[Play] ห้องเรียน

"หลบไป อิดึ้บดึ๋ย อย่ามาเกะกะ!"
เท้าของอินังคนหนึ่งกระทบศีรษะนีแอลเล็กน้อยพอประมาณ
"ไม่ได้เจอกันนาน ของขวัญทักทายนะจ๊ะ"

“นังพวกบ้า!!”
'โป๊กกก!!'
นีแอลเอ๋ออยู่ได้ไม่นานนัก
แปลงลบกระดานจากฝีมือตัวเอ๋อกว่าอย่างเอมุนก็ปักฉึกลงที่หัวเรียบร้อยแล้ว

"ฉันผิดสินะ ผิดสินะที่โผล่มา อ๊า ~ T^T"
ร่างบางสะบัดหน้าน้อยใจ ก่อนจะมุดเก๊ะโต๊ะใกล้ๆ กลับถิ่นฐานทันที

เวอนั่งดูการทักทายกันและกันของป้าทั้งหลายอย่าง งงๆ

เอ๊ะ นั่นอะไร เอ๊ะนู่นใคร ' เด็กสาวคิดด้วยสมองที่ยังตื่นไม่เต็มที่

ก่อนปรายตาไปมองแหล่งเพาะพันธุ์ยุงลาย - -'

อี๋ . .

"หยุดเดี๋ยวนี้นะอินี"
ก่อนที่นังตัวเอ๋อจะมุดเก๊ะกลับถิ่น แพนโดร่าก็กระชากคอเสื้อชีออกมาเหวี่ยงซ้ายเหวี่ยงขวา
แล้วตบท้ายด้วยโยนร่างร่างนั้นไปกระแทกกับกำแพง

"หล่อน ยังต้องอยู่รองมือรองเท้าพวกฉันไปอีกนานย่ะ!"
คนที่ตอนนี้ดูเหมือนจะอยากเลิกรั่ว ตะโกนเสียงดังข้ามหัวอิสร้อยไปมา

เสียงโวยวายดังขนาดไหน ดูเหมือนเซปเป้ก็ยังจะ

Zzz
หลับทนต่อไป

เมื่อด้านนอกวุ่นวายก็ได้เวลา...กิน

"ซู้ดดด อร่อยที่สุด! มาม่านี่แหละ!"

โรเซเลียพึมพำเบาๆในโอ่งพร้อมโซ้ยมาม่าอย่างสุขสันต์~

...[Amun]...

หึ เสียงสบถเบาๆในลำคอของเอมุน นัยน์ตาหวานของเธอกวาดมองไปรอบๆห้อง มุมปากของหล่อนเผยอขึ้นมาเล็กน้อย “ฮ่าๆๆ นี่น่ะเหรอ เด็กที่จะมาเป็นเสาหลักทั้งเจ็ดแทนพวกเธอ ดูเหมือนไม่ค่อยจะคล้ายพวกเธอในตอนนั้นเลยนิ ทั้งคนที่มีความสามารถด้านการต่อสู้สูงแบบซิหลงหรือพวกที่มีสมองจดบันทึกและรอบรู้ราวกับห้องสมุดเคลื่อนที่แบบแอรีส ดูๆไปก็มีแต่แบบพวกที่เหมือนกับพวกเธอทั้งนั้น ไร้พรสวรรค์ .. ไม่มีอนาคต อ๋อไม่สิ ถึงจะเป็นคนที่เก่งถึงขนาดสองคนนั้น แต่ก็ยังตายแบบง่ายๆด้วยฝีมือของพวกไร้พรสวรรค์เลยนิน่า หึ เธอนี่มันใจร้าย ใจดำจริงๆเลยนะ แพนโดร่า หญิงสาวที่เปิดกล่องแห่งความชั่วสินะ มันก็เหมาะสมกันดีนิ เพราะเธอเองก็เป็นเสมือนภาชนะของพี่ชายคนโตของพวกเราเหมือนกัน อยากให้ฉันพูดอะไรมากนี้อีกไหมล่ะ ?” เอมุนแสยะยิ้ม หญิงสาวเขวี้ยงผ้าขี้ริ้วลงพื้น ปลายเท้าเกี๊ยะของเธอวางลงบนเศษผ้าขี้ริ้ว เอมุนออกแรงขยี้มันนิดหน่อย แต่ดูเหมือนผลกระทบที่ได้จะไม่ธรรมดา แรงสะเทือนนั้ทำให้พื้นในระยะรอบๆห้องเรียนแตกกร่อนออกจนเห็นรอยร้าวอย่างชัดเจน

