[Play] ห้องเรียน

[นั่งชมถ่ายทอดสดจากกล้องวงจรปิดภายในห้อง]

"อุ๊ กรี้ด เอมุนฮุกซ้ายเสะ่!!" ยกซดก๊วยเตี๋ยวเย็นตาโฟ

หญิงสาวกระโดดหลบ รอยยิ้มบนใบหน้าจางหายไป

"ฉันล่ะเกลียดนัก พวกพูดจาเบื่อโลกเบื่อชะตากรรม ช่างเถอะ...
ในเมื่อมีชีวิตอยู่แต่ดันพูดจาไม่เต็มที่กับชีวิตซะขนาดนั้น แปลว่า
มันคงไม่มีค่าอะไรแล้วสินะ...
แล้วก็พวกที่พูดแต่เรื่องสวยงามอย่างมิตรภาพน่ะ ฉันจะคอยดูแล้วกัน
ว่าเวลาตายไปยังจะรักกันแบบนี้อีกมั้ย"


เธอสะบัดไม้ในมือจนลูกดังโงะลูกแรกร่วงลงมาบนพื้น

ปิ๊ป ปิ๊ป ปิ๊ป ปิ๊ป


เงาใต้รูปดังโงะเริ่มแผ่ขยายออก จากหนึ่ง เป็นสอง
สองเป็นสาม สามเป็นสี่ สี่เป็นห้าจนถึงสิบ พูดง่ายๆ ตอนนี้ในห้อง
ถูกเงาดำทรงกลมเช่นเดียวกับลูกดังโงะ จับจองไปทั่วพื้นที่เสียแล้ว

"หวังว่าจะได้มาฆ่ากันใหม่ ชาติหน้า"
มือเล็กจัดแจงจับหน้ากากมาปกปิดใบหน้า ร่างของเธอกระโดดออกไปทางหน้าต่าง

...


ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมม !

แรงระเบิดมหาศาล จากห้องเรียนที่เคยสะอาดสะอ้านกลายเป็นเศษซากไม่หลงเหลือเค้าเดิม
ทุกสรรพสิ่งภายในห้องสลายหายไป เหลือเพียงเปลวเพลิงลุกโชน และ...ร่างสะบักสะบอมของเหล่าเด็กๆ


[ เด็กนักเรียนทุกคนที่อยู่ในห้อง - HP -300 ]

"ถึงไหนแล้วอ้ะ" แพนโดร่าชะโงกหน้าออกมาจากห้องน้ำ
มองไปบนจอมอนิเตอร์ที่ฉายภาพจากห้องเรียนที่ติดกล้องวงจรปิด

เธอหย่อนก้นนั่งลงข้างสร้อยฟ้าพลางเช็ดผมที่เปียกชุ่ม

"โอ้วโห เละงี้จะเก็บค่าซ่อมห้องที่ไหนล่ะนั่น"


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - ช็อก!! กุเกิดมายังไม่เคย-300 อนาจจิต

ขอบคุณ **ดอก

โรเซเลียรีบออกจากโอ่งก่อนที่โอ่งจะแตกเพราะป้าเอมุน
พร้อมเหลือบตามองเพื่อนๆที่ปลดพันธนาการกันหมดแล้ว

"หวา...งั้นโรสก็คนสุดท้ายสิคะ ใจร้ายจังเลย T^T!"

คร่ำครวญเสร็จก็รีบเเตะสิ่งที่ติดหูเบาๆ

"ปลดพันธนาการค่ะ"

"อิสร้อย อย่าเอาเย็นตาโฟมากินในห้องสิวะ กลิ่นหึ่งเลย"
แพนโดร่ารีบเป่าผมอย่างเร่งด่วน เหล่มองอุณหภูมิของห้องที่ลดลงจนเหลือ 10 องศา

"หูย~~ รีโมตแอร์อยู่ไหนอะ หนาวขนาดนี้ยังจะเปิดอีก"


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

[ณ ห้องแอร์เย็นฉ่ำปอด สถานที่พักร้อนของเหล่าเสาหลัก]

