[Play] ห้องเรียน

แวนมองดูเหตุการณ์พลางกินเลย์อย่างเอร็ดอร่อย ก่อนจะเริ่มทำตามที่คนอื่นๆ เขาทำกัน...

เด็กสาวผมสีหวานถอนหายใจ พลางก้มมองดูชุดของตัวเองกับไม้กวาดในมือ "เฮ้อ..."

แต่หลังจากที่ได้ยินคำพูดของเหล่าป้าๆ พร้อมกับการจรลีหนีไปทางหน้าต่างนั้น ทำให้แวนถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

"เหตุใดจึงทิ้งกันได้ลง TT ตายแน่เคอะ ต๊ายยยย"

ว่าไปก็พลางแกะเลย์ถุงใหม่รับประทานไปเนะ...

"รสไรน่ะ"
เหล่ๆส่องๆถุงเลย์
"กินมั่งดิ กำลังง่วง"

"เพราะงั้น ฉันขอตัวไปนอนก่อนนะ อ้อ! ยัยนี่ก็บ่นว่าเพลียๆอยู่เหมือนกัน
ในสถานการณ์ที่ร่างกายไม่สมบูรณ์แบบนี้ พวกฉันออกจะเสียเปรียบไปสักหน่อย
แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะเอมุน... เพราะในห้องนี้ยังมีของให้แกได้เล่นแก้เบื่ออีกตั้ง
...
7 อย่าง~ ขอให้สนุกนะจ๊ะ 'น้องสาว'"

- - - -

เอมุนเบิกตาค้าง มองการจากไปอย่างปุปปัปของคู่กรณีในไม่กี่นาทีก่อน
"เอาเถอะ..."
ร่างบอบบางเสหน้ามองพวกเด็กนักเรียนที่ตอนนี้อยู่ในชุดโร้ปครบเครื่อง เธอเหยียดยิ้มกว้าง

"เลิกทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาว แล้วทำตัวให้มันมีค่ามากกว่านี้สักหน่อยสิ
ฉันเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ายัยเด็กไร้ค่าอย่างพวกแก จะทำตัวได้น่าสมเพชไปสักแค่ไหน
นี่ เอางี้ไหมล่ะ? ถ้าทำให้ฉันหายเบื่อได้ ฉันจะไม่ทำให้ทรมาณ แต่ถ้าไม่ได้

คงไม่ต้องให้บอกนะ ว่าตับไตไส้พุงของพวกแกจะไปอยู่ในไหนได้...นอกจากในกระเพราะของฉัน"
พลันขนมดังโงะก้อนกลมขนาดใหญ่ก็ถูกเขวี้ยงเข้าใส่เหล่าเด็กๆทันที

"เลิกทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาว แล้วทำตัวให้มันมีค่ามากกว่านี้สักหน่อยสิ
ฉันเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ายัยเด็กไร้ค่าอย่างพวกแก จะทำตัวได้น่าสมเพชไปสักแค่ไหน
นี่ เอางี้ไหมล่ะ? ถ้าทำให้ฉันหายเบื่อได้ ฉันจะไม่ทำให้ทรมาณ แต่ถ้าไม่ได้

คงไม่ต้องให้บอกนะ ว่าตับไตไส้พุงของพวกแกจะไปอยู่ในไหนได้...นอกจากในกระเพราะของฉัน"

เอเดไลน์เบะปาก ก่อนจะก้มหัวหลบขนมดังโงะที่ถูกปามา
"ไม่ทำให้ทรมาน แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะปล่อยไปสินะ"

"งั้นเราก็มาหรรษากันเถอะ" เอเดไลน์จับไม้กวาดสองมือมั่น เงื้อไม้ไปข้างๆเหมือนตีกอล์ฟแล้วฟาดดังโงะที่ถูกปาออกมาไม่ยั้ง