เวอมองห้องที่เริ่มแตกร้าว

' เ อาแล้วไง ป้าๆเล่นไรกัน ข้าวของเสียหายหม๊ด '

' ว่าแต่เรื่องที่เล่ามานั่นมันยังไง ชักอยากรุ้แล้วสิ เอ๊ะ . นี่ป้าคนนั้นหาว่าชั้นไร้ความสามารถเรอะ อร๊ายย ย รับมิิได้ '

เวอคิดอะไรตีกันไปมาในหัว แต่สายตาก็ยังมองต่อไป

' นี่ชั้นควรจะเตรียมหลบมั้ยเนี่ย - - '

"แอร๊ยย นั่นมันอะไรกัน"
แวนเน็ตพึมพำเบาๆ พลางมองเหตุการณ์ตรงหน้า ก่อนจะหยิบเลย์ถุงโตมาเปิดกินอย่างบรมจะ(ไม่)สนใจโลก
"อืม.... อร่อย"

มุดตัวหลับในโอ่งไม่สนใจป้าเอมุนที่พล่ามไร้สาระ

"แง่มๆ"

" เลย์รสอะไรนะแวน กินบ้างดิ "

เวอหันไปสนใจเลย์แทน - -'

เสียงเอะอะโครมครามทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวเพียงเล็กน้อย ก่อนจะขยับหมวกมาปิดหู แล้ว...

Zzzz
หลับต่อ

...[PANDORA]...

"แก...!"
โต๊ะเรียนตัวใหญ่ถูกเขวี้ยงเข้าใส่ร่างของเอมุน

"ใครเป็นภาชนะของพี่ชายแก! เหอะ..แกคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?
หะ?! เอมุน บาปแห่งความตะกละ เศษขยะที่กินไม่เลือกหน้า ไม่เลือกที่จนถูกคนเอือมระอาอย่างแก
สมควรแล้ว...ที่ไม่มีอะไรสู้น้องสาวของแกได้แม้แต่นิด คงไม่ต้องให้บอกหรอกนะว่าหมายถึงอะไร"
แพนโดร่าเลิกคิ้ว กระตุกรอยยิ้มที่มุมปากพลางปรายตามองไปยังร่างของเอมุนอย่างหยามเหยียด

"แล้วคนที่แกกำลังบอกว่าไร้ประโยชน์ทั้งหลายน่ะ...
ไหนล่ะ? แกต่างหากที่ไม่ได้เรื่อง ดูสารรูปตัวเองซะบ้างสิ มีอะไรสู้คนอื่นเขาได้บ้างมั้ย??"
มือเรียวผายออกไปรอบตัว

" ...หึ ก็เพราะสารรูปอย่างนี้ไง แกถึงโดนคนอื่นถีบหัวส่งตลอด ไม่ใช่เหรอ
ขนาดพี่ชายที่แกเคารพเทิดทูนนักหนา ยังบอกเลยนะ ว่า"อาย" เวลาที่รู้ว่ามีน้องอย่างแก"

' เอาแล้ว ดราม่า ' เวอคิดขณะมือหยิบเลย์ของคนอื่นกิน

แต่ไอเรื่องพี่ชายพี่สาวน้องสาว นี่มันอะไรกันนะ - -

อยากจะรุ้จริงจัง . .

...[SoiFa]...

