือนจะลืมหายใจ เปลือกตาไม่กระพริบขยับขณะที่เธอจ้องมองรอยร้าวนั่นเนิ่นนาน

มันเหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในความฝัน เพียงเธอปิดกั้นทุกสิ่งไม่ได้ยินแม้เสียงลมหายใจของตัวเอง เด็กสาวก็รู้สึกสบายทั้งตัวและใจ สติทำให้เธอรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ เอเดไลน์ค่อยๆรวบรวมสตินั้น ใส่เข้าไปในชามว่างเปล่าเบื้องหน้าเธอ

เด็กสาวรู้สึกเหมือนกระแสพลังบางอย่างไหลออกจากร่างไปรวมในชามกระเบื้องที่ถืออยู่ มันเริ่มตั้งแต่หัวไหลและลงไปตามแขน พลังที่มองไม่เห็น แต่จับได้ด้วยความรู้สึก กำำลังคืบคลานลงไปตามมือทั้งสองข้าง และไหลพันเกลียวไปตามขอบถ้วย ลงไปสู่ก้นชามอย่างช้าๆก่อนจะหมุนอย่างรวเร็วขึ้นเรื่อยๆ

เปลวไฟสีส้มอมแดงสว่างขึ้นที่ใจกลางพลัง ก่อนที่มันจะหมุนวน เหมือนจะสูบเอาพลังทั้งหมดก้นถ้วยเข้าไปและขยายตัวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เปลวไฟที่ลักษณะเป็นเส้นสายสองเส้นคล้ายมังกรสองตัว กำลังพันกันและหมุนวนบ้าคลั่ง ขยายตัวจนพ้นขอบถ้วย ความร้อนที่ส่งผ่านมายังนิ้วโป้งที่กุมขอบถ้วยอยู่ทำให้เด็กสาวโยนถ้วยนั้นทิ้ง ก่อนจะเบิกตามองถ้วยกระเบื้องนั้น

มันยังคงหมุนวนไปเรื่อยและขยายตัวล้นออกมาพ้นขอบถ้วย ทิ้งตัวตกลงคลุมทั้งถ้วยนั้นและหมุนวนอย่างบ้าคลั่งต่อไป เอเดไลน์ได้แต่มองมัน ก่อนที่เปลวสายไฟสองสายจะกลืนตัวเองเสมือนกลับเข้าไปในถ้วย แต่ทว่า... ไม่มีถ้วยอีกต่อไปแล้ว เหลือเพียงแค่เขม่าสีดำเทาเล็กๆที่กองรวมกันอยู่ เปลวไฟนั้นกลืนตัวเองและจมหายเข้าไปในเขม่าสีดำเทานั้น และไม่เหลือร่องรอยการลุกไหม้อีกต่อไป

» [Play] นอกตึก
» [Play] เส้นทางสีขาว
» [Play] รอยเท้าสีเลือด
» [Play] ห้องน้ำชาย
» [Play] จุดเริ่มต้น