อลิซมองดังโงะที่พุ่งเข้ามาหาพวกเธอด้วยความทึ่ง ตั้งแต่สิ่งที่อีกฝ่ายพูดแล้ว

คนไรฟะ หน้าตาออกจะแบ๊ว แต่พูดมางี้โหดร๊ายโหดร้าย อลิซนึก เธอกำด้ามไม้กวาดในมือแน่น ก่อนจะถีบโต๊ะของตัวเองให้พุ่งไปกระทบกับลูกดังโงะก้อนกลมๆเพื่อขัดขวางให้มันไม่สามารถพุ่งเข้าหาพวกเธอได้ ทุกอย่างทำไปด้วยสัญชาตญาณ ก่อนจะกำด้ามไม้กวาดในมือแน่น และเตรียมตัวพร้อม ใช้ไม้กวาดหวดดังโงะกลับคืนใส่อีกฝ่่าย

หลังจากที่ได้ฟังในสิ่งที่เอมุนกล่าว แวนเน็ตมองขนมดังซัมติ้งที่ถูกเขวี้ยงมา แล้วจึงใช้ไม้กวาดกันอย่างสง่างาม ปากงับถุงเลย์เอาไว้ มืออีกข้างที่เหลือก็พลางช่วยควงไม้กวาดปัดๆ ขนมพวกนั้น

"บรึ๋ย~"

เซปเป้ที่ลอยตัวบนกลางอากาศ บังคับเจ้าไม้กวาดให้พุ่งตรงไปกระแทกเอมุนอย่างรุนแรง เธอกระโดดตีลังกากลางอากาศลงมายืนเซๆข้างเอล แล้วกระดิกนิ้วเรียกไม้กวาดกลับมา

มีเเต่เรื่องเสียเหงื่อ - -

“สถานะการณ์ฉุกเฉิน นักศึกษาทั้งหมดภายในสถาบัน ให้ทำการปลดพันธนาการซะ ฟังอีกครั้ง ปลดพันธนาการเดี๋ยวนี้! ที่หูของพวกเธอมีแฟรี่ของสถาบันนี้อยู่ ดังนั้นหน้าที่ที่พวกเธอควรกระทำคือปกป้องสถาบันแห่งนี้ด้วยชีวิต ในฐานะของผู้อำนวยการของที่นี่ ฉันจะสอนเธอถึงสิ่งแรกที่ควรจะรู้ สถาบันของเรามีเครื่องแบบรบที่เรียกโรป โรปนั้นจะเพิ่มพลังจำนวนหนึ่งให้แก่ผู้ใช้ตามลำดับความสามารถ การจะใช้โรปให้พวกเธอสัมผัสที่ต่างหูและปลดพันธนาการซะ อิลิเมนต์ของนักเรียนปีหนึ่งแบบพวกเธอคือไม้กวาด มันคงพอจะพาพวกเธอบินหนีไปได้ หลังจากนี้มันก็แล้วแต่ดวงของเธอล่ะนะ

ปลดพันธนาการ? ยังไงกันล่ะ
คาร์ลอตเต้ถามตัวเองขึ้น ก่อนจะมองคนอื่นๆที่ทำกันได้เรียบร้อยแล้ว
เด็กสาวรวบรวมสมาธิ มือบางสัมผัสที่ต่างหู

"ปลดพันธนาการ"

อิลิเมนต์หน้าตาเหมือนไม้กวาดปรากฎขึ้นในมือ พร้อมกับชุดที่เปลี่ยนไป เด็กสาวผมน้ำตาลสังเกตชุดตัวเองชั่วครู่
มันดูแปลกๆนะ ..

"เพราะงั้น ฉันขอตัวไปนอนก่อนนะ อ้อ! ยัยนี่ก็บ่นว่าเพลียๆอยู่เหมือนกัน
ในสถานการณ์ที่ร่างกายไม่สมบูรณ์แบบนี้ พวกฉันออกจะเสียเปรียบไปสักหน่อย
แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะเอมุน... เพราะในห้องนี้ยังมีของให้แกได้เล่นแก้เบื่ออีกตั้ง
...
7 อย่าง~ ขอให้สนุกนะจ๊ะ 'น้องสาว'"

ไม่ทันจะตั้งสติดี อาจารย์สาวทั้งคู่ก็หายไปในพริบตา
ชิบlost แล้วไง!

"เลิกทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาว แล้วทำตัวให้มันมีค่ามากกว่านี้สักหน่อยสิ
ฉันเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ายัยเด็กไร้ค่าอย่างพวกแก จะทำตัวได้น่าสมเพชไปสักแค่ไหน
นี่ เอางี้ไหมล่ะ? ถ้าทำให้ฉันหายเบื่อได้ ฉันจะไม่ทำให้ทรมาณ แต่ถ้าไม่ได้

คงไม่ต้องให้บอกนะ ว่าตับไตไส้พุงของพวกแกจะไปอยู่ในไหนได้...นอกจากในกระเพราะของฉัน"

คาร์ลอตเต้จ้องมองขนมดังโงะก้อนใหญ่ เด็กสาวกำไม้กวาดแน่นเหมือนสร้างความมั่นใจให้กับตัวเอง
ก่อนจะเลือกที่จะขยับตัวเพื่อหลบเจ้าก้อนดังโงะนั่น

แรงปะทุษร้ายจากไม้กวาดทั่วทุกสารทิศ ทว่าน้ำหนักและความใหญ่โตของลูกดังโงะนั้นมีมากกว่า
บวกกับแรงเขวี้ยงของเอมุนที่มากเป็นทุนเดิม ส่งผลให้ไม้กวาดของเอเดไลน์ และแวนเน็ตเด้งกลับไปกระแทก
หน้าผู้เป็นเจ้าของด้วยความอนาถจิต

เอมุนเงยหน้ามองไม้กวาดของเซปเป้ที่พุ่งตรงเข้ามาหา เธอใช้มือจับมันไ้ว้แล้วปาลงพื้น
ฝีเท้าเล็กๆบดขยี้ไม้กวาดเจ้ากรรม ก่อนจะเตะมันออกไปให้พ้นห่างจากตัวเอง

"ชิ...น่ารำคาญ"
คนขี้รำคาญสบถเบาๆ เธอยื่นไม้ไปรับลูกดังโงะที่ลอยกลับมาเสียบลงที่ล็อกเดิมพอดีไม่มีเอียง

"ทำได้แค่นี้ สมกับเป็นพวกไร้ประโยชน์จริงๆ"

เอมุนพูด ขณะเดียวกับที่ขาเล็กๆนั้นเตะโต๊ะเรียนทั้งแถบใส่พวกเ็ด็กๆอย่างไม่ทันตั้งตัว

"ระดับของฉันและพวกแกน่ะยังต่างกันเกินไป...แค่นั้นเองที่อยากจะบอก"

"ป้าดังโงะนี่แลดูมั่นใจจริงนะคะ"
เอเดไลน์ลูบหน้าผากป้อยๆแล้วก้มหลบโต๊ะเรียน
"แหม่ เลเวลต่างกันอย่างนี้จะทำไงดีล่ะพวกเธอว์ -_-"
หันกลับไปถามเพื่อนๆ

อลิซโดดขึ้นโต๊ะที่ถูกเตระเนระนาดเป็นการหลบ ก่อนจะขมวดคิ้ว

"รุ้อยู่แล้วค่ะว่าพวกเรามันคนละระดับกัน โธ่ ดูแค่นี้ก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ แล้วยังจะมาทำอะไรพวกเราอีกละ"ดวงตาสีเงินกวาดตามารอบตัวๆก่อนจะเอียออกมาอย่างน่าหมั่นไส้ทั้งๆที่รุ้ตัว..