ร่างเล็กก้าวช้าๆไปเทียบเคียงกับร่างสูงของเพื่อนสาว เธอเหลือบตามองเอมุนที่กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ หญิงสาวถอนหายใจสั้นๆ เธอเงยหน้ามองร่างบางตรงหน้า พร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆมุมปาก “เธอคงไม่ได้มาแค่คนเดียวสินะ เจ้าสามคนนั้น อีกไม่นานก็คงจะมาถึง คงคิดจะถล่มีท่นี่ภายในวันเดียวเลยงั้นสิ” สร้อยฟ้าเหลือบตามองเอมุนด้วยสายตาเหยียด ร่างเล็กค่อยๆก้าวถี่ หยิบโทรโข่งเก่าๆที่วางอยู่ในลิ้นชัก “สถานะการณ์ฉุกเฉิน นักศึกษาทั้งหมดภายในสถาบัน ให้ทำการปลดพันธนาการซะ ฟังอีกครั้ง ปลดพันธนาการเดี๋ยวนี้!!” ลำโพงที่ต่อกันอยู่ทั่วสารทิศของสถานศึกษากระจายคำพูดของผอ.ไปอย่างรวดเร็ว สร้อยฟ้าเหลือบตามองไปยังเหล่เด็กสาว เธอหลับตาลงสูดหายใจลึกๆ เงยหน้าขึ้นสบตากับเหล่าเด็กสาว “ที่หูของพวกเธอมีแฟรี่ของสถาบันนี้อยู่ ดังนั้นหน้าที่ที่พวกเธอควรกระทำคือปกป้องสถาบันแห่งนี้ด้วยชีวิต ในฐานะของผู้อำนวยการของที่นี่ ฉันจะสอนเธอถึงสิ่งแรกที่ควรจะรู้ สถาบันของเรามีเครื่องแบบรบที่เรียกโรป โรปนั้นจะเพิ่มพลังจำนวนหนึ่งให้แก่ผู้ใช้ตามลำดับความสามารถ การจะใช้โรปให้พวกเธอสัมผัสที่ต่างหูและปลดพันธนาการซะ อิลิเมนต์ของนักเรียนปีหนึ่งแบบพวกเธอคือไม้กวาด มันคงพอจะพาพวกเธอบินหนีไปได้ หลังจากนี้มันก็แล้วแต่ดวงของเธอล่ะนะ” ร่างเล็กสบตากับเหล่เด็กสาวเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนี้เธอเองก็พร้อมแล้วีท่จะเปิดศึกกับบาปทั้งเจ็ดแห่งคาสเตอร์

...[PANDORA]...

"หืม? อีกสามเลยเหรอ...ก็ว่า ขี้ขลาดแบบเธอคงไม่กล้าพอจะมาลุยเดี่ยวกับพวกฉันตามลำพังอยู่แล้ว"
แพนโดร่าเหลือบตามองร่างที่ขึ้นมายืนเคียงข้าง สิ้นเสียงอธิบายของสร้อยฟ้า อาจารย์สาวก็กวาดสายตา
มองไปรอบห้อง

"แหม... พูดอย่างกับว่าเด็กพวกนั้นจะช่วยอะไรพวกเราได้อย่างนั้น?
อ๋อ ลืมไปว่า พวกนั้นก็มีอย่างหนึ่งที่แม้แต่พวกเรา 5 คนรวมกันยังทำไม่ได้เลยนี่นา

การคิดหาหนทางให้ตัวเองรอดพ้นจากอันตราย พูดง่ายๆก็คือหนีแบบไม่ลืมหูลืมตา
เป็นพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมหาเปรียบได้ในสามโลกเสียจริงนะ หึหึ น่าภูมิใจจัง"

"เอ้า แล้วทีนี้จะทำยังไงกันต่อดีล่ะ คู่หู
อีกหน่อยเดียวก็จะเหลือแต่เราแค่สองคนแล้วนะ"

เวอไม่ได้ตกใจเลยซักนิดเดียว ทันที่ที่ป้าสร้อยประกาศจบ .

" อร๊ายยยยยยยยยย ย ย ว๊อทแฮปเพ่นนนน น ไหนไม้กวาด ไหนแฟรี่ ไหนจ๊ะไหนจ๊ะ " เวอพูดอย่างกุลสตรี

มมือเล็กๆจับไปที่อัญมณีที่หูของเธอเองแล้วเพ่งสมาธิ

นี่แหละข้อดีชั้นล่ะ เรียกสมาธิเร็ว มั้ง คิดเอง ฮ่าๆ . หลังจากชื่อชมตัวเองเสร็จ

" ปลดพันธนาการ "

อิลิเมนของเด็กปีหนึ่งก็โผล่ออกมาตรงหน้า เด็กสาวมองไม้กวาดด้ามน้อยอย่างหวั่นใจ

' มันจะบินขึ้นมั้ยวะ - -? '

จากนั้นก็มองไปที่เพื่อนๆของเธอ ... ไปพร้อมกันยังดีกว่าแยกกันไปตาย ..