(ยกนิ้วตีนเขี่ยหูเพื่อน) "มึงจะเก็บศพมิ กรูคร้านง่ะ" หญิงสาวนามสร้อยฟ้า ผู้เป้นผอ.แห่งสถาบัน เริ่มแปรสภาพเลื้อยไปตามพื้น "มิอยากทิ้งเย็นตาโฟไปนิ มันหร่อยอย่างแร๊ง" T^T

ร่างเล็กถูกยัยเพื่อนยักษาลากไปแบบมิใยดี เย็นตาโฟตาดำๆบนโตีะเลยแม้แต่น้อย หากแต่ด้วยความสามารถส่วนตัวหรืออย่างไรไม่ทราบ สร้อยฟ้าสามารถคว้าหมับเอาชามเย็นตาโฟมาได้ เธอยังกินมันต่อไป จนถูกเพื่อนสาวลากอยู่หน้าห้องเละๆ ห้องนึง หญิงสาวเหลือบตามองสภาพนักเรียนในสถาบันของตน ก่อนเอ่ยปากทักทายด้วยท่าทีเป็นห่วง "รอดได้ไงอะ" [ตะเกียบคาปาก]

"รอดไม่รอดก็ไม่ต่างจากศพเดินได้เลยนะ .. เอ้า! อย่าเพิ่งขยับตัวกันสิ เดี๋ยวฉันจะหามไปส่งห้องพยาบาล ใจเย็นไว้"
แพนโดร่ารีบวิ่งเข้าไปดูอาการของเด็กนักเรียนสาวอนาคตเสาหลักแห่งแองเจิ้ลเวิร์ล เธอค่อยๆแบกเอเดไลน์ขึ้นหลัง ส่วนแขนขวาก็ประคองร่างของแวนเน็ตให้ลุกขึ้น แขนซ้ายก็ไม่ได้ว่างเพราะกำลังพยุงคาร์ล็อตเช่นเดียวกัน

"อิสร้อย รีบพาเด็กๆออกมาได้แล้ว เดี๋ยวจะให้คนมาเก็บกวาด"
ีร่างของคนทั้งสี่หายไปกลับบานประตูที่ถูกปิดลง [ยังเหลือประตู!?] และกำลังมุ่งหน้าไปที่ห้องพยาบาล

- - - - - - - - - -

หลังไมค์ ; วุ้ย ตัวหนักชิหายยย ย .

"เยสเซอร์!!" สร้อยฟ้าตะแบ๊ะรับคำสั่งก่อนจะรีบวิ่งตาลีตาเหลือกไปจนทั่วชั้นสอง "อึ๊บ!!" ผ่านไปเพียงไม่กี่นาที เหล่าผู้รอดชีวิตที่เหลือก็ถูกเธอนำร่างมาเรียงบนผ้านวมหนานุ่มอุ่นกำลังดี "เริ่มเลยนะ ข้ามห่อสาหร่าย ~ ข้าวห่อสาหร่าย ~ ล๊า ลา" หญิงสาวม้วนตัวของผู้บาดเจ็บให้เข้ากับผ้านวมเสมือนแฮมพันฮอทดอก เธอบรรจงรัดเชือกฟางแน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะนำกองสาหร่ายม้วนมีชีวิตมาวางเรียงอยู่หน้าทางลงบันได "ลงไปชั้นหนึ่งกันเลย เย้!!" "ผั๊วะ!!' หญิงสาวออกแรงถีบก้อนม้วนๆตรงหน้าให้ไหลไปตามทางบันไดนับร้อยขั้น เธอค่อยๆก้าวช้าๆ ตามไปอย่างเป็นห่วงเป็นใย "ตุ่บ" ร่างของผู้ป่วยร่วงลงมายังพื้นอย่างฉันหนึ่งอย่าง ... ไม่ค่อยปลอดภัยดีนัก หญิงสาวเริ่มดำเนินการขนส่งขั้นต่อไป เธอนำเชือกบ่วงคล้องไว้ที่คอของผู้รอดชีวิตทั้งสี่ กระชับมันให้แน่น แล้วลากไปตามทางเดินเพื่อให้ไปถึงห้องพยาบาล "ลั๊น ลัน ล้า ลั๊ล ล้า ยี้ ฮา!!" หญิงสาวหยุดชะงักหน้าประตูของห้องพยาบาล และแหกปากเสียงจนแสบแก้วหู "เอา"ของ"ส่งแล้วคร๊าบ"