"โอ๊ย หยาบคายค่ะ" อลิซกล่าวพลางควงไม้วาดในมือแล้วโดดลงจากโต๊ะไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ

"แหม่ เลเวลต่างกันอย่างนี้จะทำไงดีล่ะพวกเธอว์ -_-" อลิซเหลือบมองคนพูดเหงื่อเม็ดโตค่อยๆไหลผ่านแก้ม

"เวทมนตร์หรืออะไรยังไม่ได้เรียน จะเหลือเหรอก๊ะ"

แวนเน็ตพยายามหมุนไม้กวาด ทว่าด้วยแรงส่งของขนมนั่น กลับทำให้ไม้กวาดตีหน้ากลับมาจนเธอถึงกับล้มลงไปนั่งกับพื้น "วุ้ย! เจ็บจริงจัง"

เด็กสาวลุกขึ้นยืนพร้อมกับหยิบไม้กวาด

"ชิ...น่ารำคาญ"
คนขี้รำคาญสบถเบาๆ เธอยื่นไม้ไปรับลูกดังโงะที่ลอยกลับมาเสียบลงที่ล็อกเดิมพอดีไม่มีเอียง

"ทำได้แค่นี้ สมกับเป็นพวกไร้ประโยชน์จริงๆ"

เอมุนพูด ขณะเดียวกับที่ขาเล็กๆนั้นเตะโต๊ะเรียนทั้งแถบใส่พวกเ็ด็กๆอย่างไม่ทันตั้งตัว

"ระดับของฉันและพวกแกน่ะยังต่างกันเกินไป...แค่นั้นเองที่อยากจะบอก"

"กรี๊ดดดด!!!"
แวนเน็ตกรีดร้องเสียงดัง ก่อนจะกระโดดขึ้นไปเกาะคาน (- -?) เพื่อหลบบรรดาโต๊ะทั้งหลาย เธอหันไปมองคนอื่นที่พากันหลบเช่นกัน...

"แหม่ เลเวลต่างกันอย่างนี้จะทำไงดีล่ะพวกเธอว์ -_-"

"เหอ... นั่นสินะ ต๊ายยยยย"

"แหม น่าสงสารจังเลย ถ้าจะโทษก็คงต้องโทษอาจารย์งี่เง่าของพวกเธอนั่นแหละ
เอ๋? แต่มันจะมีประโยชน์เหรอสอนวิชาให้ักับพวกไร้น้ำยาแบบนี้ แย่จังนะ"

เอมุนกระโดดขึ้นไปนั่งไขว่ห้างบนโต๊ะเรียนของอาจารย์หน้าห้อง เธอเตะขาไปมาแก้เบื่อพลางๆ

"จะทำอะไรก็รีบทำเข้า ก่อนที่ฉันจะเบื่อไปมากกว่านี้"

เซปเป้ส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจ เมื่อเห็นไม้กวาดหัดละเอียด พลางนึกถึงธนูประจำกาย
จะเรียกใช่ได้ไหมว่ะ? -_-
เซปเป้เหวี่ยงตัวโตะเรียนที่โดนยันเข้ามา

มองยัยป้าดังโงะ จู่ๆเอลก็ถามขึ้น
"แหม่ เลเวลต่างกันอย่างนี้จะทำไงดีล่ะพวกเธอว์ -_-"

เซปส่ายหัวอย่างจนปัญญา
"ทำยังไงละ -_- อะไรก็ได้ที่ไม่ต้องเจ็บตัว ไม่เหนื่อย ไม่เสียเลือด แต่ยัยป้านี้ไปพ้นๆก็โอเคร๊แล้ว"

"จะทำอะไรก็รีบทำเข้า ก่อนที่ฉันจะเบื่อไปมากกว่านี้"

เซปเป้เดินมึนไปกระชากหน้ากากแมวของยัยป้าดังโงะสมศรี เดินกลับเอามาใส่เอง แล้วเตะตูดยัยป้าดังโงะ
พลางคิดถึงธนูประจำกาย "อยากได้คืนอีกแหะ!! เอ๋ ป้า...ใช้ดิออร์ก๊อปเหรอ =_= เหม็นจัง"

อลิซมองเอมุนที่กระโดดไปนั่งไขว่ห้างบนโต๊ะอาจารย์นิ่งก่อนจะเอีย

"ก็สอนเวทมนตร์พวกฉันสิ จะได้ไม่น่าเบื่อไงเล่า"