" พวกตั๋ววว ว ..เร่เร๊ววว ว งัดออกมาค่ะ งัดออกมา นี่ชั้นไม่ได้โวยวายอะไรนะ จริงจริง แต่ไวหน่อย "

เวอหันไปพูดกับเพื่อนๆ

"แหม... พูดอย่างกับว่าเด็กพวกนั้นจะช่วยอะไรพวกเราได้อย่างนั้น?
อ๋อ ลืมไปว่า พวกนั้นก็มีอย่างหนึ่งที่แม้แต่พวกเรา 5 คนรวมกันยังทำไม่ได้เลยนี่นา

การคิดหาหนทางให้ตัวเองรอดพ้นจากอันตราย พูดง่ายๆก็คือหนีแบบไม่ลืมหูลืมตา
เป็นพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมหาเปรียบได้ในสามโลกเสียจริงนะ หึหึ น่าภูมิใจจัง"

"เอ้า แล้วทีนี้จะทำยังไงกันต่อดีล่ะ คู่หู
อีกหน่อยเดียวก็จะเหลือแต่เราแค่สองคนแล้วนะ"

' นี่ชมหรืออะไรคะ - - .?? "

เวอถือด้ามไม้กวาดแล้วหันไปมอง

(ยูนิฟอร์มใส่ทุกคนไปเปลี่ยนผมกันเอาเอง)

“สถานะการณ์ฉุกเฉิน นักศึกษาทั้งหมดภายในสถาบัน ให้ทำการปลดพันธนาการซะ ฟังอีกครั้ง ปลดพันธนาการเดี๋ยวนี้! ที่หูของพวกเธอมีแฟรี่ของสถาบันนี้อยู่ ดังนั้นหน้าที่ที่พวกเธอควรกระทำคือปกป้องสถาบันแห่งนี้ด้วยชีวิต ในฐานะของผู้อำนวยการของที่นี่ ฉันจะสอนเธอถึงสิ่งแรกที่ควรจะรู้ สถาบันของเรามีเครื่องแบบรบที่เรียกโรป โรปนั้นจะเพิ่มพลังจำนวนหนึ่งให้แก่ผู้ใช้ตามลำดับความสามารถ การจะใช้โรปให้พวกเธอสัมผัสที่ต่างหูและปลดพันธนาการซะ อิลิเมนต์ของนักเรียนปีหนึ่งแบบพวกเธอคือไม้กวาด มันคงพอจะพาพวกเธอบินหนีไปได้ หลังจากนี้มันก็แล้วแต่ดวงของเธอล่ะนะ”

เสียงดังสนั่นทำให้เซปเป้สะดุ้งตื่น เธอหาวหวอดใหญ่ เหลือบมองเวอร์ที่ปลดพันธนาการได้คนเเรก ขยี้ตาเงี่ยหูฟัง

แหม... พูดอย่างกับว่าเด็กพวกนั้นจะช่วยอะไรพวกเราได้อย่างนั้น?
อ๋อ ลืมไปว่า พวกนั้นก็มีอย่างหนึ่งที่แม้แต่พวกเรา 5 คนรวมกันยังทำไม่ได้เลยนี่นา

การคิดหาหนทางให้ตัวเองรอดพ้นจากอันตราย พูดง่ายๆก็คือหนีแบบไม่ลืมหูลืมตา
เป็นพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมหาเปรียบได้ในสามโลกเสียจริงนะ หึหึ น่าภูมิใจจัง"
- - เซปเป้ผงกหัวเป็นเชิงเห็นด้วย แน่นอน เรื่องหนีนะเธอไม่แพ้ใครอยู่แล้ว จะสู้ทำไมให้เจ็บตัวละ
ว่าเเต่ปลดพันธนาการงั้นเหรอ? เอ...น่าสนนะ ทำไงละ

...[Amun]...

เอมุนเหวี่ยงมือตบโ๊ต๊ะที่ถูกขว้างมาจนแหลกเป็นผุยผง ร่างบางสบถออกมาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆก้าวถี่เข้าใกล้ร่างสูงของแพน มือซ้ายของเอมุนกระชากปกคอเสื้อของหญิงสาวเอาไว้ “หึ นังบ้านี่ น่าหมันไส้ชะมัด เป็นแค่ภาชนะกล้ามาว่าฉันงั้นเหรอ เธอมันก็แค่กล่องที่รวบรวมความชั่วเอาไว้เท่านั้นแหล่ะ ก็ได้ ก่อนที่สามคนนั้นจะมาฉันจะฆ่าพวกเธอให้หมด รวมทั้งยัยเด็กขยะพวกนี้ด้วย ดูเหมือนจะยังไม่ได้สอนอะไรเลยสินะ พวกมันถึงได้ทำตัวไร้ค่ากันทุกตัวแบบนี้ อาจาร์ยก็ไร้พรสวรรค์ แล้วจะสอนอะไรลูกสิษย์ได้กันล่ะ จริงไหม ยัยซื่อบื้อ” ‘ปัง!!’ ร่างของแพนลอยไปกระแทกกับผนังอย่างแรงด้วยแรงเหวี่ยงของเอมุน พลังมหาศาลของเธอทำให้ผนังร้าวแตกไม่เป็นชิ้นดี

เวอมองตัวเองในชุดที่เปลี่ยนไป . .

[All status + 10]

' ชุดเห่ยจริงอะไรจริง - - เพ่งสมาธิตั้งนานกว่าจะสำเร็จ ไม้กวาดนี่ทำไรได้บ้างเนี่ย '

ขณะที่เวอสนใจสิง่ที่เปลี่ยนไปของตัวเอง

‘ปัง!!’ ร่างของแพนลอยไปกระแทกกับผนังอย่างแรงด้วยแรงเหวี่ยงของเอมุน พลังมหาศาลของเธอทำให้ผนังร้าวแตกไมเป็นชิ้นดี

" อ่าวเฮ่ย .ป้าแพนน เฮ่ย ผนัง " เวอร้องอุทานออกมาก่อนจะมองไปที่เอมุน

' ชีช่างถึก .. เก๋มากถึกเว่อ พลังแรวงสูงจริง '

...[PANDORA]...

ปัง!!
แรงเหวี่ยงของเอมุนส่งผลให้ร่างของหญิงสาวกระแทกเข้ากับฝาผนังอย่างรุนแรง
แผ่นหลังบางครูดไล่ลงตามแนวของผนัง แพนโดร่าึ้ค่อยๆัดันตัวเองขึ้นมาจากพื้น
เธอปัดฝุ่นที่ติดตามร่างกาย แววตาแข็งกร้าวนั้นจะจับจ้องไปที่เอมุน

"ไม่เจ็บแต่เล่นซะจุกเลยนะ"
รอยยิ้มที่มุมปากกระตุกขึ้นมาอีกครั้ง

"ในเมื่อแกยังเล่นแรงไม่เปลี่ยน..."
ข้อมือบางยกขึ้นสูงในระดับพอดีกับใบหน้า

"งั้นก็ได้ ฉันจะเป็นคนกำจัดกลิ่นเน่าเหม็นของแกเอง นังหมูซ่อนรูป"
สิ้นคำพูด ริมฝีปากบางก็แนบลงบนพื้นผิวอัญมณีบนนิ้วชี้ด้านขวาที่ส่องแสงปกคลุมทั่วห้องด้วยประกายเจิดจ้า

- - - - - - - - - - - - - - - TO BE CONTINUE - - - - - - - - - - - - - - -

เซปเป้หันขวับไปมองเหตุการณ์ที่ดูจะรุนแรงขึ้น เธอรวมสมาธิ ได้ยินเสียงดังมากจากเวอร์

' ชุดเห่ยจริงอะไรจริง - - เพ่งสมาธิตั้งนานกว่าจะสำเร็จ ไม้กวาดนี่ทำไรได้บ้างเนี่ย '

เซปเป้พลางลืมตาขึ้นมองบ้าง

]Three status + 10]

เฮ้อ - - เธอไม่ค่อยสนใจรายละเอียดมากเท่าไหร่ อาจจะเพราะเธอยังดึงพลังไม่มากพอรองเท้าเธอถึงได้ยังเป็นคู่เดิม
-_- ช่วยไม่ได้ คู่นี้ซื้อมาตั้ง 199 ไม่อยากเปลี่ยนเท่าไหร่ แหะ