"เวทมนตร์หรืออะไรยังไม่ได้เรียน จะเหลือเหรอก๊ะ"

"เหอ... นั่นสินะ ต๊ายยยยย"

"ทำยังไงละ -_- อะไรก็ได้ที่ไม่ต้องเจ็บตัว ไม่เหนื่อย ไม่เสียเลือด แต่ยัยป้านี้ไปพ้นๆก็โอเคร๊แล้ว"

"จุดธูปไล่จะไปมั้ยนั่น - -"
เปรยเบาๆแล้วเหลือบมองป้าดังโงะ
"ส่งกลับล่อนด๊อนให้ไวจะดีกว่า"
เอเดไลน์ยืนทำหน้าเซ็งอยู่ข้างห้อง

"เอร๊ย .."คาร์ลอตเต้ว่าเบาๆโดยที่ริมฝีปากเรียวแทบไม่ขยับเท่าไหร่นัก

"ทำได้แค่นี้ สมกับเป็นพวกไร้ประโยชน์จริงๆ"

เอมุนพูด ขณะเดียวกับที่ขาเล็กๆนั้นเตะโต๊ะเรียนทั้งแถบใส่พวกเ็ด็กๆอย่างไม่ทันตั้งตัว

"เอรี๊ยย .."อีกครั้งที่คาร์ลอตเต้เอ่ยออกมา แต่ดูเหมือนความดังจะดังขึ้นมากกว่าเดิมหลายเท่า
เด็กสาวใช้ไม้กวาดของตัวเองในการช่วยหลบเหล่าโต๊ะนักเรียนที่ลอยอย่างดี๊ด๊าเข้ามาหาเธออย่างร่าเริง

"ระดับของฉันและพวกแกน่ะยังต่างกันเกินไป...แค่นั้นเองที่อยากจะบอก"

" .. ไม่ต้องบอกก็พอรู้ - -lll"

"จะทำอะไรก็รีบทำเข้า ก่อนที่ฉันจะเบื่อไปมากกว่านี้"

"ทำ .. ทำอะไรดีอ่าก๊ะ? อ่ะ .. อยากเล่นไพ่จังแห่ะ"

เส้นเลือดบนขมับกระตุกเล็กน้อย แต่รอยยิ้มบนใบหน้ายังไม่เลือนหายไป
เอมุนกระชากข้อมือของเซปเป้ แล้วเหวี่ยงร่างนั้นลงไปกระอทกกับซากโต๊ะที่ถูกเตะถูกโยนจนล้มพังระเนระนาด
หญิงสาวยันกายขึ้นยืนบนโต๊ะเต็มความสูง ขยับหน้ากากแมวบนศีรษะให้เข้าที่เดิม ก่อนจะแผดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น
"ฮ่าฮ่า เธอนี่ตลกจัง ชักชอบซะแล้วสิ"

"แต่ว่านะ ฉันไม่ชอบให้คนมาเล่นกับของของฉันซะด้วยสิ"
ร่างเล็กกระโดดลงมาจากโต๊ะ เดินไปที่ร่างของเซปเป้แล้วใช้เท้าเหยียบที่หน้าท้อง
ส่วนมือที่จับไม้ดังโงะอยู่ก็ฟาดเข้าที่ท้ายทอยของเอเดไลน์จนล้มลงไปกับพื้น

"อยากให้คนสอนเวทย์มนต์ให้เหรอ งั้นเอางี้ ไปเรียนกับฉันสิ... แต่ต้องเป็นชาติหน้านะ"

"เอ้า สาวน้อยคนไหนอยากจะไปลอนดอนกับฉันก็ต่อแถวเรียงคิวเข้ามา หรืออยากจะมาพร้อมๆกันก็ได้นะ"