เธอสะบัดไม้กวาดขึ้นนั่ง ถีบตัวลอยขึ้นบนอากาศ เหลือบมองภาพเหตุการณ์ด้านล่าง คำประกาศของ..ผอ.ยังดังก้องในหู

ดังนั้นหน้าที่ที่พวกเธอควรกระทำคือปกป้องสถาบันแห่งนี้ด้วยชีวิต

ด้วยชีวิต..น่าสนแหะ

"งั้นก็ได้ ฉันจะเป็นคนกำจัดกลิ่นเน่าเหม็นของแกเอง นังหมูซ่อนรูป"

....

โป๊ะ!!!
บางสิ่งบางอย่างพุ่งเข้าใส่ร่างบอบบางของเอมุน
มันไม่ใช่อาวุธร้าย...
ไม่ใช่เงาสีดำของชาโดว์ที่กำลังเกรี้ยวกราด...
ไม่ใช่ร่างที่เปลี่ยนแปลงไปของเจ้าของคำพูดเฉือดเฉือนในไม่กี่วินาทีก่อน...

แต่มันกลับเป็นสิ่งที่ล้ำลึกยิ่งกว่านั้น

...ดอกไม้กระดาษ

ชะ!

"โอ๊ะ ตกจายยโม๊ะเลย"

"อุ๊ย ต๊าย เค้านอนไม่พออ๊ะตัวเอง"น้ำเสียงดี้ด๊าดังมาจากบานหน้าต่างบานใหญ่
เรียกความสนใจให้คนในห้องต้องหันไปมอง

แพนโดร่ากำลังนั่งยองๆอยู่ที่ริมหน้าต่าง...แบบเดียวกับเอมุนในตอนแรกไม่ผิดเพี๊ยน
ต่างที่ว่า วงแขนของเธอกำลังกอดรัดคอเพื่อนสาวนามสร้อยฟ้าอยู่

"เพราะงั้น ฉันขอตัวไปนอนก่อนนะ อ้อ! ยัยนี่ก็บ่นว่าเพลียๆอยู่เหมือนกัน
ในสถานการณ์ที่ร่างกายไม่สมบูรณ์แบบนี้ พวกฉันออกจะเสียเปรียบไปสักหน่อย
แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะเอมุน... เพราะในห้องนี้ยังมีของให้แกได้เล่นแก้เบื่ออีกตั้ง
...
7 อย่าง~ ขอให้สนุกนะจ๊ะ 'น้องสาว'"

พึ่บ!
ทันทีทันใดอาจารย์สาวก็กระโจนตัวออกไปนอกหน้าต่าง พร้อมกับดึงเอาคู่หูคนเก่งไปด้วย

...

ในวินาทีนั้นเอง ที่เหล่าเด็กๆเพิ่งจะรู้ตัวว่า
อาจารย์สาวที่เธอ(อาจ)จะฝากชีวิตไว้ด้วยนั้น ได้ทำการ 'ชิ่ง' ดิ่งพสุธาลงไปเบื้องล่าง
โดยไม่คิดจะบอกลากันเลยสักนิด

อาเมน... ขอให้พระเจ้าคุ้มครองนะจ๊ะเด็กๆ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

เอเดไลน์หาวเสียงดัง ลุกจากพื้นขึ้นมาส่องสถานการณ์
'อ้าวเฮ่ย เป็นไรกัน'

เอเดไลน์เหลือบตามองเวอที่เปลี่ยนร่างแล้วก่อนจะหลับตาลงเพ่งสมาธิ
"ปลดพันธนาการ..."
อิลิเมนต์รูปร่างคุ้นตาโผล่ตรงหน้า เอเดไลน์คว้าไม้กวาดทีโผล่ออกมา
'มันทำอะไรได้วะคะ =_='
เด็กสาวมองตัวเองในชุดที่เปลี่ยนไป

แล้วก็ฟังเพลงต่อไป อารมณ์ดีจริง - -

โป๊ะ!!!
บางสิ่งบางอย่างพุ่งเข้าใส่ร่างบอบบางของเอมุน
มันไม่ใช่อาวุธร้าย...
ไม่ใช่เงาสีดำของชาโดว์ที่กำลังเกรี้ยวกราด...
ไม่ใช่ร่างที่เปลี่ยนแปลงไปของเจ้าของคำพูดเฉือดเฉือนในไม่กี่วินาทีก่อน...