เอเดไลน์เบิกตามองเซปเป้ที่ลงไปกองกับโต๊ะ ก่อนที่เธอจะโดนฟาดเข้าจนลงไปกองเหมือนกัน
'หนอย....'
เอเดไลน์กัดฟันกรอด จับด้ามไม้กวาดแน่นแล้วเหวี่ยงกระแทกเข้าที่ข้อพับของเอมุนอย่างแรง
เด็กสาวกลิ้งไปหาเซปเป้ พยุงเพื่อนขึ้น
"เป็นไรมั้ยเซป"

แล้วเหวี่ยงร่างนั้นลงไปกระอทกกับซากโต๊ะที่ถูกเตะถูกโยนจนล้มพังระเนระนาด
หญิงสาวยันกายขึ้นยืนบนโต๊ะเต็มความสูง ขยับหน้ากากแมวบนศีรษะให้เข้าที่เดิม ก่อนจะแผดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น
"ฮ่าฮ่า เธอนี่ตลกจัง ชักชอบซะแล้วสิ"

"แต่ว่านะ ฉันไม่ชอบให้คนมาเล่นกับของของฉันซะด้วยสิ"
ร่างเล็กกระโดดลงมาจากโต๊ะ เดินไปที่ร่างของเซปเป้แล้วใช้เท้าเหยียบที่หน้าท้อง

หญิงสาวรู้สึกทั้งจุกและเจ็บปวดไปทั้งร่างกาย พยายามดิ้นรน พอลืมตาได้ เธอถึงกับช็อค
แหกปากลั่นไปทั้งห้อง
"=[]= ป้าอุด้งดิออร์ปลอมใส่กางเกงในเป็นรู ขาดด้วย"

และ...เซปเป้ก็ถึงกับขนหัวลุก

จู่ๆเอลก็พุ่งเข้ามาช่วยเธอ เซปเป้จึงรีบลุกขึ้น ไปอยู่ห่างๆยัยป้าดังโงะทันที

แวนเน็ตมองดูเหตุการณ์สักพัก...

"จะทำอะไรก็รีบทำเข้า ก่อนที่ฉันจะเบื่อไปมากกว่านี้"

"ทำ .. ทำอะไรดีอ่าก๊ะ? อ่ะ .. อยากเล่นไพ่จังแห่ะ"

"เอร๊ย อยากเล่นเหมือนกัน =w=" แวนเน็ตกล่าวขึ้น ก่อนจะเดินไปหยิบถุงเลย์ที่หล่นไปตั้งแต่ตอนที่กระโดดขึ้นเกาะคาน แล้วหันไปมองเอมุนที่กำลังทำอันตรายเพื่อนคนอื่นๆ เธอเลิกคิ้วขึ้น

"อยากให้คนสอนเวทย์มนต์ให้เหรอ งั้นเอางี้ ไปเรียนกับฉันสิ... แต่ต้องเป็นชาติหน้านะ"

"เอ้า สาวน้อยคนไหนอยากจะไปลอนดอนกับฉันก็ต่อแถวเรียงคิวเข้ามา หรืออยากจะมาพร้อมๆกันก็ได้นะ"

แวนเน็ตขมวดคิ้ว...

ฉับพลัน!

"=[]= ป้าอุด้งดิออร์ปลอมใส่กางเกงในเป็นรู ขาดด้วย"

ห๊ะ ?!

color=yellow]
"อยากให้คนสอนเวทย์มนต์ให้เหรอ งั้นเอางี้ ไปเรียนกับฉันสิ... แต่ต้องเป็นชาติหน้านะ"

"เอ้า สาวน้อยคนไหนอยากจะไปลอนดอนกับฉันก็ต่อแถวเรียงคิวเข้ามา หรืออยากจะมาพร้อมๆกันก็ได้นะ" อลิซบ่นงึมงำเมื่อได้ยิน

"ลอนดอนหรือไปตายวะนั่น วุ้ย ... ชาติหน้า งั้นทำไมแกไม่ลองตายชาตินี้ แล้วรีบเกิดชาติหน้ามาสอนพวกฉัน ง่ายดีออก อะโด่" เด็กสาวงึมงำๆกับตัวเอง ก่อนจะถีบโต๊ะเรียนตรงหน้าพุ่งไปหาเอมุนแล้วมองไม้กวาดในมือ

"ไม้กวาดนี้ บินได้อย่างเดียวหรือยังไง มีใครพอตอบไ้ด้บ้างว่ามันทำอะไรได้มั่ง อาๆ แฟรี่ละจะตอบได้มั้ย?"อลิซเอ่ยอย่างไม่แคร์โลกใดๆแต่แอบหวังว่าจะมีคนตอบว่าไม้กวาดนี้ทำอะไรได้นอกจากกวาด ฟาด บิน

"ยิงลำแสงได้มะ"เด็กสาวกำด้ามไม้กวาดด้วยมือทั้งสองแล้วลองยื่นไปข้างหน้าโดยเป้าหมายเป็นเอมุน

"ยิงจิๆ เหมือนเกมออนไลน์อะไรหว่า???"

แต่แล้วคำพูดอุทานของคนในห้องทำให้เด็กสาวขมวดคิ้ว

"กางเกงในเป็นรู??? เออ"เด็กสาวเอียงคอนิดๆ

"แปมเปอร์สมิก๊ะ??"เด็กสาวหมายถึงแพมเพอร์สที่ได้ตอนไปโบสถ์...ไม่อยากระบุชื่อ เศร้าใจ[/color]

[

"เอ้า สาวน้อยคนไหนอยากจะไปลอนดอนกับฉันก็ต่อแถวเรียงคิวเข้ามา หรืออยากจะมาพร้อมๆกันก็ได้นะ"

"ลอนดอนอ๋อ? ไม่เอาอ่ะ เขาอยากไปโตเกียวมากฝ่า"คาร์ลอตเต้เอ่ยด้วยดวงตาที่แพรวพราว ประกายปิ๊งๆออกมาจากดวงตา มือทั้งสองประสานกันอยู่ตรงอก ในใจคิดถึงแต่ไอดอลสาวหัวเขียวสุดรัก

แต่ไม่ทันไร จู่ๆเสียงของเซปเป้ก็ดังขึ้นเรียกสติ

"=[]= ป้าอุด้งดิออร์ปลอมใส่กางเกงในเป็นรู ขาดด้วย"

"เอรี๊ยยย"คาร์ลอตเต้อุทานเสียงดังเพราะเผลอจินตนาการตามไป จนสมองเต็มไปด้วยเรื่องไร้สาระ

"อ่ะ..อ่า ต้องหาวิธีทำอะไรสักอย่างสินะ"เด็กสาวสลัดเรื่องไร้สาระออกจากหัว มือข้างหนึ่งยกขึ้นสัมผัสแผ่วเบาที่ต่างหู

ฉันควรทำยังไงดีนะ ..

"โอ้ย เจ็บจัง~"
เอมุนทรุดลงตามความประสงค์ น้ำตาเม็ดเล็กซึมออกมาจากดวงตากลมโตใสแป๋ว
เธอมองเอเดไลน์ และ เซปเป้ ตาเป็นประกาย

"เพื่อนกันนี่ดีจังเลย.."
มือเล็กกระชากคอเอเดไลน์ให้ออกห่างเซปเป้ เหวี่ยงไปปะทะกับโต๊ะที่อลิซถีบมา
"แต่ว่า มิตรภาพน่ะมันไม่มีจริงหรอก~"
หญิงสาวยกเก้าอี้ไม้ขึ้นมาแล้วทุ่มใส่เซปเป้อีกครั้ง

"สุดท้ายแล้วชีวิตตัวเองก็สำคัญที่สุด"

เธอยันตัวลุกขึ้น ฟาดไม้ดังโงะกระแทกกับลำตัวของอลิซ
ต่อด้วยการเหวี่ยงให้ลงไปนอนกับเพื่อนร่วมชะตากรรมก่อนหน้านี้

» [Play] ห้องวิทย์
» [Play] ห้องแนะแนว
» [Play] ห้องดนตรี
» [Play] นอกตึก
» [Play] ห้องสมุด