แต่มันกลับเป็นสิ่งที่ล้ำลึกยิ่งกว่านั้น

...ดอกไม้กระดาษ

ชะ!

"โอ๊ะ ตกจายยโม๊ะเลย"

"อุ๊ย ต๊าย เค้านอนไม่พออ๊ะตัวเอง"น้ำเสียงดี้ด๊าดังมาจากบานหน้าต่างบานใหญ่
เรียกความสนใจให้คนในห้องต้องหันไปมอง

แพนโดร่ากำลังนั่งยองๆอยู่ที่ริมหน้าต่าง...แบบเดียวกับเอมุนในตอนแรกไม่ผิดเพี๊ยน
ต่างที่ว่า วงแขนของเธอกำลังกอดรัดคอเพื่อนสาวนามสร้อยฟ้าอยู่

"เพราะงั้น ฉันขอตัวไปนอนก่อนนะ อ้อ! ยัยนี่ก็บ่นว่าเพลียๆอยู่เหมือนกัน
ในสถานการณ์ที่ร่างกายไม่สมบูรณ์แบบนี้ พวกฉันออกจะเสียเปรียบไปสักหน่อย
แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะเอมุน... เพราะในห้องนี้ยังมีของให้แกได้เล่นแก้เบื่ออีกตั้ง
...
7 อย่าง~ ขอให้สนุกนะจ๊ะ 'น้องสาว'"

ว่าแล้วก็ลิ่วๆหายไป ยังไม่ทันจะโบกมือบาย
ว่าแต่...
เอเดไลน์เหลือบมองรอบห้อง
...เฮ้ย เฮ้ย....

ดวงตาใสแจ๋วของเพื่อนๆจ้องมองกลับมาเช่นกัน รวมทั้งดวงตาหวานๆซึ้งๆจนแทบมุดดินหนีของเอมุนด้วย

"...."
โอ้บร๊ะเจ้า...
...ฆ่าตรูสิคะ =_=

อลิซสัมผัสกับต่างหูหรือ"แฟรี่"ของตนแล้วตั้งสมาธิก่อนจะเอ่ย

"ปลดพันธนาการ"

ดวงตาคู่งามสำรวจมองเสื้อผ้าและของในมือด้วยความสนใจแต่สิ่งที่ลอยเข้าหูต่อมาทำให้เด็กสาวชะงักไปในทันที

"เพราะงั้น ฉันขอตัวไปนอนก่อนนะ อ้อ! ยัยนี่ก็บ่นว่าเพลียๆอยู่เหมือนกัน
ในสถานการณ์ที่ร่างกายไม่สมบูรณ์แบบนี้ พวกฉันออกจะเสียเปรียบไปสักหน่อย
แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะเอมุน... เพราะในห้องนี้ยังมีของให้แกได้เล่นแก้เบื่ออีกตั้ง
...
7 อย่าง~ ขอให้สนุกนะจ๊ะ 'น้องสาว'

ชิหายแล้ว！！！！　

อลิซถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตะลึง

'ทิ้งกันงี้เลยเรอะ！！！！’

ดวงตาสีเงินตวัดไปจับจ้องเอมุนทันที เธอรีบลุกจากที่ยืนขึ้นด้วยท่าเตรียมพร้อม จับไม้กวาดในมือแน่น

'บินหนีออกทางหน้าต่างจะได้มั้ยวะเนี่ยยยยยย'คิดแล้วก็รู้สึกนํ้าตาจะไหลพรากๆ ต่อจากนักบวชโรคจิตแล้วตรูมาเจออะไรอี๊ก

'ชีวิตมันรันทด'
เด็กสาวนั่งเขี่ยดิน
'มาซ่อยกันแหน่พวกสู'

» [Play] ห้องวิทย์
» [Play] ห้องแนะแนว
» [Play] ห้องดนตรี
» [Play] นอกตึก
» [Play] ห้องสมุด